Φωτογραφία: Αλέξιος Μάινας / Alexios Mainas

ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Το δεξί σου χέρι έτρεμε
και το αριστερό αυτί
δεν άκουγε καλά.
Με παιδική περιέργεια
σε ρώτησα γιατί.
Μια μέρα στον πόλεμο,
μου είπες, ένας Εβραίος
αδύνατος σαν σκελετός
έσπρωχνε ένα καρότσι.
Κάποια στιγμή δεν άντεξε.
Έπεσε στα γόνατα
και ό,τι μετέφερε
σκορπίστηκε στο χώμα.
Χωρίς δεύτερη σκέψη
έτρεξες να τον βοηθήσεις.
Τότε, ο Γερμανός
που τον επέβλεπε
σε χτύπησε στο μπράτσο
με το κοντάκι του όπλου
και μετά σου έδωσε
ένα τρομερό χαστούκι.
Όταν μεγάλωσα
πέρασε απ’ το μυαλό μου
μήπως αυτό ήταν σκηνή
από ταινία ή απλώς κάτι
που φαντάστηκες.
Αμέσως έδιωξα αυτή τη σκέψη.
Ένα υπέροχο ψέμα που
φωλιάζει επίμονα στο νου μας
είναι πιο πραγματικό
από μια πληκτική αλήθεια.

ΤΟ ΠΡΕΛΟΥΔΙΟ ΣΕ ΜΙ ΜΙΝΟΡΕ ΤΟΥ ΣΟΠΕΝ

Σίγουρα η μουσική έχει ιδιότητες
παρόμοιες με τις γνωστές μαντλέν
της θείας του Προυστ.
Ο εγκέφαλός μας ταιριάζει ήχους
με πρόσωπα ή καταστάσεις.
Δημιουργεί κάτι σαν σάουντρακ δηλαδή,
σε πραγματικό χρόνο,
που αργότερα μπορεί
να ανασυρθεί αυθόρμητα.
Για παράδειγμα,
ακούγοντας το Stairway to Heaven
έρχεται στο μυαλό μου
το σαλόνι του Βασίλη
με το subbuteo στρωμένο στο πάτωμα
και εμάς τους τρεις (με τον Γιάννη)
να παίζουμε αμέριμνοι σιγοτραγουδώντας.

Θα μπορούσα να παραθέσω σελίδες
με τέτοιες αντιστοιχίσεις:
One Way Out με Κωστή και Αντρέα
στην Πρίγκηπος Νικολάου,
Τρίο για φλάουτο, τσέλο και πιάνο
του Carl Maria von Weber
με Έρση και Αλέξη στο Ορφείο,
Another Love με τη Γαβριέλλα
στην Κωνσταντινουπόλεως.
Κομμάτια σαν κι αυτά
επενδύουν ηχητικά τις σελίδες
του ημερολογίου μου.
Όταν τα ακούω ζωντανεύουν
άνθρωποι και στιγμές.
Δικοί μου άνθρωποι
και δικές μου στιγμές.

Χτες λοιπόν
φεύγοντας με το αυτοκίνητο
από το νεκροταφείο
όπου παρευρέθηκα
στην εκταφή σου
έβαλα τυχαία
τη διασκευή του πρελούδιου
από τον Gerry Mulligan
με τον Art Farmer στο φλισκόρνο
και το άκουσα ξανά και ξανά.
Από δω και στο εξής
αυτή θα είναι η μουσική υπόκρουση
που θα συνοδεύει
την ανάμνηση
των κινήσεων του υπαλλήλου
την ώρα που προσπαθούσε
(με κάποιο σεβασμό ομολογουμένως)
να ξεσφηνώσει
από το μανίκι του φουστανιού
τον βραχίονά σου
και να τινάξει το χώμα
μέσα από το κρανίο σου.

ΚΤΕΛ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Προσπαθώ να ανοίξω τα βλέφαρά μου
αλλά δεν υπακούν.
Τα χέρια μου επίσης.
Το σώμα μου
αρνείται να συνεργαστεί.
Μια γυναίκα δίπλα ψιθυρίζει:
«έχει πέσει σε λήθαργο».
Το μοτέρ κροταλίζει ρυθμικά
αλλά το λεωφορείο δεν κινείται.
Έχουμε σταματήσει.
Ένας επιβάτης ρωτάει τον διπλανό του:
«πού είμαστε;»
Κάποιος άλλος πιο πίσω σχολιάζει:
«δεν είναι και τόσο χάλια
η Δράμα».
Τότε μια φωνή από μέσα μου
καλύπτει όλες τις άλλες.
Αφηγείται:
«τα λαδιά μου μάτια
σαν τη ζωή μου
των δεκαοχτώ δραχμών
στην κεντρική πλατεία
της άδειας πόλης,
κάτω από τα λερωμένα τείχη».
Παρατηρώ ότι η φράση
δεν έχει ρήμα.
Μετά αναρωτιέμαι τι να σημαίνει.
Την επαναλαμβάνω
ξανά και ξανά.
Τελικά, την αποστηθίζω.
Μόλις φτάσω σπίτι
θα τη σημειώσω.
Δεν είναι κάτι εξαιρετικό
όμως ούτε και για πέταμα.
Κάπου θα βρω να τη βάλω.

Ο Γεράσιμος Βουτσινάς γεννήθηκε στον Πειραιά και μεγάλωσε στην Καλλιθέα. Πήρε πτυχίο Βιολογίας από το ΑΠΘ και διδακτορικό στις Βιολογικές Επιστήμες από το Πανεπιστήμιο Πατρών. Μελέτησε κιθάρα και φλάουτο, και εργάστηκε περιστασιακά στον χώρο της μουσικής. Είναι ερευνητής Α’ βαθμίδας στο Ινστιτούτο Βιοεπιστημών και Εφαρμογών του Εθνικού Κέντρου Έρευνας Φυσικών Επιστημών Δημόκριτος, υπεύθυνος του εργαστηρίου Μοριακής Καρκινογένεσης και Γενετικής Σπανίων Παθήσεων. Παράλληλα, διδάσκει Μοριακή Βιολογία στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδας Deree. Η πρώτη του ποιητική συλλογή, Η κατασκευή της αλήθειας, κυκλοφόρησε το 2011 (Εκδόσεις Γαβριηλίδης). Έχει συμμετάσχει στο ομαδικό έργο Ένα βιβλίο ποίησης στις ίδιες εκδόσεις. Η υπό έκδοση συλλογή του (Εκδόσεις Περισπωμένη) έχει τίτλο Χρονικό μιας αστραπής.

Twitter