Πώς έγινες αγνώριστος, λαέ
έγραφε κάποτε κι αναρωτιόταν
Ίδιος ήλιος, ίδια θάλασσα, ίδιο χώμα
Σκάβουμε τη γη, σκάβουμε το χρόνο
Τα χέρια μας αγγίζουν το παρελθόν μας
Συναντούμε αντί για θνητά σκουληκάκια εικόνες
αναλλοίωτες μέσα στους αιώνες
χρώμα και κίνηση στο δάπεδο του τάφου
θύρες μαρμάρινες
δεν κλείνουν, ανοίγουν στο χρόνο, στον ορίζοντα
φιγούρες με κίνηση που όμως δεν φεύγουν
κινούνται
μήπως μας προλάβουν.

Ποιος είναι ο ένοικος του τάφου
διερωτώνται οι σοφοί.

13 Οκτωβρίου 2014
Δεν ξέρουμε ακόμη ποιος είναι
ξέρουμε μόνο πως δεν είναι ο νεκρός

ίσως το μέλλον μας που μας στοιχειώνει.

Η Ζωή Σαμαρά είναι Ομότιμη Καθηγήτρια της Θεωρίας της Λογοτεχνίας και του Θεάτρου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Πρόεδρος της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης. Είναι δοκιμιογράφος, ποιήτρια, μεταφράστρια, κριτικός λογοτεχνίας. Έχει διδάξει σε πολλά πανεπιστήμια της Ελλάδας και του εξωτερικού. Για το επιστημονικό της έργο έχει διακριθεί πολλές φορές, κυρίως στο εξωτερικό. Το πιο πρόσφατο βιβλίο της, Και είναι πολύ μακριά η Δύση, ποιητική συλλογή, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Γκοβόστη.

Twitter