Φωτογραφία: Αλέξιος Μάινας / Alexios Mainas

ομίχλη     

δεν είναι η δυστυχία
κουρέλι ν’ ανεμίζει 
λεκιάζει την ακτή τον δεκέμβρη 

σ’ επινοώ θρίαμβε, δράμα, λουλούδι

γλώσσα θάψου με δόξα
και συγγνώμη
όπως λες χέρι αγαπημένο  

αγύνη     

ο ήλιος πέφτει σαν άμμος στο γυάλινο βάζο μου
τίποτα δεν θυμάμαι
αδειάζω στους δρόμους τη δίψα μου όλη
κι έχω να λέω πως δεν λαχτάρησα πέτρα περισσότερο

σουρντίνα      

κλείνω την κουρτίνα βέβαιη για το φως   
ίδια γυναίκα  
νοσταλγώ μια ματρίδα ατσάλινο νόμο 
βιολί που αγωνιά για το δοξάρι 
για τη χορδή που δεν λογαριάζει τίποτε 
παρά κάποιον να τη σπάσει 

κάνε κάτι για μένα 
μην είσαι πια νεκρός     

με υποθέτω    

ως απειλή ουρανού 
ως προσδοκία βούρκου ξεφτισμένη 
τα πλευρά μου συγκρατούν το φως 
τη στάχτη, τη φωνή 

με υποθέτω 
ως συλλαβή 
ως γράμμα αργοπορημένο 

ώς αύριο 
που θα ’μαι άλλη 

Η Μαρουσώ Αθανασίου γεννήθηκε στην Αθήνα. Έχει εκδώσει τις συλλογές ποίησης Ημερολόγιο Θήτα (Εκδόσεις Υποκείμενο, 2018) και Μερικές φορές η λύκαινα (Εκδόσεις Θράκα, 2019).

Twitter