«Κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας…» της Ανθούλας Δανιήλ
Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο βάρδος της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, ο ήρωας που έκανε τα λόγια του πράξη και την πράξη μετέγραψε σε μουσική, που άντλησε από το οπλοστάσιο της μεγάλης ελληνικής ποίησης, ο Έλληνας που ευχήθηκε να γίνει Μπετόβεν και έγινε και, στις επάλξεις της εποχής του, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, που συνεπήρε τα πλήθη περισσότερο και καλύτερα από όσο όλοι οι πολιτικοί ρήτορες μαζί, που έθεσε την τέχνη του στην υπηρεσία του μεγάλου στόχου –την Πατρίδα–, που γύρισε όλο τον κόσμο και διέδωσε μέσα από τη μουσική του τα δεινά της Ελλάδας, που τιμήθηκε πάλι και πάλι και πάλι και ποτέ, όσο και αν βραβεύεται, δεν θα μπορέσει η ζωή να του ξεπληρώσει όσα έπαθε γι’ αυτήν. Και τα πάθη του έγιναν ύμνοι, εγκώμια. Ενώθηκαν με τα πάθη του ελληνικού λαού, με τα διεκτραγωδούμενα στο δημοτικό τραγούδι, στο έντεχνο και στο λαϊκό… Αφουγκράστηκε από όλες τις ιστορικές στιγμές, όλα τα είδη και όλα τα μεγέθη, έκραξε με στεντόρεια φωνή όλους από όλες τις γενιές, τις σειρές, τους ποιητές επαναστάτες.
«Ο καθείς και τα όπλα του» είπε ο Οδυσσέας Ελύτης, και όπως εκείνος με τον στίχο και τις λέξεις, έτσι και ο Μίκης με τις νότες και το πεντάγραμμο πολέμησε το κακό.
Ενστερνίστηκε την προτροπή του Άγγελου Σικελιανού: «Ομπρός να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ’ την Ελλάδα» και προσπάθησε όλο «ψηλότερα» για να δει «τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν, τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο, τη θάλασσα να κυματίζει», όπως ο Γιώργος Σεφέρης.
Αξιοποίησε κάθε μεγάλο και ωραίο στίχο για να υμνήσει την Ελλάδα, τους αγώνες της, την ομορφιά της, την ιστορία της και τον πολιτισμό της, και τώρα αναλήφτηκε σαν το ενθουσιασμένο από έρωτα «ασίκικο πουλάκη» του Μιχάλη Γκανά, «φτερό στη ράχη του ο σταυρός κι όλο χυμάει τ’ αψήλου» και «σμίγει τους τρανούς αϊτούς και τους χρυσούς αγγέλους» του Γιάννη Ρίτσου.
Και τα πάθη του έγιναν ύμνοι, εγκώμια. Ενώθηκαν με τα πάθη του ελληνικού λαού, με τα διεκτραγωδούμενα στο δημοτικό τραγούδι, στο έντεχνο και στο λαϊκό…
Ο Μίκης πήρε τους δρόμους του Αρχάγγελου, έφυγε για την «Όμορφη πόλη» του… Με τους απέραντους δρόμους, τις μουσικές φωνές, τις κλεμμένες ματιές, τα βουνά, τα πελάγη, τα γιαπιά της ιδανικής του πολιτείας… Επιτέλους, η Όμορφη πόλη θα γίνει δικιά του! Το χώμα της να είναι μαλακό και το αεράκι δροσερό!
Άξιον εστί το τίμημα.
