Φωτογραφία: Αλέξιος Μάινας / Alexios Mainas

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΠΙΕ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΤΗΣ 

Δεν συνέβη την ώρα του πρωινού,
καθώς πίναμε σε μεγάλες κούπες γάλα
που μέσα δημητριακά κολυμπούσαν νεκρά ψάρια.
Ούτε έπεσε στην τεράστια σουπιέρα
την ώρα που δειπνούσαμε το βράδυ
ώστε να τον ρουφήξουμε τυχαία.
Όχι, κατάπια τον αδελφό μου μες στη μήτρα.
Έτσι ούτε γεννήθηκε, ούτε και ποτέ του θα πεθάνει.
Ούτε η γάτα του θα πηδήσει από τον έκτο  
για να τον συναντήσει.  
Ούτε χρόνια μετά κάποιος θα γράψει ένα ποίημα
που μέσα του αυτός θα τριγυρίζει από κάμαρα σε κάμαρα
φορώντας ψηλό καπέλο και ψάχνοντας ένα κουνέλι
που το λένε «τώρα»  
που όμως είχε μαγειρέψει στιφάδο  
την προηγούμενη μέρα η μητέρα.  
Εμένα που με βλέπετε είμαι διπλή.   
Φορώ δυο καρδιές  
κάτω απ’ τα φαρδιά μου ρούχα.  
Κρύβω αυτό που πάντα περισσεύει.  
Αφού αυτό που λείπει,  
δεν αντικαθίσταται ποτέ.  
Μόνο τα βράδια φωσφορίζω.   
Υπερβολικό λάδι στο λυχνάρι.  

ΤΟ ΤΣΑΪ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ  

«Δεν είναι το δικό μου σαμοβάρι αυτό  
και σίγουρα δεν είναι το φλιτζάνι μου»   
βροντοφώναξε ο πρίγκιπας Ιγκόρ   
στην καμαριέρα που έκανε λάθος στο σερβίτσιο.   
«Κανένας δεν μπαίνει στα παπούτσια μου,  
ούτε βέβαια ένας προλετάριος στα σκαρπίνια μου.  
Από ταξική πάλη αγνοώ,  
βεβαιώνω όμως πως οι μουζίκοι μου περνούν καλά  
το ίδιο και τα ποντίκια στο κελάρι μου».  
Ύστερα κάπως πνίγηκαν τα λόγια του
στην τελευταία γουλιά,  
ένα καροτσάκι κατρακύλησε στις σκάλες,  
κάποια Ανάκτορα έπεσαν,  
οι μέρες πέρασαν γρήγορα, οι νύχτες γρηγορότερα,  
τα λευκά σώματα των Ρομανόφ,  
αναιμικές μαριονέτες, ταλάντωναν στο πουθενά.  
Ένα θωρηκτό πρόβαλε στον ορίζοντα,  
ένα μεγάλο κρουαζιερόπλοιο ναυάγησε  
στους ήχους ενός πιάνου,  
μια φουσκωτή βάρκα βούλιαξε στο πέλαγος,  
ο μικρός Αχμέτ πνίγηκε στη θάλασσα,  
στο μεταξύ στο ακριβό κονιάκ έλιωναν οι πάγοι,  
στην Ανταρκτική αποκολλούνταν τα παγόβουνα,   
ο ανεμοστρόβιλος του χρόνου κλωθογύριζε  
και στον υπολογιστή της Άλισον  
το άβαταρ αποκεφαλίζει το τέρας  
με φλεγόμενο σπαθί.  
Τότε αυτή σταματάει  
και πίνει αργά από την κούπα,
ενώ το τσάι της ιστορίας  
ξεχειλίζει απ’ την τσαγιέρα του.   

 
Η Χλόη Κουτσουμπέλη γεννήθηκε το 1962 στη Θεσσαλονίκη. Απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, δούλεψε στον τραπεζικό τομέα. Έχει εκδώσει δέκα ποιητικές συλλογές (εκ των οποίων η συλλογή Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης, Εκδόσεις Γαβριηλίδης 2016, τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης), δύο μυθιστορήματα και δύο θεατρικά έργα. Συμμετείχε σε πολλές ελληνικές και ξένες ανθολογίες. Ποιήματα και διηγήματά της μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες και δημοσιεύτηκαν σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά. Πρόσφατη ποιητική συλλογή της: Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον (Εκδόσεις Πόλις, 2021).

Twitter