ΣΤΟ ΜΑΪΑΜΙ
Ζούμε κάτω από τους ίσκιους
και πίσω από τα κλειστά παράθυρα
των μεγάλων σπιτιών.

Τα ονόματά μας δεν υπάρχουν
ούτε στις λίστες των γκάνγκστερς
γιατί στα μάτια μας ανθίζουν
πολύχρωμα λουλούδια
και στα δάχτυλά μας φυλλορροούν
σελίδες βιβλίων.

Ο νους μας έγινε ένας χοντρός τοίχος
και μας κράτησε λεύτερους
σκλαβωμένους από τούτη την πλευρά
του κόσμου. 

ΚΑΡΤΕΡΙ
Τη νύχτα καρτερούσα το θάνατο.
Κι ύστερα ονειρεύτηκα εμένα
πως περπατούσα στο δωμάτιό μου
αλλά δεν ήμουν βέβαιη
ότι ήμουν ζωντανή.
Αν είχα πεθάνει
πώς θα το ήξερα;
Αφού δεν θα είχα ξυπνήσει
για να το μάθω.
Μπορεί αυτή που περπατούσε
στο δωμάτιό μου
να ήταν η ανάμνησή μου
σε κάποια της επιστροφή.

Η ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΒΑΒΕΛ ΔΕΝ ΕΠΕΣΕ
Βαριά καρδιά, βαθιά ψυχή, μαύρη ζωή, λευκή φυλή.
Άσπρα δόντια, άσπρες πατούσες, άσπρες ανάστροφες χεριών, μαύρη φυλή.
Φροντίδες πολλές, σκοτούρες φριχτές για μια άσπρη ζωή
καλύτερη από τη χτεσινή.
Τρουμπέτες γυαλιστερές, καινούργιοι ρυθμοί, ζωηροί χοροί
να ξεπεράσουνε με τη μαυρίλα τους σαν θύελλα βουερή
το άσπρο τους εφιαλτικό, βασανιστικό όνειρο.
Νέα Υόρκη, πολύχρωμη, βουερή, πολύμορφη γεννήτρα,
σε πνίγουν τα παιδιά σου.
Σκάβουνε τα σωθικά σου και τους περνάνε σιδερένιες γραμμές,
που σε σχίζουν από την ανατολή στη δύση
Τρυπάνε τα σπλάχνα σου για να στεριώσουνε μέσα τους βαθιά
πανύψηλους σιδερένιους ουρανοξύστες
κι αυτοί με τις κορφές τους σου τρυπάνε τον ουρανό τη μέρα
και με τα φωτερά τους παράθυρα σου κρύβουν τ' άστρα τη νύχτα.
Ποτέ δεν θα λευτερωθείς από τους θορύβους σου
από το τρέξιμο της ζωής πάνω στα πολύκοσμα πεζοδρόμιά σου.
Οι αναστεναγμοί σου από το βάρος που σηκώνεις στις πλάτες σου
δεν ακούγονται.
Φωνάζουν οι άνθρωποί σου δυνατά
και δεν ακούνε το στεναγμό σου
τη δικιά σου φωνή τη σκέπασε το αχ της ανθρώπινης βιάσης.
Ο ήλιος σου στη δύση του είναι κόκκινος
και στην ανατολή του ασημένιος.
Το φεγγάρι σου είναι κίτρινο
και κολυμπάει στα ποτάμια σου
τις μοναχικές του αχτίδες.

Εικαστικό: ατελιέ diastixo.gr ©

Twitter