Με το πέρασμα των αιώνων, ο μαγευτικός κόσμος της Ανατολής όπως παρουσιάζεται μέσ’ από τις Χίλιες και μία νύχτες, ή αλλιώς τα Παραμύθια της Χαλιμάς, συνδυάστηκε στην παγκόσμια συνείδηση με ήρωες-πρότυπα για την καλοσύνη, τη γενναιότητα και τη γενναιοδωρία τους –Σεβάχ, Αλαντίν, Αλί Μπαμπά– αλλά και με αντικείμενα/σύμβολα της ανατολίτικης μυθοπλασίας: το ιπτάμενο χαλί, το τζίνι, το μαγικό λυχνάρι... Είναι ήρωες οικείοι σε όλους παρά τα παράξενα ονόματά τους, μορφές γνώριμες παρότι ξένες στα δυτικά παραμύθια, αντικείμενα οικεία παρότι απουσιάζουν από την καθημερινότητά μας – πόσα παιδιά σήμερα έχουν δει από κοντά ένα λυχνάρι;

Όλο αυτό το πολύχρωμο και πολύβουο ανατολίτικο σύμπαν, με τα σεράγια και τα παζάρια και τα χαλιά και τα μπακίρια και τα τουλπάνια του, ξεδιπλώνεται στην παράσταση Αλαντίν στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν. Η παράσταση είχε παρουσιαστεί ξανά με μεγάλη επιτυχία από την ίδια ομάδα συντελεστών το 2010 (παίχτηκε δύο συνεχόμενες σεζόν) και τώρα επανέρχεται οπωσδήποτε φρεσκαρισμένη από άποψη κειμένου, κρίνοντας από τα καλοδουλεμένα λογοπαίγνια που έχουν να κάνουν με το σήμερα.

 Είναι μια αίσθηση απερίγραπτη αλλά σχεδόν απτή, όταν ο ηθοποιός δίνεται ψυχή τε και σώματι στην ερμηνεία του, είναι μια λάμψη εσωτερική που αναβλύζει και διαχέεται στον χώρο ζεσταίνοντας τις καρδιές των θεατών.

Η είσοδος των ηθοποιών στη σκηνή είναι εντυπωσιακή, καθώς χορεύοντας και τραγουδώντας στήνουν τους πάγκους τους και τη μεταμορφώνουν στο περίφημο παζάρι της Βαγδάτης: «Βαγδάτη, πόλη ξακουστή στα πέρατα του κόσμου, να γευτώ μοναχά μια στιγμή την αρμύρα σου δώσ’ μου…». Κι έτσι, με τραγούδι, χορό, σπιρτόζικους διαλόγους κι ένα τρελό κυνηγητό, αρχίζει να ξετυλίγεται η ιστορία του Αλαντίν, ο οποίος είναι ένας νεαρός κλεφτάκος, ψευτάκος, αλητάκος, ορφανός από πατέρα και άρα απροστάτευτος, αλλά και γενναιόψυχος και καλοσυνάτος, γι’ αυτό και φαντάζει ιδανική περίπτωση για τον κακό μάγο, που τον στέλνει στα βάθη της σπηλιάς να του φέρει το μαγικό λυχνάρι…

Η ιστορία είναι γνωστή και δεν χρειάζεται να την επαναλάβουμε. Αυτό που δεν είναι γνωστό, είναι ο τρόπος που θα παρουσιαστεί κάθε φορά. Στη συγκεκριμένη παράσταση, που δικαίως χαρακτηρίζεται μιούζικαλ, το πάντρεμα της κεφάτης μουσικής που υπογράφει ο Νίκος Τσέκος, με τους ευφάνταστους στίχους της Άνδρης Θεοδότου και την ταιριαστή, σε ανατολίτικο στιλ, κίνηση της Λίας Τσολάκη, έχει τον πρώτο λόγο. Στην πλειονότητα των σκηνών, οι ηθοποιοί τραγουδούν και χορεύουν, και η εξέλιξη της υπόθεσης έρχεται μέσ’ απ’ τον χορό και το τραγούδι τους. Τα περίτεχνα σκηνικά και κοστούμια των Πάρι Μέξη και Μαντώς Ψυχουντάκη, που μας μεταφέρουν πράγματι στης Ανατολής τα μέρη, είναι η βάση πάνω στην οποία ο σκηνοθέτης Δημήτρης Δεγαΐτης χτίζει τα υπόλοιπα σκηνικά αντικείμενα με τα σώματα των ηθοποιών: ένα σιντριβάνι, μια σπηλιά, ένα βουνό…

Όσο για τους ηθοποιούς, είτε παίζουν, είτε τραγουδούν, είτε χορεύουν, είτε σχηματίζουν σωματικά τα σκηνικά αντικείμενα, δίνουν την εντύπωση ότι δεν θα ήθελαν να βρίσκονται πουθενά αλλού αυτές τις στιγμές, παρά μόνο εκεί, δεν θα ήθελαν να κάνουν τίποτε άλλο, παρά μόνο αυτό. Είναι μια αίσθηση απερίγραπτη αλλά σχεδόν απτή, όταν ο ηθοποιός δίνεται ψυχή τε και σώματι στην ερμηνεία του, είναι μια λάμψη εσωτερική που αναβλύζει και διαχέεται στον χώρο ζεσταίνοντας τις καρδιές των θεατών.

Αυτή ήταν η κυρίαρχη αίσθηση σε όλη τη διάρκεια της παράστασης, αίσθηση που δεν διακόπηκε ούτε τις στιγμές που το κοινό ξεσπούσε σε γέλια. Πώς ν’ αντισταθεί κανείς και να μη μαρτυρήσει μία από τις άφθονες αστείες ατάκες του έργου; «Πώς θα καταλάβετε ότι ένα λυχνάρι είναι μαγικό;» «Επειδή αν πέσει κάτω δεν θα κάνει νταν, αλλά ντιν!» (Αλαντίν).

Είναι μια εξαιρετική πρόταση για παιδιά μέχρι 12 ετών και τους γονείς/συνοδούς τους, που θα περάσουν εξίσου καλά – αν όχι και καλύτερα!

ΥΓ. Το έχουμε ξαναπεί, οι θεατρικές παραστάσεις είναι πάντα πιο απολαυστικές όταν δεν επιτρέπεται το φαγητό στη διάρκειά τους, όπως ευτυχώς συμβαίνει στο Θέατρο Τέχνης – άλλωστε, οι περισσότερες παιδικές παραστάσεις έχουν διάλειμμα. Είναι απλό μα σπουδαίο δείγμα σεβασμού απέναντι στους ηθοποιούς, αλλά και στους υπόλοιπους θεατές.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Διασκευή: Άνδρη Θεοδότου
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Δεγαΐτης
Σκηνικά-Κοστούμια: Πάρις Μέξης – Μαντώ Ψυχουντάκη
Μουσική: Νίκος Τσέκος
Κίνηση: Λία Τσολάκη
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Παίζουν: Δημοσθένης Φίλιππας, Δημήτρης Σαμόλης, Λήδα Καπνά, Κωνσταντίνος Ευστρατίου, Δημήτρης Δεγαΐτης, Χαρά Κορομπλή, Ελευθερία Παγκάλου, Αγαθάγγελος Χατζημιχαήλ, Μιχαήλ Μελίσσης, Κωνσταντίνος Τσίτσιος.

Κάθε Κυριακή, ώρα: 11 π.μ. και 3 μ.μ.
Ενιαία τιμή: 10 ευρώ για μικρούς και μεγάλους θεατές.
Ομαδική τιμή: Κυριακές 8 ευρώ.
Μειωμένη τιμή: 6 ευρώ σε καθημερινές πρωινές παραστάσεις για σχολεία.

Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν (Φρυνίχου 14, Πλάκα)
210.3222464, 210.3236732
http://www.theatro-technis.gr/quot-alantin-quot-paidiki-skini/

Η Ράνια Μπουμπουρή είναι δημοσιογράφος, επιμελήτρια εκδόσεων, μεταφράστρια και συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας.

Άλλα κείμενα:

• Η «Κάρι» του Στίβεν Κινγκ σε μια μοναδική προβολή στον «Δαναό»
• Σοφία Ανδρεοπούλου: συνέντευξη στη Ράνια Μπουμπουρή
• Ο Ίαν Ράνκιν στην Αθήνα, Παρασκευή 26/4
• Tanya Rosie: «Το κουκλόσπιτο των φίλων»
• Ευγένιος Τριβιζάς: «Ένας κατσούφης βασιλιάς»

Twitter