Ήταν ένας χορός που δεν μπορούσες να τραβήξεις τα μάτια σου από καμιά κίνησή του, που σε καθήλωνε στη θέση σου, κι ήταν από τις σπάνιες φορές που δεν ξεσηκωνόσουν να χορέψεις και ο ίδιος, αλλά παρέμενες ασάλευτος για να απολαύσεις το θέαμα.

Μια αυτοβιογραφία ξετυλιγόταν χορευτικά με συνταρακτικό τρόπο ενώπιόν σου.

Ένα παιδί, γεννημένο στο Λονδίνο από γονείς μετανάστες, υφίσταται την παιδική σκληρότητα στο σχολείο, αφού ανήκει σε μια άλλη εθνότητα. Η διαφορά είναι οφθαλμοφανής: ο μικρός έχει άλλο χρώμα από το δικό τους.

Στον μικρό μαθητή γεννιέται η επιθυμία, που τη συνειδητοποιεί όλο και περισσότερο, να γνωρίσει σαν πολίτης την πατρίδα των γονιών του.

Η έννοια της πατρίδας –Desh– γίνεται μαγνήτης, μέχρι που κάποια μέρα θα επιστρέψει στη γενέθλια πόλη για να τους επιδείξει τη βιαιότητά τους με τον δικό του τρόπο.

Το παιδί θα μεγαλώσει, θα γίνει διάσημος και θα έρθει και στην Αθήνα μια και δυο φορές.

Ο Άκραμ Καν, με παγκόσμια πλέον φήμη για τη δεινή και δυναμική χορευτική τέχνη του, γέμιζε την άδεια σκηνή, ανέβαινε στην κορυφή των δέντρων και ο θεατής μαζί του, και συμβάδιζε μαζί του φιλικά δίπλα σ’ έναν ή περισσότερους ελέφαντες. 

…Και ο στρατιώτης έκοψε τις πατούσες του Άκραμ, ή του μάγειρα πατέρα του, ή κάποιου ανώνυμου που ποτέ δε θα δούμε ή θα ακούσουμε αλλά που αντιπροσωπεύει έναν άγνωστο αριθμό ανθρώπων οποιασδήποτε εθνικής καταγωγής που υπέστησαν ψυχολογική και σωματική βία, και του είπε: «Άντε τώρα να δούμε πώς θα σταθείς στα πόδια σου».

Τον Άκραμ με τις γδαρμένες πατούσες, που δεν μπορούσε να σταθεί κι επομένως ούτε να περπατήσει, όπως και κανένας άλλος επί σκηνής ή εκτός, τον χειροκροτούσαν όρθιοι οι θεατές/ακροατές. Το στρατιώτη δεν ήθελαν ούτε να τον δουν στα μάτια τους.

Όρθια, βέβαιη ότι η μια παλάμη μου αναγνώριζε την άλλη, περιέστρεφα το βλέμμα μου στους επίσης όρθιους θεατές, στην κατάμεστη αίθουσα της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, που χειροκροτούσαν ακατάπαυστα, επαναφέροντας στη σκηνή τον Άκραμ Καν, πάλι και πάλι, αδιαφορώντας για το χρώμα του, την καταγωγή του, ή οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό διαχωρίζει τις ανθρώπινες φυλές.

Αναρωτήθηκα πόσοι από εμάς δεν είχαμε κάποτε, έστω μια φορά, αντιδράσει σε κάποια κίνηση κάποιου από τη χώρα καταγωγής του Άκραμ, δεν είχαμε συμφωνήσει με έναν άλλο ομοεθνή μας για τους ξένους, για τους μετανάστες, νόμιμους και παράνομους, και πώς όλα αυτά χάθηκαν μπροστά στη γλώσσα του σώματος, που εκφράζει μια μορφή ζωής, με το άοπλο κορμί του, αλλά με τη δύναμη της τέχνης του.

Έχουμε χειροκροτήσει και άλλους, αγνοώντας, μάλλον αδιαφορώντας, για την καταγωγή των Κύκνων στη Λίμνη, το διευθυντή της ορχήστρας της Βοστόνης, σολίστες και τενόρους, τη θρησκεία του Μάλερ, ή τις ιδιαιτερότητές τους, την κωφότητα του Μπετόβεν ή την παιδικότητα του Μότσαρτ.

Ενδεχομένως να υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να ενωθούν ή να αγαπηθούν οι λαοί ανάμεσά τους μέσω της τέχνης, παρά να κατακτηθούν πρόσκαιρα από ένα στρατό που εισβάλλει στη χώρα του με τα όπλα.

Twitter