Φωτογραφία: Αποστόλης Ηλιόπουλος

ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ας αφήσουμε στην όχθη του κόσμου
Την ποίηση
Στην άκρη της μέρας
της γλώσσας
της σελίδας
Κι ας πιάσουμε ξανά τα γαϊτανάκια

Μωρό που κοιμάται
Και δανεικός ο φλοίσβος στον πρώτο ιβίσκο
Του Ιούνη

Άσε, λοιπόν, την ποίηση
Κι έλα να παίξουμε τα βράδια στις φωτιές
Απάνω στη μηλιά του γίγαντα
Και στου ζωγράφου τα κρινάκια

Θα γίνει νερό η ποίησή σου
Θα γίνει κι αλφαβήτα
Και τότε, θα γείρουμε στον ώμο της
Καθώς γριά θα μας διηγείται ιστορίες

Αλλά ας αφήσουμε την ποίηση στην άκρη.

ΣΤΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

Παράθυρο βιβλιοθήκης
μετά από βροχή
κεχριμπάρι
οι σελίδες
κι όμως
«δεν επιτρέπεται να μπείτε».
Κορίτσι στο παράθυρο
με τη χρυσή ομπρέλα
Βιβλιοθηκάριε
με τα γαντοφορεμένα δάχτυλα
άσε με να μπω
να δω
ν’ αγγίξω
να μυρίσω το ξύλο
που μετά τη βροχή μυρίζει αγιόκλημα.
Ή μήπως λεμονάνθι;
Μιας ίριδας η στάλα
άρκεσε
να γυρίσουν όλα σε rewind
να κλείσει η ομπρέλα
να φύγει το κορίτσι
να μείνει το βιβλίο
ανέγγιχτο

Η ΠΡΩΤΟΤΟΚΗ

Η πρωτότοκη έχει καινούριους γείτονες

I.

Μετακόμισαν χτες. Μια γυναίκα με ροζ μαλλιά κι ένας πολύ νεότερός της άνδρας.

Δεν έφεραν πολλά έπιπλα ή βαλίτσες μόνο γλάστρες. Ένα φορτηγό γεμάτο γλάστρες και φτυαράκια για το χώμα. Και μια καρέκλα. Που ανάλογα με τον ήλιο η γυναίκα με τα ροζ μαλλιά τη μετακινεί στη βεράντα.

Κι έτσι μια την μπερδεύω με το γεράνι, μια με το γιασεμί και μια με το ηλιοβασίλεμα. Οι καινούριοι γείτονες είναι αγέλαστοι. Μιλάνε μια εξωτική γλώσσα που μάλλον έχει πολλές ονομασίες για τα λουλούδια και τα βράδια κάθονται απέναντί μας με το κρασί τους. Εμείς με το δικό μας και τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας τηρώντας βέβαια τις συμβάσεις της

Κοινωνικής αποστασιοποίησης.

II.

Πρέπει να τα γράψω όλα τώρα γιατί μετά από λίγο δεν ξέρω τι θα θυμάμαι και τι όχι από ετούτη την εποχή, από τις 1.000 ώρες που άλλαξαν τη μέρα μου. Όχι τον κόσμο αλλά τη μέρα μου. Και όταν αλλάζει του καθενός η μέρα αλλάζει κι ο κόσμος μας.

Βλέπουμε τους αστερίες που ξαναβρήκαν τα νερά τους και τα δελφίνια τα κύματά τους, τον ουρανό που έγινε πιο γαλάζιος και την τρύπα του όζοντος που μίκρυνε. Κι όλα αυτά σε 1.000 ώρες. Θέλω να τα γράψω για να σ’ τα δώσω όταν θα ’σαι μεγάλος και θα ξέρεις να διαβάζεις και δε θα θυμάσαι.

Δε θα θυμάσαι πως με τα κουβαδάκια αγκαλιά μάς ξύπναγες τα απριλιάτικα βράδια για να σε πάμε στη θάλασσα ή πως κρυμμένος πίσω από τα κάγκελα του μπαλκονιού έψαχνες το μικρόβιο που σ’ έκλεισε σπίτι σου. Πως έμαθες να μιλάς κλεισμένος στο δυάρι, πως έμαθες μέσα από οθόνες να λες σ’ αγαπώ και να στέλνεις φιλιά και πόσο εντύπωση σου έκαναν οι μαργαρίτες στο μπαλκόνι όταν τις άγγιξες.

Καταργήθηκε η αφή σ’ αυτές τις 1.000 ώρες.

Αλλά η αφή είναι βασική αίσθηση.

Την πνίξαμε σε γάντια χρώματος μπλε.

Ενεργοποιήθηκε η όραση, η ακοή, η προσμονή για ένα βιβλίο, για μια αγκαλιά.

Το πλαίσιο της μπαλκονόπορτας έγινε η πύλη τού μέσα και του έξω.

III.

Κρατάς ένα μπαλόνι χεράκι. Είναι ένα γάντι που φουσκώσαμε μιας και δεν μπορούμε να βρούμε παιχνίδια και μπαλόνια. Είναι μοβ ανοιχτό της λεβάντας και φουσκωμένο μοιάζει με στρουμπουλό σύμβολο της αγανάκτησης. Είσαι ενθουσιασμένος στα δύο σου χρόνια μ’ ετούτο το χεράκι και το κρατάς σφιχτά.

Η Αγγελική Δημουλή γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και σκηνογραφία θεάτρου στη δραματική σχολή «Αρχή» της Νέλλης Καρρά. Ταξίδεψε στο Παρίσι για μεταπτυχιακά στη λογοτεχνία και έζησε εκεί για αρκετά χρόνια. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε ανθολογίες και περιοδικά της δυτικής Ευρώπης, των Βαλκανίων και των βαλτικών χωρών. Μεταφράζει ποίηση από τα γαλλικά και συμμετέχει σε διεθνή φεστιβάλ ποίησης. Τον Σεπτέμβρη του 2014 ήταν η επίσημη συμμετοχή της Ελλάδας στο διεθνές πρότζεκτ «Ο δρόμος του Κεχριμπαριού» στη Ρίγα της Λετονίας, στο πλαίσιο των εκδηλώσεών της ως Πολιτιστική Πρωτεύουσα 2014. Το ποίημά της «Λογοκρισία» περιλήφθηκε στην ποιητική ανθολογία των ΕΛΤΑ Ο ταχυδρόμος φέρνει γράμματα ποιήματα. To 2011 κυκλοφόρησε η ποιητική της συλλογή Έρδυλον, το 2015 η συλλογή Τα Ετερόφωτα και το 2019 η συλλογή Θέναρ. Διδάσκει λογοτεχνία καθώς και ελληνική γλώσσα σε προσφυγικό και μεταναστευτικό κοινό.

Twitter