Η Κλεοπάτρα Λυμπέρη είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και του Κύκλου Ποιητών. Γράφει ποίηση, πρόζα, δοκίμιο, κριτική βιβλίου και μεταφράζει από τα αγγλικά. Έχει κάνει σπουδές στη Μουσική (Ελληνικό Ωδείο), τη Ζωγραφική (Σχολή Καλών Tεχνών Αθηνών) και ελεύθερες σπουδές σε εργαστήριο φιλοσοφίας. Μετέφρασε Sylvia Plath, Ann Sexton, Νοrman Mailer, Αllen Ginsberg κ.ά. Από τη συμμετοχή της σε διεθνή φεστιβάλ ποίησης συνέλεξε υλικό για την ανθολογία Βαλκάνιοι ποιητές, που πρόκειται να εκδοθεί σύντομα. Κριτικές, άρθρα και ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε ελληνικά και ξένα λογοτεχνικά περιοδικά και στις εφημερίδες Καθημερινή, Αυγή, Ελευθεροτυπία, Προοδ. Εύβοια. Εργάστηκε ως κριτικός βιβλίου για την Ελευθεροτυπία. Το βιβλίο της Νίκος Καρούζος: Συναντήθηκα με το θαύμα σαν φίλος, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Ίκαρος, μας έδωσε την αφορμή για την ακόλουθη συνέντευξη.

Το δοκίμιό σας Νίκος Καρούζος: Συναντήθηκα με το θαύμα σαν φίλος φωτίζει ειδικές πτυχές του έργου ενός ξεχωριστού δημιουργού. Θέλετε να μας πείτε δυο λόγια για το βιβλίο;

Δεν πρόκειται για μια επισταμένη μελέτη της ποίησης του Νίκου Καρούζου – δεν ήταν αυτό στην πρόθεσή μου. Πρόκειται για σύντομα σημειώματα που γράφτηκαν σε διαφορετικούς χρόνους και αναφέρονται ειδικά στο κοσμοείδωλό του, στην ιδιότυπη μεταφυσική και το μυστικιστικό στοιχείο που τον χαρακτηρίζουν. Δοκίμασα να τον συναντήσω «στα ένδον», εκεί όπου δεν χωράει θεωρία αλλά ζει ένα ρεύμα αποκαλυπτικό.

Ποιο ήταν το έναυσμα για την πρώτη σας επαφή με την ποίησή του;

Ο Ευγένιος Αρανίτσης, θυμάμαι, το 1981, είχε την πρωτοβουλία να εκδώσει το βιβλίο ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ / Ποιήματα στον «Άκμονα», που διηύθυνε εκείνη την εποχή μαζί με τη Μάνια Τεγοπούλου. (Ήταν μια ωραία έκδοση, με πρόλογο Αρανίτση και 8 πίνακες του Salvador Dali.) Αυτό το βιβλίο, κατά την αίσθησή μου, έφερε πιο κοντά το καρουζικό έργο στο μεγαλύτερο κοινό – κάπως έτσι λειτούργησε και για μένα. Μέχρι τότε είχα διαβάσει μόνο δύο ποιήματα δικά του στη γνωστή Ανθολογία Νεοελληνικής Ποίησης του καλού μου φίλου Σπύρου Κοκκίνη.

Πώς ήταν ο Καρούζος σαν προσωπικότητα;

Δεν τον γνώρισα πότε «από κοντά». Μετά τον θάνατό του, άκουγα για κείνον πολλές ιστορίες, κυρίως χιουμοριστικές, από φίλους ποιητές που τον ήξεραν καλά – Αρανίτση, Μπαμπασάκη, Σταθόπουλο. Η ανεκδοτολογία έγινε ένας τρόπος να κρατηθεί ζωντανός στην παρέα μας και, πράγματι, ήταν διαρκώς παρών. Οι αφηγήσεις αυτές, και οι κρυμμένες συγκινήσεις που τις συνόδευαν, υπήρξαν και μια διαδικασία πενθητική για όσους τον αγάπησαν. Ειδικά για μένα, ήταν η αφορμή να γράψω το αφήγημα Φλάουερ (Εκδόσεις Άγρα, 2003), με τον Καρούζο ως κεντρικό ήρωα.

Ποια είναι η υπόθεση του Φλάουερ;

Μιλάει για έναν γέρο ποιητή που φιλοδοξεί να γίνει «δάσκαλος» σε νεαρούς δόκιμους, μεταφέροντάς τους γνώσεις και καλλιτεχνικά βιώματα. Προφανώς, κάπως έτσι πιστεύει πως αθανατίζεται το πνεύμα, με το να κοινωνήσει τον εαυτό του στον έτερο «εν είδει μαθητείας» – ως γνωστόν, στην Ελλάδα υπάρχει αυτή η παράδοση στις φιλοσοφικές σχολές. Εγώ βάζω τον ήρωα να ανακαλύπτει μια άλλη κατάσταση πνευματικότητας: την έξοδο από το εγώ, μέσα από το καρδιακό βίωμα. Γιατί, στη δική μου αντίληψη, δεν μας αθανατίζει η Τέχνη αλλά η Αγάπη.

Οι δεκαετίες του ’50 και του ’60 είναι περίοδος σημαντικών κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών αλλαγών, που δεν άφησαν ανεπηρέαστη την καλλιτεχνική δημιουργία. Ποια είναι η θέση του Καρούζου στο πλαίσιο της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς; Με ποιον τρόπο συνέβαλε στο να επανεφευρεθεί η ελληνική ποίηση;

Τη μεταπολεμική περίοδο υπήρξε κυρίως ποίηση με πολιτική και κοινωνική ματιά, και ήταν φυσικό αυτό, λόγω των πολλαπλών ζυμώσεων που ακολούθησαν την Κατοχή και τον Εμφύλιο. Έτσι, ποιητές όπως ο Αναγνωστάκης, ο Λειβαδίτης, ο Πατρίκιος, ο Σινόπουλος, υποστήριξαν τη λεγόμενη «αντιστασιακή» λογοτεχνία, στη βάση της αριστερή. Κάποιοι άλλοι, όπως ο Παπαδίτσας, ο Σαχτούρης, η Βακαλό, ο Κακναβάτος, προσχώρησαν στο μετα-υπερρεαλιστικό ρεύμα, που εμφανίστηκε ως φυσική συνέχεια του υπερρεαλισμού της Γενιάς του ’30. Ο Καρούζος, αν και ήταν δηλωμένος αριστερός, πέρασε πάνω από την πολιτική στάση και την ατομική του ιδεολογία σε μια οντολογική διάσταση: Βυθισμένος στην Ύπαρξη, συναντά τον Καθολικό άνθρωπο και τη συλλογική «μοίρα». Κι αυτό ακριβώς το αρχετυπικό κοσμοείδωλο είναι κάτι που δεν είχε προηγούμενο στη νεότερη ελληνική ποίηση. Ο Καρούζος επιτρέπει στον Λόγο να ξαναγεννηθεί μες στην ποίησή του, έτσι επανεφευρίσκει τη ρίζα της γλώσσας, το «Ρήμα». Αυτό το ίδιο Ρήμα ακούγεται και στον αρχαιοελληνικό Λόγο του Ηράκλειτου.

Δοκίμασα να τον συναντήσω «στα ένδον», εκεί όπου δεν χωράει θεωρία αλλά ζει ένα ρεύμα αποκαλυπτικό.

Η ποίηση του Νίκου Καρούζου υπονομεύει την επικρατούσα άποψη ότι το μεταφυσικό στοιχείο έχει εξαφανιστεί από τη μεταπολεμική ποιητική δημιουργία λόγω της επικράτησης μιας τεχνικής θεώρησης της ορθολογικότητας. Αποτελεί η μεταφυσική διάσταση της ποιητικής του Καρούζου ένα στοιχείο συνέχειας ή ρήξης με την ελληνική ποιητική παράδοση;

Θεωρείται μεταφυσική ό,τι σχετίζεται με την ιδέα του Θεού και τη θρησκεία. Στη δική μου αντίληψη, η μεταφυσική αρχίζει με την κλασική ερώτηση «τι είναι το ον». Κι αυτό το ερώτημα, παρά την πρόοδο της επιστήμης που ανοίγει νέους τρόπους αντίληψης, θα συνεχίσει να απασχολεί μια κατηγορία ανθρώπων. Για να απαντήσω, όμως, στην ερώτησή σας: Η μεταπολεμική τάση για πολιτική και κοινωνική ποίηση δείχνει ότι πράγματι κυριαρχεί πλέον η στροφή προς την ορθολογικότητα, δεν έχει όμως ακόμη επικρατήσει, αν λάβουμε υπόψη ότι η παράλληλη άνθηση του νεο-υπερρεαλιστικού ποιητικού ρεύματος, φυσικά, παραμένει στον αντίποδα του ορθολογισμού. Ο Καρούζος στην αρχή ενδιαφέρθηκε να μεταφέρει στην ποίηση ένα φωτισμένο θρησκευτικό βίωμα, κι έτσι πιστώθηκε με την ετικέτα του «χριστιανού». Στη συνέχεια, όμως, η τεράστια εξέλιξη της διαδρομής του απέδειξε ότι το μεταφυσικό βίωμα σ’ εκείνον ήταν πολύ διευρυμένο. Ενδιαφέρθηκε για όλες τις πνευματικές παραδόσεις, πράγμα που δίνει στην ποίησή του το καθολικό βλέμμα που χαρακτηρίζει τα σημαντικά έργα και, υπό την έννοια αυτή, ενώ είναι συνεχιστής της ελληνικής ποιητικής παράδοσης, ταυτοχρόνως δημιουργεί ρήξη. Ο ίδιος, άλλωστε, ήταν ένα μείγμα αντιφάσεων. Προσέγγισε το ζήτημα της ύπαρξης μέσα από την ιερότητα του προσώπου και την αξία της ομορφιάς (σύμφωνα με την ορθόδοξη χριστιανική και την αρχαιοελληνική παράδοση), αλλά και ως βαθιά απελπισμένος (συνηχώντας με την υπαρξιστική ευρωπαϊκή γραμμή του Χάιντεγκερ, του Σαρτρ, του Καμί). Ήταν, επομένως, παραδοσιακός και συγχρόνως «μοντέρνος».

Στην ποίηση του Νίκου Καρούζου είναι εμφανής η σχέση Χριστιανισμού και Φύσης. Ο Καρούζος υμνεί όλα τα πλάσματα, έμψυχα και άψυχα, θεία και ενσώματα, τα άστρα, τα άνθη, τα πιο ταπεινά έμβια όντα. Σε αντίθεση, όμως, με ποιητές απολιτικούς που παραδοσιακά ασχολούνται με τέτοιου είδους θεματολογία, ο Καρούζος είναι γνωστός για την κοινωνική ευαισθησία και την έντονη πολιτική του δράση, που τον οδήγησε δύο φορές στην εξορία. Πρόκειται για άσχετους μεταξύ τους πνευματικούς πόλους ή συντονίζονται κατά την εξέλιξη της ποιητικής του δημιουργίας;

Στον Καρούζο το χριστιανικό βίωμα δεν λειτουργούσε σε αντίθεση με την αριστερή του κοσμοθεωρία, γιατί, πέρα από τη φυσική του καλλιέργεια που τον έκανε να αντιλαμβάνεται τη σύνδεση όλων των πραγμάτων, ταυτοχρόνως ήταν πνεύμα ανήσυχο και επαναστατικό. Έτσι, σε μια ιδιάζουσα εποχή της μεταπολεμικής Ελλάδας, μια περίοδο έντονων πολιτικών και κοινωνικών ανακατατάξεων, όπου οι διαχωρισμοί ήταν φυσική πραγματικότητα (αριστεροί-δεξιοί, πλούσιοι-φτωχοί, άθεοι-πιστοί), εκείνος πέτυχε μέσα στην ποίησή του να υψωθεί πάνω από το κοινωνικό πλαίσιο, για να αγκαλιάσει τον Έναν Άνθρωπο. Στο καρουζικό έργο βλέπω την αγιότητα και την επανάσταση σε συνύπαρξη, μια σύνθεση που μεταβάλλει και την τρέχουσα αντίληψη για το τι είναι πνευματικό. Η αριστερή ιδεολογία, ας πούμε, στην πρωταρχική της σύλληψη ήταν πνευματικό γεγονός γιατί επιζητούσε την κατάργηση της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο, εντούτοις, η επίσημη Εκκλησία, ενώ συγκροτείται στο όνομα της αγάπης, δεν είδε στην αριστερά ένα ανθρωπιστικό μοντέλο, αλλά τον αρνητή της που αμφισβητούσε τις εξουσίες της. Το Θείο δεν είναι μόνο ιδέα, ενσαρκώνεται στο πραγματικό, στην ίδια την ανθρώπινη πράξη, κυρίως σε αυτή. Η εξέγερση είναι πράξη του Θείου. Αμφιβάλλω αν το Θείο υπάρχει σε ένα εκκοσμικευμένο θρησκευτικό σχήμα που έχει στείλει αμφισβητίες του κατεστημένου στην πυρά, έχει εμπορευματοποιήσει την πίστη, έχει εκπέσει σε άνυδρες τυπολατρίες μακριά από το αληθινό νόημα της αγάπης. Το Θείο κατοικεί εντός, γι’ αυτό και ο Καρούζος τιμούσε τον Χριστό, τον Βούδα, τους αγίους όλων των πνευματικών παραδόσεων και, φυσικά, τον ίδιο τον άνθρωπο, το μόνο ον που, ως δημιουργός, μπορεί συνειδητά να επιλέξει τη θεότητά του στην ένωση με την Καθολική Ύπαρξη.

Τι συνδέει τον Νίκο Καρούζο της συλλογής Τα ποιήματα (1961) ή Χορταριασμένα χάσματα (1974) με τον Νίκο Καρούζο της Νεολιθικής Νυχτωδίας στην Κροστάνδη (1979-1989); Παρατηρείται στο καρουζικό έργο κάποιου είδους φιλοσοφική ή μεταφυσική στροφή στον τρόπο με τον οποίον ο ποιητής προσεγγίζει τα κύρια θέματά του;

Η Φιλοσοφία, ας μου επιτραπεί να πω, είναι και μια κλίση ζωής. Η κλίση αυτή περισσεύει ολοφάνερα στον Καρούζο από τα πρώτα του βήματα στην ποίηση, αν και αργότερα έγινε και σοβαρός θεωρητικός μελετητής – είχε διαβάσει τα πάντα. Από την αρχή, επίσης, η πολιτική του ματιά συνοδεύει υπαινικτικά το έντονα μεταφυσικό κλίμα του. Στα Ποιήματα (1961) π.χ., ο στίχος «με λένε Γιάννη, δεν έχω τίποτε δικό μου» δεν περιέχει μόνο την ακτημοσύνη της καθαρής πνευματικότητας και το ανιδιόκτητο κάλλος, αλλά και τον προλετάριο, ως πολιτικό ον που πορεύεται ελεύθερος μες στην ιστορία. Στα Χορταριασμένα χάσματα, ο μεγαλειώδης καρουζικός ανθρωποκεντρισμός (Το εύκρατο σκοτάδι του Σεν Ζυστ, Ο μειλίχιος τρόπος του Βαρβαρόσα, Ο ακέραιος κυρ Αλέξανδρος) συνομιλεί αρμονικά με τη θεολογία. Στην Κροστάνδη όμως, πράγματι, κάτι αλλάζει. Αν και η φιλοσοφική ματιά βρίσκει εδώ την πιο λαμπερή της κορύφωση, στο κέντρο μπαίνει η πολιτική (αριστερή) θεώρηση. Το υπαρξιακό βλέμμα μετατοπίζεται από την «αποτυχία» και το «non sense» της ανθρώπινης ύπαρξης προς την αναγκαιότητα της Ζωής, αποθεώνοντας το Πραγματικό. Η Ύπαρξη δεν νοηματοδοτείται πλέον από τη θνητότητα (την κοινή μοίρα των όντων) αλλά από την Εξέγερση, ως πράξη «που αληθεύει το ον». Προς χάριν αυτής της φωτισμένης Πράξης, που γίνεται ο νέος ιδρυτικός όρος του υπάρχειν, ο Καρούζος μοιάζει να καταργεί την ίδια την Ποίηση (Δεν εγγυώμαι καμιά λέξη) και το ίδιο το θρησκευτικό αίσθημα (Αυτός που λέει στην εκκλησία το «Πιστεύω», τι μπλαμπλά, Θεέ μου, τι αφρώδης αφρένεια). Γιατί η Πράξη, ξεγυμνωμένη από κάθε Μεταφυσική και από κάθε γλωσσικό περιτύλιγμα, γίνεται αυτή ο Θεός, η Ποιητική του Προσώπου, που μέσω της Εξέγερσης (εγγυήτριας μιας Νέας Ζωής), στέφει Δημιουργό την ανθρώπινη φύση (Ο Ουρανός κατεβαίνει στη Γη). Οι ναύτες της Κροστάνδης συμβολίζουν τον επαναστατημένο άνθρωπο, κατά Καμί, ο οποίος νοηματοδοτεί την ύπαρξή του, έστω και χωρίς Θεό. Ο Καρούζος όταν δούλευε την Κροστάνδη δυσκολεύτηκε πολύ – είχε πετάξει τα χειρόγραφα στα σκουπίδια (η σύντροφός του, Εύα Μπέη, τα γλίτωσε τελευταία στιγμή). Ίσως γιατί ο ίδιος ένιωσε πως, για να ολοκληρωθεί η συλλογή, έπρεπε να διευθετήσει μέσα του (ή και να απαρνηθεί) πολλά πράγματα. Ή γιατί, απλώς, βρέθηκε ξαφνικά μπροστά σε μια αμηχανία ανάλογη με εκείνη του Καμί, όταν ο Γάλλος φιλόσοφος αντικατέστησε στο κοσμοείδωλό του τη λέξη «solitude» με τη λέξη «solidarité» – την έννοια «ερημιά» (της ύπαρξης) με την έννοια «αλληλεγγύη».

Στο καρουζικό έργο βλέπω την αγιότητα και την επανάσταση σε συνύπαρξη, μια σύνθεση που μεταβάλλει και την τρέχουσα αντίληψη για το τι είναι πνευματικό.

Ο λόγος του Νίκου Καρούζου είναι συχνά ερωτικός. Ο Καρούζος υμνεί σε κάποια ποιήματά του την «αιώνια γυναίκα», την αρχέτυπη «Εύα». Σε κάποια άλλα η ποίησή του γίνεται πιο σωματική, με αναφορές στην ερωτική πράξη και το γυναικείο κορμί. Θα μπορούσαμε εκτός από μεταφυσικό να τον αποκαλέσουμε και ερωτικό ποιητή;

Κάθε ποίηση είναι ερωτική όταν προκύπτει από ένα βλέμμα που κοιτάζει ερωτικά τον κόσμο. Ο Καρούζος ήταν ερωτικός όχι με τη στενή έννοια του όρου, αλλά γιατί υποδέχεται αγαπητικά μέσα του θρησκείες, φιλοσοφίες, πολιτισμούς, καλλιτεχνικά έργα, την Ιστορία, τη Φύση, τα όντα, ολόκληρη την Ύπαρξη, με ό,τι σημαίνει αυτό.

Στο βιβλίο σας αναφέρεστε στην έννοια της «χαρμολύπης» ως αενάως παρούσα στο σύμπαν του Καρούζου, ως «μυστικιστικό γεγονός» και «κορύφωση της ανθρώπινης συνείδησης». Αναρωτιέμαι πώς αυτή η σκέψη μπορεί να φωτίσει και τη διάσταση του πένθους εντός της ποίησης. Θα μπορούσατε να κάνετε μια σύντομη αναφορά στην έννοια του θανάτου στο έργο του Νίκου Καρούζου;

Στο καρουζικό έργο η ύπαρξη δεν μπορεί να διαχωριστεί από την έννοια του πένθους, το οποίο γεννιέται από την παραδοχή της φθαρτότητας. Ο θάνατος είναι πανταχού παρών και στέκεται ακριβώς απέναντι στον ποιητή, δεν του αφήνει καμιά ψευδαίσθηση. Εντούτοις, η όλη του αντίληψη δεν είναι ακριβώς μηδενιστική. Η θεολογική ματιά του (στον απόηχο της Ορθόδοξης παράδοσης) βάζει ένα ειδικό πρόσημο: «τη χωμάτινη μοίρα αντικρύ των άστρων». Μέσα στον στίχο αυτό συνυπάρχει το μηδέν και το άπειρο, η φθαρτότητα και η αιωνιότητα, ο θάνατος και η αθανασία. Η έννοια του «Προσώπου» στην Ορθόδοξη θεολογική παράδοση ονομάζει τον άνθρωπο «υπόσταση του σύμπαντος κόσμου». Το Σύμπαν, απολύτως συνδεδεμένο με τον ατομικό άνθρωπο, προσθέτει μια άλλη διάσταση στην έννοια του περιορισμένου εγώ: Το διευρύνει, μέσω της υπέρβασής του. Αυτό από μια άποψη είναι Μεταφυσική, είναι όμως και Φυσική, γιατί η ιδέα ότι όλα είναι σχέσεις και αλληλοσυνδέσεις αποτελεί επιστημονική αλήθεια. Δεν νομίζω, βεβαίως, ότι ένας ορθολογικός νους μπορεί να συλλάβει την ύπαρξη με τέτοιους όρους, πόσο μάλλον όταν είναι εγκλωβισμένος σε μια καθαρά υλιστική θεώρηση… ας τονίσω, όμως, ότι η ποίηση απευθύνεται σε αισθαντικούς αναγνώστες.

Υπάρχουν σήμερα ποιητές οι οποίοι θα μπορούσαν εύκολα να χαρακτηριστούν συνεχιστές της ποιητικής θεώρησης του Νίκου Καρούζου; Ο Καρούζος έχει δημιουργήσει «γραμμή» στην ποίηση;

Είναι από τους ποιητές που έχει πολύ προσωπική φόρμα, όποιος θα προσπαθούσε να τον ακολουθήσει, νομίζω θα έφτιαχνε ωχρές απομιμήσεις. Το υπαρξιακό πλαίσιο το συναντάμε και σε άλλους μεταγενέστερους, όπως π.χ. στην πολύ καλή ποιήτρια Αγγελάκη-Ρουκ, όμως η δική του επιμονή για μια ευρύτερη σύνθεση των κόσμων καθιστά τον Καρούζο μοναδικό. Όσο ζούσε δεν αναγνωρίστηκε όπως του άξιζε, κυρίως γιατί δεν διέθετε «το πακέτο», κάποιες κοινωνικές προδιαγραφές, όπως είχαν, για παράδειγμα, ο Σεφέρης και ο Ελύτης. Βλέπετε, οι σύγχρονοι Έλληνες είμαστε επιφανειακός λαός, μας ταράζει «το περιθώριο». Οι σύγχρονοι ποιητές, βεβαίως, τον εκτιμούν και τον έχουν πολλαπλώς αφομοιώσει, αλλά ως προς το να δημιουργηθεί καρουζική γραμμή, δεν ξέρω… δεν μπορώ να πω κάτι τέτοιο. Κατά τη δική μου αίσθηση, η ιδιοσυγκρασία και μόνο οδηγεί έναν ποιητή στους προγόνους του. Το έργο του Καρούζου διαθέτει βάθος και πυκνό ιδεολογικό στίγμα. Σήμερα, ως γνωστόν, έχουν εκλείψει και οι ιδέες και το βάθος.

Πώς βλέπετε, εν γένει, τους σημερινούς νέους ποιητές;

Γράφεται ακόμη καλή ποίηση, παρά τη γενικευμένη σύγχυση που επικρατεί και παρά την ολοκληρωτική αποδυνάμωση του λόγου. Κάποιοι το παλεύουν και τα καταφέρνουν, αποτελούν όμως φωτεινές εξαιρέσεις. Αυτό που κυρίως παρατηρώ, ως φαινόμενο του Μεταμοντέρνου, είναι ότι η ποιητική γραφή αυτοκαταργείται από τον πληθωρισμό της και απ’ την εκπόρνευσή της στα ηλεκτρονικά μέσα. Η Ποίηση πνίγεται αργά στον σκουπιδότοπο της άδειας κοινωνικότητας.

Η ποιήτρια Κλεοπάτρα Λυμπέρη συνομιλεί στο έργο της με τον ποιητή Νίκο Καρούζο;

Συνήθως συνομιλούμε με όσους κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση μ’ εμάς, γιατί αυτή η συγγένεια στηρίζει την ταυτότητά μας. Εκείνοι αποτελούν, κατά κάποιον τρόπο, την πατρίδα μας (ψυχική και ιδεολογική). Υπό αυτή την έννοια, ναι, είμαι σε διαρκή επαφή μαζί του. Βεβαίως, ο τρόπος που εγώ υπηρετώ στην ποίηση το κοινό μας κοσμοείδωλο είναι εντελώς διαφορετικός, προσπαθώ να διαχειριστώ μια πιο σύγχρονη γλώσσα. Ελπίζω ότι δεν θα σας φανώ αυθάδης αν πω ότι κι εγώ αφήνομαι να συναντηθώ με το θαύμα σαν φίλος.

Νίκος Καρούζος: Συναντήθηκα με το θαύμα σαν φίλος
Κλεοπάτρα Λυμπέρη
Ίκαρος
σ. 56
ISBN: 978-960-572-362-0
Τιμή: 6,50€

Twitter