Η ΑΝΤΟΧΗ ΤΗΣ ΕΝΑΡΞΗΣ

Δοκιμάζω διαρκώς την αντοχή της μύτης του μολυβιού μου. Κάθε αρχή είναι στην πραγματικότητα μία αποτυχία εκ νέου. Όμως από το να γράφεις και να ξαναγράφεις το ίδιο, άλλη δυνατότητα δε σου διατίθεται, καθώς ανήκεις σε αυτό που πάντα προϋπάρχει, εκείνου που αναφαίνεται ως το μοναδικό ίχνος, που αφήνεις κατά την οπισθοχώρησή σου, ό,τι πια δε σε συμπεριλαμβάνει, ό,τι αμετάκλητα διαχωρίστηκε από εσένα, το σημαντικό απόβλητο ως ατακτοποίητο, ανεξάλειπτο κάθαρμα, αχώνευτο από την αρπαγή εντόσθιο, που αναγκαστικά θα το ξεράσεις, ως διατράνωση της αδυναμίας του να αρχίσει το έργο –
Η ανακύκλωση της αρχής του, το ποτάμι που την κοίτη του με επανενάρξεις σκάβει.

ΠΛΗΣΙΟΝ

Μα βεβαίως και σου είμαι άγνωστος στην άλλη μεριά του βαγονιού διαλέγοντας την αποβάθρα που κοιτά στην κόγχη με αβέβαιη την κατάληξη της στροφής προτιμώντας την τρυφή της αβεβαιότητας από τις προβλέψιμες εξισώσεις –σου ’χω το λυσάρι!– σταθερά παρεκκλίνων καθυστερώντας άσκοπα στους δαιδάλους των μεγαλουπόλεων παραδιδόμενος στην απόκοσμη μέθη μιας βεβήλωσης που απελευθερώνει· τα ξέφωτα που με περιμένουν δεν είναι αυτά της υπολογισμένης διασκέδασης που σε τρέφουν για να συντηρείσαι αποδίδοντας· το ύψος που με καθηλώνει των περιστάσεων διαφέρει από την τύχη που θέλεις να διαφεντεύεις, οπότε, ναι! Σου είμαι παντελώς άγνωστος, αφού ποτέ σου δεν διακινδύνευσες να διαβείς την εναέρια σκάλα και συστηματικά απέστρεφες το βλέμμα από την αφιλοκερδή της ρέμβης όψη.

ΠΕΡΙΦΟΡΑ ΛΕΙΨΑΝΟΥ

Όταν για να ’χεις ελεύθερη θέα καταφεύγεις στις ταράτσες, εξοικειώνεσαι με τη θέα προς τα κάτω. Και νοερά εξασκείσαι στο παρκούρ.
Αυτός ο άξονας πόσο θα αντέξει ακόμα; Ήδη κυλούμε απέναντι περνώντας από γέφυρες μεταβαίνουμε σε σταθμούς μέλη μιας κουστωδίας με κεριά συνοδεύοντας το σκήνωμα της Αγίας Ελευθερίας (παραδόξως κρατώντας και από μια βαλίτσα). Κάποτε ανασηκώνοντας το βλέμμα μας από το κερί συναντάμε φευγαλέα το πρόσωπο ενός άλλου που δεν θα ξαναδούμε ποτέ.
Το περίγραμμα γύρω μας – ναι, ίσως να είναι το αποτέλεσμα του έργου που αναθέσαμε στον εαυτό μας και που συντελείται κατά τον ίδιο τρόπο που το σώμα μας διαπλάθεται από τα όνειρα. Αλλά τι όνειρα βλέπουμε και κυρίως, τι λέμε σε αυτά; Όταν από παραδρομή σε παραδρομή χάνουμε τα λόγια μας: «εγώ λέω: ένα λουλούδι» («Je dis: une fleur») και δεν έχω κανένα λουλούδι μπροστά από τα μάτια μου, καμιά εικόνα και καμιά θύμηση του λουλουδιού, αλλά απλώς και μόνο μια απουσία κάθε είδους λουλουδιού. Στην «ουσιαστική» γλώσσα η λέξη δεν έχει ρόλο αναπαράστασης, αλλά καταστροφής. Όμως
δε μεγαλώνει άθελά μας ό,τι σκοτώνουμε;

Βασίλης Κάρδαρης. Γεννηθείς το 1969 στην Αθήνα. Σπουδές Νομικής Πανεπιστήμιο Tübingen (Τυβίγγης, Γερμανία) και σπουδές Μουσικής (βιολί) σε Αθήνα και Karlsruhe. Πρωτοεμφανίστηκε με δημοσίευση αποσπασμάτων από το έργο in progress Πτώσεις και καθάρματα στα περιοδικά Ποιητική (6, 2010) και Εντευκτήριο (91, 2010). Ακολούθησαν οι ποιητικές συλλογές Μίμηση γυναίκας (Ηριδανός, 2013), Δώδεκα άτακτα κιβώτια (Fairead, Νεφέλη, 2017).

Twitter