«Μικρό ανθολόγιο ποιημάτων για την ποίηση» (Ι)
ανθολόγηση: Λίνα Φυτιλή
Ποιήματα για την ποίηση – με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης 2021
Γιώργος Βέης
ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ
Η μέρα προσπαθούσε ν’ αντέξει το βάρος της
σε λίγο θα έσπαγε στα δύο
εγώ μόλις την είδα έβγαλα αμέσως το σακάκι μου
για να τη βοηθήσω –
«μη φοβάσαι» της λέω «να μου έχεις εμπιστοσύνη
την άλλη φορά έκοψα τα δάχτυλά μου
αλλά σε γλίτωσα την τελευταία στιγμή,
τώρα το πολύ-πολύ να γίνουμε ποίημα
ή σκόνη».
Μαρία Κούρση
(Άτιτλο)
Οι λέξεις μάθαιναν να πετούν
Μάζευαν τον αέρα
Κι έφευγαν
Όσες γύριζαν συνιστούσαν τη ζωή.
Μαρία Λαϊνά
ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΠΙΟΥ (ΙV)
Υπάρχουν άνθρωποι που μόνο περιμένουν
Δεν είναι ποιητές
Δεν έγιναν ποτέ επαναστάτες
Κανένα φως δεν παρασύρουν προς το μέρος τους
Και πού και πού ένα κομμάτι σύννεφο
Περνάει πάνω απ’ την καρδιά τους
Και την κρύβει.
Βασίλης Λαλιώτης
ΨΙΘΥΡΟΣ
Η στάχτη από τα κόκαλα
Τρέφει ένα χόρτο
Τίποτα δε μιλάει εδώ
Πρέπει εσύ να μιλήσεις
Με τα δέντρα που είδαν
Τα απιθωμένα λουλούδια
Την πύλη των ψυχών.
Κώστας Γ. Παπαγεωργίου
ΠΟΙΗΤΙΚΗ
Δίχτυ αόρατο απλώνεται η σιωπή κάτω απ’ τον λόγο
ενόσω αυτός ακροβατεί επάνω στο επίσης αόρατο της
σημασίας σκοινί. Πλεγμένο έτσι ώστε να είναι ολισθηρό·
χωρίς δεμένες κάπου οι άκρες του διαρκώς στο κενό να
προεκτείνεται.
Σωτήρης Παστάκας
ΟΣΟ ΛΙΓΟΣΤΕΥΕΙ
Όσο λιγοστεύει η ποίηση, άλλο τόσο
πληθαίνουν οι ποιητές της.
Όσο πιο δύσκολη γίνεται η αγάπη
τόσο περισσότερο εύκολα αναδεικνύονται
οι αγαπητικοί,
οι κατ’ επάγγελμα εραστές
κι ερωτευμένοι.
Σωτήρης Σαράκης
ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ
Τι έχεις καημένε πλάτανε
της άνυδρης πλατείας μας
και στέκεις μαραμένος
τι έχω κι εγώ
κι όλο γυρίζω πίσω
στα εφτά μου χρόνια, τότε
που ο αγράμματος παππούς μου
μου εδίδασκε τον ορισμό της ποίησης
ανυποψίαστος τραγουδώντας
τον πλάτανο και τον Αλή Πασά.
Ντίνος Σιώτης
(Άτιτλο)
Γράφω ποιήματα
σημαίνει διατηρώ
ακμαίο το ηθικό μου.
Γιάννης Τζανετάκης
ΝΑ ΜΑΘΕΙ
Του λέω για μένα. Πόσο διαφέρω.
Θέλω να μάθει
μην πάρω φως
και πια του λείπει άλλος πατέρας.
Ακροθιγώς.
Να μην τον βλάψει
η σημασία.
Ίσα μια λέξη.
Έστω κι ο ήχος άμα του μείνει
θα ’ναι αρκετός.
Αντώνης Φωστιέρης
ΠΟΙΗΣΗ ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ
Αυτό το ποίημα
Είναι μια χτισμένη σκάλα
–Όπως και τ’ άλλα βέβαια, μια σκάλα–
Για ν’ ανεβείτε ως την ψηλή της την κορφή
Να δείτε, πίσω απ’ τις γραμμές, τη νύχτα που ανατέλλει.
Το 2ο μέρος του ανθολογίου: https://diastixo.gr/logotexnikakeimena/poihsh/16014-anthologio-poiisi
