Η πληροφορία στην Αμερική είναι ελεύθερη, στην Ευρώπη την αγοράζεις. Αν με ρωτούσατε γιατί τυγχάνω αριστερός κι αμερικανόφιλος, το μόνιμο καλαμπούρι των συναδέλφων μου μεγαλογιατρών που ήταν όλοι τους δεξιοί κι αντιαμερικάνοι, θα σας απαντούσα πως αποτέλεσμα της μη διακινούμενης πληροφορίας είναι η διαπλοκή και οι μίζες. Χαρακτηριστικό όλης της γηραιάς ηπείρου μας. Όλη η ελληνική διαστροφή και η ευρωπαϊκή, φυσικά, έλκει την καταγωγή της από τη μη ελεύθερα διακινούμενη πληροφορία. Μόλις είχα αρχίσει την ειδικότητά μου στην Ψυχιατρική, όταν γνώρισα τον Άλεξ. Νοίκιαζα ένα ρετιρέ στην πολυκατοικία όπου έμεναν οι γονείς του Άλεξ, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι από την Αλεξάνδρεια, ζωγράφος ο πατέρας του, με κρυφά εισοδήματα η μητέρα του, φτώχεια καταραμένη. Ο Άλεξ με την αλογοουρά στα μαύρα μακριά μαλλιά, τα τατουάζ στα μπράτσα, τα δυο μέτρα μπόι και τα εκατόν δέκα κιλά βάρους έσκασε σαν άγγελος του διαβόλου στη Χαριλάου Τρικούπη, γωνία Κομνηνών, στα Εξάρχεια.

Τον είχαν απελάσει από το Φοίνιξ της Αριζόνας μετά από επανειλημμένα επεισόδια παραβατικότητας και βίας. Ανάμεσα στις ασυνήθιστες φάτσες της γειτονιάς μας και της ευρύτερης περιοχής των Εξαρχείων, ο Άλεξ δεν περνούσε απαρατήρητος. Η επιστροφή του συνέπεσε με τη λήξη της αναβολής του εκ του στρατεύματος κι ως ειδικευόμενος στο Δαφνί που ήμουν, έτυχε σε μένα ο κλήρος να τον τακτοποιήσω με το ποθούμενο τρελόχαρτο. Είχα την πληροφορία, μέρος της στρατιωτικής μου θητείας το έκανα στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αττικής (είχα, το παραδέχομαι, μεγάλο βύσμα), όπου δίναμε τρελόχαρτα ακόμη κι όταν μας κορόιδευαν. Είχε επικρατήσει (καλώς) η άποψη πως ακόμη και να υποδύεσαι πως νοσείς είναι νόσος και το τελευταίο ατράνταχτο επιχείρημα των στρατολόγων «είσαι πούστης ρε, και δεν θέλεις να καταταγείς;» είχε καταρρεύσει. Ήξερα λοιπόν πως με ένα απλό χαρτί θα έπαιρνε το πολυπόθητο χαρτί, κι ήξερα και σε ποια συνάδελφο να απευθυνθώ που τα έδινε από ιδεολογία και μόνο και δεν τα χρυσοπουλούσε σαν κάποιους άλλους που τα τρελόχαρτα τα είχαν κάνει βιομηχανία...

Την ίδια εποχή ο Άλεξ τα είχε σπάσει ήδη κάνα δυο φορές στην γκαρσονιέρα των γονιών του και στην απέναντι καφετέρια επί της Χαριλάου Τρικούπη, αλλά κατάφερε να τα ξαναφτιάξει και με την Αμερικανίδα κοπέλα του και την έφερε στα Εξάρχεια, λεπτή, κοντή, ξασπρουλιάρα, φυσική ξανθή και με συνοπτικές διαδικασίες ενός καυτού Ιουλίου τούς οδηγήσαμε στο Δημαρχείο να πάρουν το πιστοποιητικό γάμου: ο Άλεξ θα επέστρεφε ως Αμερικανός πολίτης στις ΗΠΑ απαλλαγμένος κι από τη στρατιωτική του θητεία. Μερικά χρόνια αργότερα, θα έστελνε βίζα και για τους υπέργηρους γονείς του, οι οποίοι με τα χρήματα της πώλησης της γκαρσονιέρας και τα άδηλα εισοδήματα της μητέρας του θα είχαν εξασφαλισμένα τα λιγοστά χρόνια που τους έμειναν, αλλά και τα έξοδα ταφής.

Στην περίπτωση του γείτονά μου, Άλεξ, χρησιμοποίησα την ελεύθερη διακίνηση της πληροφορίας. Ήξερα πως λειτουργούσαν οι επιτροπές του Στρατού και αυτή την πληροφορία την έδωσα ελεύθερα. Δεν την πούλησα. Δεν έδωσα μερίδιο στη συνάδελφο που υπέγραψε το χαρτί. Φέρθηκα, σύμφωνα και με την περίσταση, εντελώς αμερικάνικα. Στις υπόλοιπες ανάλογες περιπτώσεις φέρθηκα, οφείλω να πω, ευρωπαϊκά.

Twitter