Αιθέρας

Τελικά
όλα βρίσκονται στα άπαντα του αιθέρα
στον άνεμο ταξινομημένα.

Της γης τα κονδύλια δεν φτάνουν, τα κίνητρα περισσεύουν
κι αυτός μας χαϊδεύει παιδιά του.

Πνίγομαι,
γύρη ανακυκλώνεται στην μνήμη των ανθρώπων
στην επιβίωση, στην επιθυμία.

Σπατάλη σκέψης
στης πραγματικότητας την χαραμάδα.

Φυσάει απαλά
– γεμάτο ανθρώπινο φορτίο το αεράκι.

Τοπιογραφίες

απολιθώνεται
νεκρό ηλιοβασίλεμα

πανσέληνος σαν
πτύελο της μέρας

γεμίζει φόβο η θάλασσα
ασθένεια ο ήλιος

Πρόσφυγας

Ακούγεται η λέξη «πρόσφυγας»
μα ο πρόσφυγας δεν ακούγεται.
Βουβές εικόνες που αγχομαχούν
στον κατοικημένο πόνο.
Μες στη σκόνη
στα καμένα σύννεφα
αλέθεται η δύσκολη σωτηρία.

Πίσω Ολοταχώς

Ο άνθρωπος έγινε πηλός
χωρίς νερό στις φλέβες
άνυδρο υλικό οικοδομικό
για καρδιά πελάγη από σίδερο τσιμέντο
υδρορρόες ξεκολλημένες απ’ τα μάτια.

Ποιήματα ένα Ζευγάρι

Η νύχτα γνώριμη,
στο τέλος θα τρίψω τα μάτια
με ποιήματα ένα ζευγάρι,

τα σύνεργα γλιστρούν σιγά σιγά στο περισκόταδο,
αναθυμιάσεις από σημεία στίξης,
όποιοι κήποι αλλάζουν χρώμα,

τι ηλιοβασίλεμα είν’ αυτό που ζέστανε τον χώρο
που κήπους γέμισε τη γη;

ποιήματα ένα ζευγάρι
– στα μάτια μου τα στύβω,

η δύναμη στους κήπους μόνο,
ηλιοβασιλέματα μες στην γραφή και μόνο.

[Τα ποιήματα αποτελούν μέρος της υπό έκδοση νέας ποιητικής συλλογής του συγγραφέα.]

Ο Αναστάσιος Καρποδίνης γεννήθηκε το 1975 στην Αθήνα. Σπούδασε μουσική στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Έχουν εκδοθεί δύο ποιητικές συλλογές: Κραδασμοί (Οδός Πανός, 2002), Τα Κλειδιά του Παραβύσσου (Ιδεόγραμμα, 2009). Ασχολείται με την μουσική σύνθεση.

Twitter