«Το άσπλαχνο βάθος των σκιών» του Λεωνίδα Κακάρογλου
ΔΙΑΦΑΝΟ ΝΕΡΟ
Διάφανο νερό το πρόσωπό σου
Ταξιδεύει
Συναντάει σκιές κυπαρισσιών
Κι άγνωστα δέντρα
Που συναγωνίζονται
Ποιο πρώτο θα το χαιρετήσει
Ποιο πρώτο θα του κλέψει τη μιλιά
Διάφανο νερό το πρόσωπό σου
Ταξιδεύει
Πάει και παρασέρνει
Περισσέματα βροχών αλλοτινών
Φύλλα και κλαδιά
Ξεχασμένα σκουπίδια
Από ανθρώπων παρουσίες
Διάφανο νερό το πρόσωπό σου
Φεύγει και χάνεται
Σταλιά, σταλιά
Στ’ άσπλαχνο βάθος των σκιών
ΠΕΡΑΣΜΑ
Άδειο το δωμάτιό σου
Εσύ πουθενά
Ψάχνω ένα σημάδι
Να μου θυμίζει το πέρασμά σου
Μερικά άσπρα χαρτιά
Ένα εισιτήριο
Και μια μυρωδιά από το άρωμά σου
Μου εξομολογούνται
Τις συναντήσεις μας
Γι’ αυτό
Στο δύσκολο της μνήμης παιχνίδι
Ελευθερώνω
Τις φωνούλες της έκστασης
Και τις αφήνω να ταξιδεύουν
Στο καλοκαιριάτικο αεράκι
Κάπου θα σε συναντήσουν
Βράδυ βαθύ
Ντυμένη στα κίτρινα
Με το γέλιο σου
Μικρό τραγούδι
Να στροβιλίζεται
Σε βαλσάκι μνήμης
Ο έρωτας είναι νύχτα που δεν ξημερώνει
ΛΕΥΚΟ ΧΑΡΤΙ
Και είναι οι ποιητές
Υπάλληλοι
Της Εταιρείας Υδάτων
Του Οργανισμού Τηλεπικοινωνιών
Της Δημοσίας Επιχειρήσεως Ηλεκτρισμού
Όπου
Ανάμεσα
Γραμμών
Διαγραφών
Εγγράφων
Καταστάσεων μισθολογικών
Κρυφά,
Όπως
Οι ερωτευμένοι στο πρώτο ραντεβού τους,
Δειλοί
Συνεσταλμένοι
Χαϊδεύουν το λευκό χαρτί
Και σημαδεύουν την ανωνυμία του χρόνου
ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΤΣΕΖΑΡΕ ΠΑΒΕΖΕ
Διαλυμένα σώματα
Ο καημός μαραζώνει τις νύχτες τους
Ποιος θα κρατήσει την ιστορία της μνήμης
Ποιος θα φυλάξει τα ενθύμια της ζωής τους
Ονειρεύονται πως όταν φυσά αέρας
Στα μαλλιά τους φτερουγίζουν οι φωνές
Των αγαπημένων τους
Όταν νυχτώνει
Καλοκαίρι και η ζωή ξεκινά
Οι μέρες τους βασίλεψαν στην υποταγή
Τα νιάτα τους ρημάχτηκαν σε ξένες αγκαλιές
Δεν θα φυλάξει κανείς πια Θερμοπύλες
Σ’ αυτόν τον τόπο
Όπου κι αν βρίσκονται
Σώματα ασυντρόφευτα, κραυγές μοναδικές
Δεν ζήλεψαν τα χρόνια που πέρασαν
Τα χρόνια τους που δεν έζησαν
Ζηλεύουν
ΜΙΑΣ ΜΕΡΑΣ ΑΝΑΠΝΟΗ
Από πτώση αεροπλάνου
Από υπερβολική ταχύτητα
Από καρδιακή ανακοπή
Μην ρωτήσεις ποιος ήταν
Μην ρωτήσεις πώς τον έλεγαν
Αν είχε μάνα,
Γυναίκα και παιδιά
Μην ρωτήσεις ποιος ήταν
Τον ξέρεις
Εγώ, εγώ
Εμείς είμαστε
Που με την ανάσα μας
Θολώνουμε το μπλε της ημέρας
Ευτυχισμένα
Που ακόμη μιας μέρας αναπνοή
Κερδίσαμε
Σε μιας μέρας ήχους ταξιδέψαμε
Τους χτύπους της καρδιάς μας
Ο Λεωνίδας Κακάρογλου γεννήθηκε στα Χανιά της Κρήτης το 1952. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο ΕΜΠ. Έχει εκδώσει εννέα ποιητικές συλλογές και δύο μυθιστορήματα. Η συλλογή του Μνήμη σχεδόν πλήρης (Εκδόσεις της Εστίας, 2014) προτάθηκε για το Κρατικό βραβείο ποίησης. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και ανθολογίες και έχουν μελοποιηθεί από Έλληνες συνθέτες.
