ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ

Θα ποτιστεί από ιδρώτες.
Ανύπαρκτους στρατιώτες
που στέκουν μπρος στον πόλεμο
με μια ευχή στο χέρι
κι η προσευχή τους η στερνή,
χειροβομβίδα κρότου
ξεσκίζοντας τα όνειρα
των σωθικών τους χρόνων
καθώς γίναν εθνόσημα
σε μιας γιορτής το αίμα.
Τώρα πια είμαστε μόνοι.
Μην κλαις, εαυτέ!
Χαρά στη στιγμή!
Τι Άγια στιγμή!
Ναι, αυτή που είμαστε μόνοι!

ΟΤΑΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
Να κοιταζόμαστε στα μάτια
και στο χρώμα τους να χανόμαστε.
Εμείς.
Κάτω απ' την κουβέρτα
να τυλίγουμε τα πόδια μας.
Εμείς.
Να σου φτιάχνω καφέ, να βρέχει
και κάτω απ' τη ζεστή στέγη
Εμείς.
Να καρδιοχτυπώ κάθε φορά
που το βλέμμα σου μ' αγγίζει,
που δεν ξαναγαπήσαμε ποτέ έτσι.
Εμείς.
Να σκορπίζεται το χαμόγελό σου
σαν κομφετί χαράς πάνω στη μέρα μου.
Να γαργαλιέσαι με τα αστεία της νύχτας μου.
Να διπλώνεται η χαρά σαν ακορντεόν
και όπως ξεφυσά η πνοή
να ξεδιπλώνει πάλι πιο λαμπρή
η νότα μας, σαν μια χορδή
που γρατζουνάει τους χειμώνες μας.
Εμείς.
Να περνάνε οι γιορτές
σαν να 'ναι βαγόνια
φορτωμένα μ' εποχές
κι οι ράγες τους, τα χρόνια μας
που ξεγλιστρούνε σπίθες
και στην τροχιά την ανεξέλεγκτη
γεννιούνται οι αλήθειες.
Εμείς.
Ν' ανάβουμε το τζάκι.
Να τρως τα κάστανα που σου ανοίγω.
Να φορώ τις κάλτσες σου εγώ
και να μη μιλάμε μα να ξέρουμε
πως ενώνεται η σιωπή μας
κι όσα δε λέμε θησαυροί
που μένουν κρυμμένοι
στην ψυχή μας.
Εμείς.
Να 'σαι το στήριγμά μου το αόρατο
που πάνω του βαδίζω
μέσα απ' της καρδιάς το μισοσκόταδο
τη πόρτα σαν ανοίγω.
Να 'σαι εκεί χωρίς καμιά ψευδαίσθηση
ο άγρυπνος φρουρός μου
κι όταν πονάς να 'μαι εγώ η ανακούφιση
που αγιάζει, στο τίποτα από κούραση
δεν την πειράζει και το εγώ έγινε εμείς
που όλα τα αλλάζει.
Εμείς.
Να γυμνώνεται ο κόσμος μπροστά μας
και η στιγμή δίχως άγχος να κοιτάζει
το ξεκαθάρισμα.
Να 'σαι η γεννήτρια
που τροφοδοτεί τη σκέψη μου.
Να 'μαι η οδός σου
προς τα μεγάλα μυστικά.
Εμείς.
Να σου δίνω ώθηση
και να παίρνω έμπνευση.
Να με γεμίζεις μ' αθωότητα
και να σε τρέφω με ανδρεία.
Εμείς.
Εσύ και εγώ.
Εγώ. Εσύ.
Να 'χουν όλα νόημα και ουσία.
Να 'ναι η ένωσή μας συνουσία.
Εγώ σε σένα. Εσύ μέσα από μένα.
Συνουσία.
Κάπου εκεί δοσμένοι στο εμείς.
Εμείς στη Δημιουργία.

ΜΑΡΓΑΡΙΤΕΣ
Με ποικιλόμορφους μορφασμούς
έντυνες τις λέξεις
και τα βλέμματά σου φιγούρες με αινίγματα
με προκαλούσαν να αναμετρηθώ μαζί τους.
Πειρατικός αέρας φύσηξε μέσα μου
καθώς αντίκρισα τις μαργαρίτες που κύκλωναν
τις κόρες των ματιών σου
και θέλησα να σφηνώσω τη μαύρη μου σημαία
στα καράβια που αγναντεύει η σκέψη σου.
Μα οι μαργαρίτες με τη μαύρη γύρη
ανέτειλαν μέσα μου τους χίλιους ήλιους σου
και όση δύση κι αν τους επέβαλα
αυτές εξακολουθούσαν να λάμπουν.
Έτσι η δική μου ανταρσία μετατράπηκε σε δικό σου λάφυρο.
Ας γίνω, λοιπόν, εγώ ο πειρατής, το καράβι που θα ταξιδεύεις.
Ας γίνω, λοιπόν, εγώ ο πειρατής, το λιμάνι που θα ξαποσταίνεις.
Και στις βόλτες σου πάνω – στου φευγιού σου τη μοίρα
ας γίνω εγώ, το φυλάκιο της δικής σου πυξίδας.

Η Ελένη Ψαρουδάκη γεννήθηκε το 1983 στην Αθήνα. Είναι φοιτήτρια στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, στη Σχολή Ανθρωπιστικών Σπουδών (Τομέας Ελληνικού Πολιτισμού). Από μικρή ηλικία αποτύπωνε τις σκέψεις της στο χαρτί, ώσπου το 2011 αποφάσισε να δημιουργήσει την πρώτη της ποιητική συλλογή, Ροή προς την Αρέθουσα. Συνεχίζει να γράφει, να κάνει βόλτες με το ποδήλατο και να ονειρεύεται. Θεωρεί πως το όνειρο έχει τη μορφή ενός πολύχρωμου μπαλονιού που δεν έσκασε στη ζώνη της στρατόσφαιρας, αλλά εξακολουθεί να ταξιδεύει ψάχνοντας και άλλα αντικείμενα που άνθρωποι άφησαν στο σύμπαν.

Twitter