ΝΕΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

Στην κούνια του μωρού μου
κάθε πρωί βρίσκω
πράγματα που δεν ήταν εκεί
το προηγούμενο βράδυ.
Ακόμα και ο δεκαοχτάμηνος
γιος μου, τα κοιτάζει με απορία
όταν ξυπνά.
Δεν μπορεί να μου εξηγήσει
μα με έχει κάνει να καταλάβω
πως με κάποιον τρόπο
τα φέρνει εκείνος:
τα κουβαλάει μαζί του
από εκεί που πάει όταν κοιμάται.

Παράξενα χνουδωτά, πολύποδα ζωάκια
για τα οποία δεν έχω όνομα,
φρούτα σάρκινα που τα πετώ
με τρόμο στο καλάθι των αχρήστων.
Κομμάτια υφάσματος μιας άγνωστης υφής,
πολύγωνα πολυπρισματικά χαλίκια.
Γιε μου, αλητάκο μου, πού γυρνάς στον ύπνο σου;
Σε τι μέρη επικίνδυνα και θαυμάσια;
Και πότε εκτός από πράγματα
θα φέρεις πίσω μαζί σου και τις πρώτες άγνωστες λέξεις;

ΤΑ ΛΟΓΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΕΠΕΚΕΙΝΑ
Οι νεκροί είναι σαν τα μωρά.
Περιμένουν να τους ταΐσεις.
Τρώνε όμως φτηνές τροφές.
Βλέπεις, τα λογιστικά του επέκεινα είναι απλά:
μια πλαστική σακούλα με ένα πρόσφορο, ένα μπουκαλάκι νάμα
κι ένα ευτελές χαρτονόμισμα
δίνει αναψυχή κάθε τριάντα μέρες στο πιο καυτό βασανιστήριο.
Ένα αναμμένο καντήλι δίνει φως, ένα φωσάκι μέσα στο μαύρο της κόλασης
έτσι ώστε οι νεκροί να μπορούν να ψηλαφίσουν ο ένας το πρόσωπο του άλλου.
Περιμένουν να τους ταΐσεις.
Τα μωρά, αν το ξεχάσεις, κλαίνε
εκείνοι έρχονται στον ύπνο σου
κλαίνε και αυτοί, πάλι τους ξέχασες.
Δεν τους ξέχασες, δεν γίνεται να τους ξεχάσεις.
Θα δεχόσουν κάθε ψέμα, οτιδήποτε
αν για λίγο σε έκανε να μην πονάς.

ΤΟΥ ΨΥΧΟΥ (Ι)
Μέσα στην πήλινη κούπα
βάλε νερό της γηστέρνας,
ρίξε ένα κλωνάρι
από το δεντρολίβανο της αυλής
και λύσε τα μαλλιά σου.
Με την παλιά κοκάλινη
χτένα, βουτώντας
την στο μυρωμένο μείγμα κάθε τόσο
προσπάθησε να ξεχάσεις πως είσαι πια μεγάλη
–δεν πειράζει που τα μαλλιά σου είναι λευκά.
Οι επισκέπτες σου σήμερα είναι άχρονοι
δίχως αίσθηση ή μνήμη των χρόνων που πέρασαν.
Στο τραπέζι σου, δίπλα στο καντήλι,
ένας μαστραπάς κρασί, λίγα κοντά ποτήρια
βρασμένο στάρι
πάνω σε πάλλευκο τραπεζομάντιλο
περιμένουν την ομήγυρη.
Χτενίσου αργά, η ομήγυρη δεν θα έρθει ακόμα
η ομήγυρη είναι εδώ
πάντα αργούν και πάντα μας περιβάλλουν
οι οικείοι νεκροί.

ΤΟΥ ΨΥΧΟΥ (ΙΙ)
Ξαπλωμένη όταν έσβηνε η λάμπα
όταν δεν σε έπαιρνε ο ύπνος και οι μικρές ώρες της νύχτας
τους άκουγες απέξω να ανεβαίνουν τη σκάλα
ψιθυρίζοντας, σιγοτραγουδώντας
μιλώντας για τις έγνοιες που είχαν όταν ήταν ζωντανοί.
exercitus mortuorum
o στρατός των νεκρών ανεβαίνει τη σκάλα,
πλήθος πολύ.
Παλιότερα κουβαλούσε ο καθένας
το όργανο του μαρτυρίου του
απόδειξη του πόνου που είχε και της αμαρτίας που έκανε.
Τώρα απλά κάνουν παρέα,
δίχως επίσημες περιβολές και δίχως σύμβολα
τώρα οι νεκροί δεν είναι στρατός
αλλά ομήγυρη
ένα μπουλούκι από χαμένους συγγενείς.
Κάθε βράδυ στην ώρα τους ανεβαίνουν την πέτρινη σκάλα.
Μέσα σε αυτά που λένε
ακούς και το όνομά σου πολλές φορές να λέγεται
από αντρικά και γυναικεία στόματα
γυρνάς πλευρό, δεν ονομάζουν εμένα,
κάποια γιαγιά, κάποια ξαδέρφη με το ίδιο όνομα θα φωνάζουν.

Ο Γιώργος Τυρίκος-Εργάς έχει ακολουθήσει τα χνάρια του φανταστικού σπουδάζοντας Κλασική Φιλολογία και Φιλοσοφία (Παν. Κύπρου), Αιγυπτιολογία (ΗΠΑ – Notre Dame), Ασσυριολογία (Sorbonne – Paris I) και Συγκριτική Λογοτεχνία (Sorbonne Nouvelle – Paris III) ώσπου τελικά, στο πλαίσιο ενός διδακτορικού Λαογραφίας (Παν. Ιωαννίνων), βρέθηκε αντιμέτωπος με το πεδίο της λαϊκής προφορικής αφήγησης, η οποία αφορά στην παραδοσιακή μαγεία, στα στοιχειά και στους στοιχειωμένους τόπους των νησιών του Ν.Α. Αιγαίου. Μέσα απ’ όλη αυτή την πορεία γεννήθηκαν, μεταξύ άλλων, το μυθιστόρημα φαντασίας Η καινούρια διαθήκη του Σμου (Εκδ. Πατάκη 2012) και το Αυλητής και Παππουλάνθρωπος (μαζί με τον Κ. Ζαφειρίου, Εκδ. Αιολίδα), βιβλίο το οποίο περιλήφθηκε στον κατάλογο White Ravens της Διεθνούς Βιβλιοθήκης του Βερολίνου ανάμεσα στα 250 σπουδαιότερα παιδικά βιβλία παγκοσμίως για το 2011.

Twitter