Ιησούς Πάσχων

Ανοίγω το στόμα μου και πληρωθήσεται
Λευκά κρίνα και πασχαλιές εγγίζοντας
Τους δρόμους της Πασχαλινής ταυτότητος.
Ανοίγω το στόμα μου και πληρωθήσεται
Πνεύματος αγάπης που σήμερα εγγράφω
Υποθήκη σε όλους τους εχθρούς τους φανερούς.

Ανοίγω το στόμα μου με πύρινες φλόγες
Για τους εχθρούς τους ύπουλους στο χρώμα
Της φωτιάς που κατακαίει απόψε επιταφίους.
Της νιότης τον έρωτα που ξεπήδησε μέσα
Από τα ερείπια των πόλεων στα σύνορά μας
Και των μικρών παιδιών τα θολά δάκρυα.

Ανοίγω το στόμα μου να φωνάξω δυνατά
«Ἐρχόμενος ὁ Κύριος, πρὸς τὸ ἑκούσιον Πάθος»
Μέσα από την τσίγκινη αποθήκη το άγαλμά του
Να στοιβάζεται σε φορτηγά εκκλησιών ορθοδόξων
Με θυμιάματα και τους εργάτες να σπρώχνουν
Μην πέσει το άγαλμα του Κυρίου και γίνει θρύψαλα.

Ανοίγω το στόμα μου Μεγάλη Πέμπτη βράδυ παιδί
Με αναφιλητά για την Σταύρωση χωρίς να ξέρω
Για την Ανάσταση μετά τις τρεις ημέρες λαμπρή.
Και μετά από χρόνια χίλια και εννιακόσια και ογδόντα
Εννέα τα παιδιά να παίζουν στις αυλές των σπιτιών
Με τα ξύλινα τουφέκια και τους βομβαρδισμούς.

Το θάμβος

Το θάμβος των εικόνων προσκύνησα
Των άυλων υγρών οριζόντων το ομοίωμα
Την αθανασία της ψυχής του Σύμπαντος
Κόσμου ανώνυμα εμπέδωσα νέος ανήρ
Και τώρα διαβάζω τον Όμηρο πρωτοτύπως.

Έλεγαν ότι το θάμβος ήταν ίσκιοι πυράς
Κατοχυρωμένοι εκ του Παναγίου Τάφου
Όπου Ανέστη ο Κύριος των δυνάμεων
Του αιωνίου πυρός εκλάμπουσα αστραπή
«οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός,
ἀλλὰ ζωή ἀτελεύτητος» πάλι δική μας θα ’ναι
εις τους αιώνας των αιωνίων ψαλμών ήχοι.

Το θάμβος των τοπίων της άλλης μεριάς
Αντίκρισα εποχούμενος άρμασι φωτεινών
Και λευκών φτερωτών αρχαγγέλων την λάμψη
Θαμπωμένος νοστάλγησα, αιωρούμενος πάνω
Από τα πέρατα των γυμνών γηπέδων της Γης. 

Και έβλεπα τα φώτα και τα χρώματα και
Την μουσική των ερώτων να χάνεται έτσι
Όπως ήλθε να με υποδεχθεί απέναντι, είπα
Να απολαύσω την ηρεμία των ναών μας
Σαν επανάληψη αυγής στο Πάσχα το τερπνόν
Κάθε χρόνο τώρα που ενταφιάζομαι φευγαλέα
Όταν είπες: «Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γήν».

Αινείτε 

«Αἰνεῖτε αὐτόν ἐν τυμπάνῳ καί χορῷ»·
Αινείτε το του Σύμπαντος άσμα κοινόν
Αινείτε τα των αγγέλων άσπιλα σώματα
Αινείτε

Αινείτε του ουρανού το μουσικό στερέωμα
Και την ιερουργία των μυστικών μουσικών
Στον ιερό ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο
Αινείτε

Αινείτε τα άυλα των χορδών και οργάνων
Τα τύμπανα της Μεγάλης Παρασκευής
Και την αιώρηση των ψυχών και των σωμάτων
Αινείτε

Αινείτε τους ήχους επί του Πλανήτη του ζώντος
Και το της θάλασσας θρόισμα το ατελεύτητον
Με τον απόμακρο να ελκύει την αρμονία
Αινείτε

Αινείτε πάλι το φως το τερπνόν της Ελλάδος
Την αύρα που ανασαίνει ανάμεσα στους κίονες
Και τους θησαυρούς των μαρμαρένιων όψεων
Αινείτε αυτόν. 

[Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή δεκάτην σχεδὸν ἐροῦμεν.]

Ο Πάνος Καπώνης, από τους αρχικούς ποιητές της γενιάς του ’70, γεννήθηκε στο Αγρίνιο (1947). Σπούδασε οικονομικά και νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και στο Ε.Κ. Αθηνών, και σκηνοθεσία. Είναι δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω στην Αθήνα, τ. επ. καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πατρών (Φαρμακευτική) και έχει συγγράψει οκτώ πανεπιστημιακά συγγράμματα φαρμακευτικού δικαίου. Ποιητής, συγγραφέας και κριτικός λογοτεχνίας, έχει εκδώσει εννέα βιβλία ποίησης, ένα μυθιστόρημα και έναν πανεπιστημιακό τόμο με λογοτεχνικά δοκίμια για ποιητές και την ποίηση.

Twitter