«Ένα επί τρία» της Όλγας Παπακώστα
HOMO HOMINI
Κάποιος ελάχιστα
Γνωστός μου
Τις προάλλες
Με παρομοίασε
Με λάμπα
Που αναβοσβήνει
Πριν καεί
Στριφογυρίζει
Στο μυαλό μου
Ο γιατρός
Με ένα ασημένιο
Στηθοσκόπιο
Άραγε υπάρχουν
Ποιήματα αυτοάνοσα
Που επιτίθενται
Στις ίδιες τους
Τις λέξεις;
Συνεσταλμένα
Ανασηκώνει
Το πουκάμισό μου
Για να με ακροαστεί
Μάταια προσπαθώ
Να θυμηθώ το χρώμα
Θαμπά το βλέπω
Και μετά το χάνω
Είχε κι αυτό
Χωρίς αμφιβολία
Τη σημασία του
Ήταν το χρώμα
Εξαιτίας του οποίου
Δεν μπορώ, μου λέει
Βλέπεις ότι φοράω
Το δαχτυλίδι
Των Νιμπελούνγκεν
Μάθε ότι κάθε φορά
Που σε σκέφτομαι
Γεννιούνται νέοι πλανήτες
(Και με μια λέξη
Θεραπεύεσαι
Και με μια λέξη
Αρρωσταίνεις)
Οι εξετάσεις
Με διαβεβαιώνουν
Πως σε καθέναν από αυτούς
Υπάρχει ζωή
(ΤU M’) OASIS
Την είχα ξεχάσει τη Μάτση.
Πολλά χρόνια πριν
Την είχα διαβάσει
Και νόμιζα πως δεν
Την χρειαζόμουν πια.
Την τύλιξα σ’ ένα χαρτί
Και του την χάρισα.
Τι αποκοτιά!
Τώρα που γυροφέρνω
Στο κλουβί μου
Πάλι σε εκείνη καταφεύγω.
Ω, Μάτση, Μάτση,
μάγισσα!
Δώσ’ μου τη δύναμη
Να αντέξω αυτόν τον πόνο.
Ξέρεις εσύ
Πόσο θα αργήσει να περάσει.
ΚΟΚΚΙΝΟ
Μόνο και μόνο επειδή
Για λίγο υπήρξα
Του σώματός σου
Η εφαπτομένη
Φωτίστηκε το σπίτι μας
Από αστραπές
(Κι ας μην ήταν το σπίτι μας)
Έλα να πούμε πάλι
Την ίδια λέξη ταυτόχρονα
Η Όλγα Παπακώστα γεννήθηκε το 1966 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε κλασική φιλολογία στο ΑΠΘ και μετέφρασε τις Τουσκουλανές Διατριβές του Κικέρωνα. Έχει γράψει τις ποιητικές συλλογές Όχι ακόμη Κάρμεν (Εκδόσεις Πατάκη, 2013) και Μεταμορφώ(θ)εις (Εκδόσεις Πατάκη, 2018). Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
