Φωτογραφία: Αλέξιος Μάινας / Alexios Mainas

BUTTERFLY EFFECT

Η πορεία του κόσμου ολόκληρου
–όχι μόνο της Ελλάδας
εξαρτάται
από την αγάπη σου για μένα.

Είναι σοβαρά τα πράγματα
–μην τα παίρνεις αψήφιστα.

Στο λακκάκι της παρειάς σου
ακινητεί το Ναι του Κόσμου.

Ένα σου βλέμμα στοργικό ρυθμίζει
την τήξη των πάγων, την παύση των πολέμων, το παγκόσμιο ΑΕΠ.
Ένα δάκρυ σου υπερχειλίζει
τη στάθμη των παγκόσμιων θαλάσσιων υδάτων.

Όσα άσχημα συμβαίνουν στον κόσμο είναι
τα απόβλητα του σκοτεινού μας εαυτού.

Από την ημέρα που χωρίσαμε
ορίστηκε με νόμο παγκόσμιο
σιγή αδιαφορία απόσταση, τουλάχιστον
ενάμισι μέτρου από όλους
ως ένδειξη συμπαραστάσεως στη θλίψη μας.

Πίσω από μάσκες
κρύφτηκαν τα χείλη τα αφίλητα
εις μνήμιν της εκλιπούσης Αφοσιώσεως

Πένθος βαρύ βουβό βίαιο κηρύχτηκε
για τον έρωτα τον διγενή, τον θνησιγενή.

Είναι καιρός, λοιπόν, να φερθείς υπεύθυνα.
Είσαι η τελευταία ευκαιρία της Γης.

Γι’ αυτό σ’ το ξαναλέω:
Να μετράς τον χρόνο με φιλιά, με αγκαλιές.
Να ξέρεις γιατί, πώς, πόσο, πότε και πού θα δίνεις.

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ Μ.Λ.

Χρόνια κρατούσαμε αποστάσεις
όχι μόνο σε χώρους κοινόχρηστους. Και σε ιδιωτικούς.
Κυρίως τότε.

Εδώ και καιρό δε μιλούσαμε πια ο ένας στον άλλο.
Ξέχασα λέξεις, όπως: χάδι, φιλί, ειλικρίνεια.

Κάποια στιγμή καλύψαμε το πρόσωπο, όπως κάνουν σε όλον τον κόσμο
οι θλιμμένοι αταίριαστοι, με μάσκες αποξένωσης.

Απαθώς και εξακολουθητικά συνεχίζαμε να επιρρίπτουμε
ευθύνες ο ένας στον άλλον
νίπτοντας τας χείρας μας πολλάκις ημερησίως.

Κι ενώ τηρούσαμε εξωτερικά προσχήματα
για λόγους εσωτερικούς
–που μόνο εμείς γνωρίζαμε

κι ενώ ακολουθούσαμε κατά γράμμα το πρωτόκολλο
της ιαματικής απομακρύνσεως

διηγήθηκα το αφήγημα της περιπτώσεως Μ.Λ.
αλλιώς.

Και όλα άλλαξαν.

ΕΤΣΙ ΕΜΑΘΑ ΝΑ ΚΟΛΥΜΠΩ

Μ’ αρέσει η ήρεμη θάλασσα
που βαθαίνει προοδευτικά.
Να βλέπω καθαρά τον βυθό της
να ξέρω τι με περιμένει.

Εσύ ποτέ δεν έκανες τέτοιες δηλώσεις.
Σε σήκωνε η ταραχή εσένα, σε έτρεφε το μπουρίνι.

Κι όποτε η θάλασσά μας ημέρευε
πετούσες κατά πάνω της βότσαλα πλακέ, βελτιώνοντας
κάθε φορά τη δεξιοτεχνία σου,
πιτσιλούσες με νερό υψηλής περιεκτικότητας σε νάτριο
τα μάτια μου
ώσπου να κοκκινίσουν,
και τότε

με οδηγούσες στα βράχια με τους αχινούς

κι εκεί με άφησες
άμαθη από
θαλασσινά παιχνίδια

να κάνω,
τα, τάχα δικά μου, λάθη.

Έτσι έμαθα να κολυμπώ.

Η Σήλικα Ρηγοπούλου γεννήθηκε στη Στουτγκάρδη της Γερμανίας και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε θέατρο και γερμανική φιλολογία στην Αθήνα και στην Κολωνία. Ολοκλήρωσε το διατμηματικό μεταπτυχιακό μετάφρασης-μεταφρασεολογίας του ΕΚΠΑ. Διδάσκει γερμανικά στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και μεταφράζει από τα γερμανικά ποίηση και δοκίμιο. Το 2011 συμμετείχε στο συλλογικό έργο Ένα βιβλίο ποίησης (Εκδόσεις Γαβριηλίδης). Το 2017 εκδόθηκε η ποιητική συλλογή της Μαθήματα οικιακής οικονομίας (Εκδόσεις Μελάνι).

Twitter