Στέργιος Φωτόπουλος: «Αυτεπίγνωσης επίμετρο»

Το πρώτο πράγμα που σκέφτεται κανείς διαβάζοντας Στέργιο Φωτόπουλο είναι πως στην ποίηση η απλότητα είναι αρετή. Η πρώτη συλλογή του κυκλοφόρησε το 2021 από τις Εκδόσεις Βακχικόν και φέρει τον τίτλο Ελεγείας χρόνος. Η δεύτερη συλλογή του, Αυτοεπίγνωσης επίμετρο, κυκλοφορεί έναν χρόνο μετά, από τον ίδιο εκδοτικό οίκο.

Είκοσι ένα ολιγόστιχα ποιήματα μέσα σε τριάντα περίπου σελίδες. Μέσα στη λιτότητα και την ουσία τους έχουν τη δύναμη να μας ταξιδεύουν. Κι αυτό συμβαίνει επειδή τα νοήματα εδώ αναδεικνύονται ατόφια και επειδή η διαύγεια που υπάρχει δρα ευεργετικά στην ψυχή του αναγνώστη, που πάντα ζητά κάτι να τον αγγίξει.

Έρωτας, εξομολόγηση, στοχασμός, φιλοσοφική χροιά. Αυτά θα λέγαμε πως είναι τα κύρια στοιχεία που συναντάμε στη δεύτερη συλλογή του Φωτόπουλου. Ο ποιητής ψιθυρίζει συχνά την αλήθεια του, θέλει να μοιραστεί αυτό που τον καίει, είναι μια λύτρωση ίσως η γραφή για την απουσία, την έλλειψη, την επιθυμία. Έχει την εσωτερική ανάγκη να κάνει το άνοιγμά του και να μοιραστεί, να επι-κοινωνήσει τις εμπειρίες του στον αναγνώστη. Υπάρχει πάντα ένα Εσύ που υπερέχει αναφορικά με την έλξη που ασκεί στο υποκείμενο της γραφής. Του επιβάλλεται ξεκάθαρα. Δεν μπορεί να το ξεχάσει ή να το προσπεράσει, αντίθετα αποτελεί διαρκή αφορμή και έμπνευση για τα ποιήματά του. Διαβάζω:

Δεν προβαίνει σε λεκτικές και εκφραστικές ακρότητες, αφήνει όμως γοητευτικά αποτυπώματα στον αναγνώστη.

[...] Τελικά τίποτα δεν σου αντιστάθηκε,/ πρώτος εγώ λύγισα/ από του κορμιού σου το περίγραμμα,/ από των ματιών σου το εκτυφλωτικό φως
(«Ετεροχρονισμένως», σελ. 7)

[...] Αγγίζω το νυχτικό σου/ σαν αβρή αγχόνη/ σφίγγει τις καρωτίδες μου./ Αν είναι να χαθώ ας γίνει από μετάξι.
(«Ενύπνιο», σελ. 8)

[...] όταν με τα δάχτυλά σου πλέκω τα δικά μου/ καθώς ανάμεσα στους καλλίμορφους μηρούς σου βρίσκομαι…
(«Η ομορφότερη στιγμή της μέρας...», σελ. 11)

Ο ποιητής φέρνει στον νου στιγμιότυπα με το αντικείμενο του πόθου του, πολλά από τα οποία είναι ίσως αποκυήματα της φαντασίας του. Είναι έναστρες oι νύχτες του έρωτα, είναι η επιρροή του προσώπου μεθυστική, είναι η έλξη δυνατή. Το ερέθισμα για τη γραφή με αφορμή τον έρωτα είναι ισχυρό στους ποιητές. Τοv έρωτα όπως τον βιώνουν ή όπως τον επιθυμούν. Εδώ φαίνεται πως ο Φωτόπουλος χειρίζεται με σύνεση και οικονομία το υλικό που διαθέτει. Δεν προβαίνει σε λεκτικές και εκφραστικές ακρότητες, αφήνει όμως γοητευτικά αποτυπώματα στον αναγνώστη. Κάποια ποιήματα είναι γεμάτα αποστάγματα σοφίας και προτείνουν στάσεις ζωής. Διαβάζω πάλι:

Αν δεν ξαγρυπνήσεις για ή μ’ εκείνη, τότε δεν ήταν έρωτας
(«Αποσαφήνιση», σελ. 14)

Είμαστε όσα βιώσαμε,/ βιώσαμε όσα θυμόμαστε
(«Ενδοσκόπηση», σελ. 27)

Δικαιούσαι χώρο, χρόνο ή και τα δύο, συνέχισε,/ αρκεί να αναπνέεις
(«Βηματισμός ζωής», σελ. 28)

Να συνεχίζεις το ποτάμι της ζωής,/ σε θάλασσες αταξίδευτες/ τα απλά να αποζητάς, υγιής,/ συνθήκες ανεπιτήδευτες.
(«Επαναπροσδιορισμός», σελ. 23)

Επικοινωνώ τα θέλω μου,/ εκφράζω όσα πιστεύω,/ κι έτσι την ύπαρξή μου/ ελέγχω
(«Ημερήσιο τσεκάπ», σελ. 24)

Όσο για την ποίηση ως τέχνη, υπάρχει μέσα του η απάντηση και την κάνει επίσης ένα καλοσχεδιασμένο ποίημα. Οι ορισμοί για την ποίηση είναι όσοι και οι ποιητές και ο κάθε ένας προσεγγίζει ανάλογα με το πώς αισθάνεται γι’ αυτήν. Ένα ποίημα ποιητικής ακολουθεί, λοιπόν, με το ιδιαίτερο βλέμμα του Στέργιου Φωτόπουλου:

Έγραφες από μελαγχολία/ αναμετρώμενη με απωθημένα,/ ενίοτε από πλήξη/ για όσα δεν μπόρεσες να ζήσεις./ Βαθιά μέσα μας/ σύψυχα την κυοφορούμε, μα με τρόπο απονενοημένο/ σε ματαιόδοξες κοινοτοπίες αρκούμαστε.
(«Ποίηση», σελ. 22)

Κλείνοντας τούτο το σημείωμα, θα ήθελα να πω το εξής: αν με στίχους δικούς του και μόνο θα έπρεπε να δώσω το στίγμα ολόκληρης της συλλογής του αυτής, αλλά και να σημειώσω τι υπερίσχυσε μέσα μου πιο πολύ και με κινητοποίησε, θα επέλεγα τους κάτωθι στίχους, από το ποίημα «Παράσταση»: [...] μα εμένα η ψυχή μου με το ρεύμα/ δεν συνέκλινε, μειοψηφούσε/ λαχταρώντας σκίρτημα σεπτό, διαφορετικό (σελ. 16). Αυτό. st fotopoulos22