ΑΜΗΧΑΝΟ ΣΕΝΑΡΙΟ

Ο αρχιστράτηγος με το γνωστό καπέλο ταΐζει
τα γουρούνια. Εγώ κρυμμένη σε μια παλιά
συνοικία, χωρίς τρόμο απεκδύομαι τις
εκφράσεις μου. Σπίτια και διαθέσιμα δωμάτια
για κάθε λογής επισκεπτήρια κατέρρευσαν

την οικοδομή. Συντρίμμια διασχίζουν το χάος και
αναδιπλώνεται. Εκείνη η κόκκινη κορδέλα στοιχειώνει
σαν ήλιος τα μαλλιά μου. Πώς να ανεμίσω μαζί της
ψηλά στις κορυφές; Πώς ενώ φεγγοβολά γύρω τριγύρω
η αντανάκλαση; Τα λάφυρα απ' τα όνειρα τρυπάνε
τις τσέπες μου, ρημάζουν τις ζωοτροφές. Τώρα για τη
σχεδία που θα μας σώσει ήτανε μια παρηγοριά της
φτηνής ώρας. Κι όταν μες στα χαλάσματα ανθίσει
η παπαρούνα, έλα να μου χαμογελάσεις.

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ

Τώρα όλοι μαζί σαν εξουσιοδοτημένοι, μέσα
στο χάος να παραλειφθούμε.
Χωρίς προσωπείο, χωρίς διάγγελμα όλοι οι άνθρωποι
είναι ίσοι.
Η μικρή νευροειδής υπόφυση θα δημιουργήσει
μια αλυσίδα από άσυλα.
Μας είπανε ότι η λάσπη
δεν μπορεί να εξεγερθεί και να λάμψει.
Σαν μιλημένοι τρέχαμε από τα κοιτάσματα
των θλίψεων,
σαν παρερμηνευμένοι.
Κατεδαφιζόταν το στοίχημά μας
σαν ηχώ από παράθυρα που έτριζαν.
Και πέφταμε απ' τον τέταρτο όροφο
με χαμηλά το κεφάλι.
Φαίνεται ότι τα λάφυρα από τα
παραγεμισμένα παντελόνια
άξιζαν όσο ένα μπουκάλι βενζίνη.

Η ΚΟΙΝΗ ΜΟΙΡΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΗΙΝΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ

Όλοι περιστρεφόμαστε γύρω απ' τους εαυτούς μας σαν αυτόφωτα σώματα. Ο
κεντρικός μας άξονας χωρίζει τις επιθυμίες από τις ανάγκες και παρ' όλα αυτά
εκλιπαρεί για γαλήνη. Οι άλλοι πλανήτες μας είναι ξένοι. Παραληρούν γύρω
απ' τη δυστυχία τους κι αυτό είναι το μοναδικό κοινό σημείο. Όλα τ' άλλα είναι
απλώς εκλάμψεις φωτός. Τα χέρια της εγκοσμιότητας αγγίζουν όλους το ίδιο,
κάποιους τους πνίγουν πιο νωρίς και μ' άσχημο τρόπο. Το μυαλό λαμβάνει εξωτερικά
σήματα τα οποία ανακυκλώνει με ζήλο και τα μετατρέπει συνήθως σε σημαίες. Όλοι
βαριούνται να ζήσουν και φοβούνται να πεθάνουν. Η διαρκής ροή του νερού
υπενθυμίζει το χρέος για την ύπαρξη το οποίο ελάχιστες εξαιρέσεις κρίνουν ως
απαράδεκτο. Η τροχιά είναι κυκλική, δεν αποφεύγεται ποτέ η επιστροφή στο σημείο
εκκίνησης και δεν υπάρχει η παραμικρή εξαίρεση σ' αυτό τον κανόνα.

Η Έλενα Πολυγένη γεννήθηκε στην Πάτρα. Είναι ηθοποιός και μουσικός. Από το 2008 συνεργάζεται με την ομάδα mag και ασχολείται αποκλειστικά με το θέατρο της επινόησης και την περφόρμανς. Κείμενά της έχουν συμπεριληφθεί σε παραστάσεις της ομάδας. Το 2009 δημοσίευσε την πρώτη της ποιητική συλλογή, Γράμματα σε μαυροπίνακα, από τις Εκδόσεις Δωδώνη και το 2012 τη συλλογή Η θλίψη μου είναι μια γυναίκα από τις Εκδόσεις poema.

Twitter