Φωτογραφία: Αλέξιος Μάινας

ΕΡΜΙΟΝΗ ΜΟΥΣΕΛΙΜΗ

Ένα μεγάλο όστρακο που κλείνει ανεπαίσθητα…
Παλεύω με την κατάθλιψη για χρόνια.
Μην απορείς πώς βρέθηκες εδώ
Κάτω απ’ τον ήλιο του καλοκαιριού
Απεγνωσμένα ψάχνοντας κοχύλια και κροκάλες.
Πάνω στην καυτή άμμο
Σπειροειδείς έλικες, περίτεχνα γεωμετρικά σχήματα
Σαν μικρά κενοτάφια διάσπαρτα ριγμένα.
Κι η γεύση απ’ την αρμύρα της θάλασσας.

Μην απορείς πώς βρέθηκες εδώ.
Το μαύρο λιθάρι θυμήσου
Στην ακροθαλασσιά
Που έσυρες βάζοντας όλη σου τη δύναμη
Κι ένιωσες τα νοήματα να μυρμηγκιάζουν το κορμί σου.
Όπως όταν ανακαλύπτεις ξαφνικά ζωή
που κρύβεται κάτω απ’ τον βράχο.
Εμείς οι ξεγραμμένοι είμαστε το άλας της γης.

ΤΙΜΟΛΕΩΝ ΡΟΔΑΝΘΗΣ

Τα σφαλιστά του μάτια
Και το χλωμό το πρόσωπο
Δεν μαρτυρούν τίποτε πια.
Μόνο η απόλυτη τάξη απομένει βουβή
Μέσα στο κρύο φέρετρο.
Πού πήγαν οι εξαίσιοι στίχοι
Εκείνοι που κατά μυριάδες απήγγειλε από μνήμης
Ο ποιητής Τιμολέων Ροδάνθης;
Βιβλία πολλά είχε διαβάσει. Πρωτίστως ποιητικά.
Πού πήγε λοιπόν τόση ποίηση,
Σε ποιους ανέμους άραγε η πνοή να ταξιδεύει;

ΚΛΕΟΝΙΚΗ ΛΑΝΔΟΥ

Ασθένησα βαριά και βιάστηκε η μοίρα.
Οι γονείς μου να με χαρούν δεν πρόλαβαν,
Κορίτσι ήμουν τριών ετών.
Από το μνήμα αυτό να τους παρηγορήσω πόσο θα ’θελα.
Δυνατά να το φωνάξω:
Όταν όλα μέσα στην κάμαρα σκοτείνιασαν
Το γύρω μου σκοτάδι τυλίχτηκε με φως!

ΕΡΣΗ ΓΡΥΠΑΡΗ

Θα ήταν προτιμότερο οι νέοι
Τον θάνατο μόνο να στοχάζονταν.
Στα αισθήματά τους θα ’ταν πιο συγκρατημένοι.
Στα δεκαεννιά μου χρόνια
Ανήμπορη πώς ένιωσα
Κι άκουσα της θλίψης μου τον ψίθυρο
Να γίνεται ένα με της βροχής το μυστικό τραγούδι.
Σ’ ένα μαχαίρι τη λύτρωση βρήκα.
Τώρα
Κάτω απ’ το χώμα καθώς βρίσκομαι
Μη με λυπάστε.
Το ευχαριστήθηκα
Εκείνο το τραγούδι.

[Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή Ονόματα]

Ο Στράτος Κοσσιώρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981. Σπούδασε Νοσηλευτική. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Ύστατος καπνός (Εκδόσεις Οροπέδιο, 2010), Τα κάρβουνα (Εκδόσεις poema, 2014).

Twitter