«Ίσως πεθάνω ένα πένθιμο δείλι ή χαράματα» του Σωτήρη Σαράκη
ΕΝ ΣΥΝΤΟΜΙΑ
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠÍΝΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΟΣ
Είμαστε αυτοί που γεννηθήκαμε
είμαστε αυτοί που γίναμε
ή μήπως
είμαστε αυτοί που θα πεθάνουμε;
ΕΠΙΤΑΦΙΟ, ΑΔΕΣΠΟΤΟ
Το βάσανό μας είναι, βέβαια, που πεθαίνουμε
το βάσανό μας είναι, μάλλον, που γεννιόμαστε·
το βάσανό μας είναι, εν τέλει, που γεννιόμαστε
για να πεθάνουμε.
[Από τη σειρά «Βραχονησίδες»]
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ
Όπως το ’πε κι ο Κώστας Ουράνης
θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου
δείλι, όχι ασφαλώς
στα ένδοξα Παρίσια, μάλλον
κάπου εδώ γύρω θα συμβεί, κι ακόμα
δεν παίρνω κι όρκο δα πως θα ’ναι
φθινόπωρο και δειλινό, δε γίνονται
αυτά κατά παραγγελίαν, μπορεί
θαυμάσια να τύχει Αύγουστο
ή κι Απρίλη, μεσάνυχτα
ή χαράματα, δεν ξέρω, απλώς (ομολογώ)
έπρεπε από κάπου να πιαστώ,
να ξεκινήσω, όπως άλλωστε
έκαμε κι ο Ουράνης, πάντως
φθινόπωρο ή Απρίλη, μεσημέρι
ή δειλινό, σίγουρα
θα πεθάνω όπως
πεθαίνει όλος ο κόσμος
τότε
δικοί μου άνθρωποι θα λυπηθούνε, θα θρηνήσουν
οι φίλοι θα τηλεφωνούνται μεταξύ τους, κάπως
το νέο θα φτάσει σε κανένα
κανάλι κρατικό, εκεί κάποιος
αρμόδιος για τα πολιτιστικά, βαριεστημένος, μ’ ένα
«ποιος είναι πάλι αυτός» θα το περάσει σε καμιά
ενημερωτική εκπομπή, μπορεί και σε δελτίο
ειδήσεων της νεκρής ζώνης, προς το τέλος, ίσως πέσει
και καμιά φωτογραφία στην οθόνη
θα το ακούσουν
λίγοι γνωστοί, παλιοί
συνάδελφοι εν βιοπορισμώ,
ίσως τυχαίες
γνωριμίες τόσων χρόνων, γείτονες
που με βλέπαν κάθε μέρα, σίγουρα
ο κουρέας μου, οι τακτικοί
θαμώνες στις ταβέρνες της πλατείας
«βρε» θα πούνε «για δες
που τον λέει η τηλεόραση!»
θα ξαφνιαστούν, κάποιοι μπορεί
λιγάκι να ζηλέψουν και οι πιο
περίεργοι θα ξεσηκωθούν
να ’ρθούν και στην κηδεία (θα ’ναι άλλωστε
εδώ κοντά, στο συμπαθητικό
νεκροταφείο του Βύρωνα) μήπως
και ξεδιαλύνουν τι συμβαίνει, πόθεν
η δημοσιότης, κατά τα λοιπά
τίποτε το ιδιαίτερο, όλα
τραβούν αδιάφορα το δρόμο τους, αφού
όπως θα το ’λεγε κι ο άλλος
ο αυθεντικότερος του Ουράνη
ανεξαρτήτως εποχής και ώρας
ο ήλιος την κανονική
θα συνεχίζει τροχιά του.
COVID-19
Καλά τα οργάνωσες στο Ανεξαρτήτως
σχολαστικά, ως την τελευταία τους
λεπτομέρεια, όμως
έρχεται ένας ιός και σου χαλάει
την άψογη σκηνοθεσία, τις ακριβείς
προβλέψεις, σχέδια
για μια εκδημία αντάξια
της ποίησης, μια κανονική
κηδεία, ιδού λοιπόν
ιδού πόσο εύθραυστα
τα ανθρώπινα, αρκεί
ένας ιός, μοιραία
ακολουθούν τα μέτρα, όπως
μέχρις εννέα το πολύ οι (επι)ζώντες
συμμετέχοντες, θα μείνουν
με την απορία τους οι περίεργοι, πόθεν
η δημοσιότης, τι ’ναι τούτα
τα παράξενα, ώσπου
να το ξεχάσουν (που έτσι
κι αλλιώς θα το ξεχνούσαν)· α, για στάσου
μα ναι, θα το ξεχνούσαν, μήπως
μικρό επομένως το κακό, κακώς
μας πιάνει τέτοιος πανικός, αφού
τα βασικά δεν θίγονται, ασήμαντες
εν τέλει οι επιπτώσεις, ομαλά
εξελίσσεται το σχέδιο, κι επιτέλους
αυτό ακριβώς, ο ήλιος
πάντα υπεράνω, σταθερός
θα μείνει στην τροχιά του.
Ο Σωτήρης Σαράκης (Αμπέλια Αγρινίου, γεν. 1949) ζει στην Αθήνα, όπου σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και εργάστηκε ως δημόσιος υπάλληλος. Οι επτά πρώτες ποιητικές συλλογές του βρίσκονται τώρα συγκεντρωμένες στους τόμους Δοκιμασίες και δοκιμές (Εκδόσεις Κουκκίδα, 2011) και Στιγμή στο χάος (Εκδόσεις Κουκκίδα, 2014). Πρόσφατες ποιητικές συλλογές του οι: Σημαντικές λεπτομέρειες (Κουκκίδα, 2018) και Ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη (Κουκκίδα, 2021).
