Επειδή σ’ όλη τη διάρκεια των ατελείωτων εργασιακών μηνών του έτους (αν έχεις τη δυνατότητα να εργάζεσαι) η προοπτική της άδειας και των διακοπών είναι θολή και μακρινή, εκτός βεληνεκούς, στο απώτατο όριο του ορίζοντα των αναμενόμενων γεγονότων, σαν ένα φωτάκι μικρό, κινούμενο στην πλαγιά ενός απομακρυσμένου βουνού και μόλις ορατό από τη θέση όπου βρίσκεσαι αλλά που ξέρεις πως η μικρή, ανεπαίσθητη κίνησή του έχει κατεύθυνση προς εσένα και πως κάποια στιγμή, ύστερα από καιρό θα σε φτάσει, θα σε συναντήσει και θα σε πάρει μαζί της, τη φυλάς όπως ο πιστός ένα μικρό καντηλάκι σε εικονοστάσι και τη συντηρείς αφιερώνοντάς της λίγο λαδάκι επιθυμίας και προσμονής κάθε φορά, ίσα για να διατηρήσεις την ελπίδα ζωντανή μέσα στις δύσκολες, αργόσυρτες, εξαντλητικές, εξοντωτικές, φθοροποιές και ψυχοφθόρες μέρες και νύχτες του φθινόπωρου και του χειμώνα και της άνοιξης μέχρι που εκεί, στα τέλη του Μαΐου και τις αρχές του Ιουνίου, συζητήσεις, αναφορές, σκέψεις και εικόνες τη μεγαλώνουν, την αναπτύσσουν και τη μετασχηματίζουν σε φλογίτσα κεριού σε κηροπήγιο, θράκα σε μαγκάλι – στόφα – σόμπα, φλόγα σε τζάκι, φωτιά σε ξερόχορτα, και τελικά πυρκαγιά στο δάσος της επανάληψης και της ρουτίνας, του εκνευρισμού και του άγχους, της πίεσης και της ανασφάλειας, της απελπισίας και της οδύνης, αναδασώνοντάς το με ελπίδες και όνειρα απόδρασης και διαφυγής, ηρεμίας και χαλάρωσης, ευτυχίας και αυτοπραγμάτωσης, με τη μεταβίβαση και τη μετάθεση όλων των ανεκπλήρωτων πόθων κι επιθυμιών των πενήντα υπόλοιπων εβδομάδων στις δύο εκείνες βδομάδες των διακοπών, κάνοντάς σε να ζεις την υπέρτατη προσδοκία και λαχτάρα όσο πλησιάζουν οι βδομάδες, οι μέρες και οι ώρες και συγκλίνουν σ’ εκείνη της αναχώρησης φτάνοντας στην κορυφή της απόλαυσης κατά τη διάρκεια του ταξιδιού για τον προεπιλεγμένο, προκαθορισμένο, προπληρωμένο τόπο υποδοχής (αφού ξεπεράσεις τον τελευταίο σκόπελο της αναμπουμπούλας της προετοιμασίας, του πακεταρίσματος των απαραίτητων σε βαλίτσες, της βιασύνης να προλάβεις τα λεωφορεία, πλοία, τρένα, αεροπλάνα, ραντεβού με τα αυτοκίνητα των φίλων που σε περιμένουν, του τσακωμού και της ασυνεννοησίας με τους συνταξιδιώτες –συζύγους, γονείς, παιδιά, συγγενείς, φίλους, σκυλιά, γατιά– μέχρι να οριστικοποιηθούν οι τελευταίες χρονικές και χωροταξικές διευθετήσεις και να διανύσει το μέσο διαφυγής τα πρώτα χιλιόμετρα σε άσφαλτο, νερό, ράγες, αέρα), όταν νιώθεις ότι το σταθερό σκηνικό –ο τοίχος της πλατωνικής σπηλιάς– που αντικρίζεις κάθε στιγμή οποιουδήποτε εικοσιτετραώρου του υπόλοιπου έτους (αυτό με τους συγκεκριμένους χώρους και περιβάλλοντα μπροστά στα οποία ζεις, κινείσαι, εργάζεσαι, διασκεδάζεις, και τους συγκεκριμένους, προσδιορισμένους, περιχαρακωμένους τρόπους με τους οποίους το κάνεις) έχει αντικατασταθεί από μια άλλη εικόνα, από μια αφίσα ταξιδιωτικού γραφείου, μια διαφήμιση παραθεριστικού προορισμού – υπόσχεση παραδείσιας ευτυχίας κάτω από καυτό ήλιο και καταγάλανο ουρανό, πάνω σε σκιερές ξαπλώστρες, μπροστά σε χρυσαφένιες αμμουδιές και στραφταλίζοντα, φλοισβίζοντα, φιλόξενα, ασπρογάλαζα νερά, σκηνικό πάνω στο οποίο προσκαλείσαι και προτρέπεσαι να βιώσεις την απόδραση και διαφυγή, την ηρεμία και χαλάρωση, την ευτυχία και αυτοπραγμάτωση που είχες φανταστεί, μέχρι που φτάνεις στον προορισμό και η αποβίβαση σε περισπά από τις ονειρώξεις ευτυχίας καθώς σε περιμένουν οι αναστατώσεις και ενοχλήσεις της απόθεσης, της εγκατάστασης, του αδειάσματος των βαλιτσών, της ταχτοποίησης, της αναγνώρισης του χώρου, οι εκνευρισμοί και οι απογοητεύσεις γιατί κάτι δεν είναι όπως το περίμενες (όπως το σχεδίαζες, όπως το έβλεπες στις φωτογραφίες ή όπως σου το είχαν περιγράψει αν δεν είχες ξαναπάει ή όπως το θυμόσουν, όπως το είχες αφήσει αν πέρσι ή πρόπερσι ή παλιότερα είχες ξαναβρεθεί εκεί), αλλά γρήγορα τα ξεπερνάς γιατί σε λίγο ή αργότερα ή το απόγευμα ή το βράδυ βγαίνεις για την πρώτη βόλτα, το πρώτο μπάνιο, τον πρώτο καφέ, το πρώτο ποτό και η ελπίδα, η αναμονή και η υπόσχεση για μία ή δύο ή τρεις βδομάδες ονειρεμένων διακοπών έρχεται ξανά και εγκαθίσταται ακόμα πιο αποφασιστικά και πλανευτικά και σε κάνει πιο γλυκό και φιλικό, ευδιάθετο, συμβιβαστικό, καταδεκτικό, συναινετικό και συνεργάσιμο και σου χαρίζει ονειρεμένες στιγμές, αισθήσεις, επαφές, απολαύσεις και χαρές την πρώτη νύχτα.

Μέχρι που, από τη δεύτερη μέρα, ξυπνάς σε μία νέα καθημερινότητα, με νέες απαιτήσεις, νέο πρόγραμμα, νέες αναγκαιότητες, νέους κώδικες, νέες συμπεριφορές που πασχίζεις να είναι αυτές τις οποίες φανταζόσουν και προετοίμαζες τις «κρύες μέρες του χειμώνα», να είναι αυτές που θα σε ξεκολλήσουν, θα σε τραβήξουν και θα σε απογειώσουν σε καινούριους ουρανούς υπερβάσεων, μεθέξεων και μεταρσιώσεων, όμως οι συνθήκες, τα εμπόδια, τα πρακτικά προβλήματα, οι μικροδυσκολίες, οι συμπτώσεις, οι ασυνεννοησίες, οι διαθέσεις και οι αδιαθεσίες, οι συμπεριφορές, οι διαφωνίες, οι διαπληκτισμοί, οι προσβολές, τα έξοδα, οι οικονομίες, οι αναβολές, οι ματαιώσεις, τα μαντάτα, οι επικοινωνίες, οι αδυναμίες, τα ατυχήματα, οι αρρώστιες, οι επιδημίες, οι καταστροφές, όλοι οι απρόβλεπτοι παράγοντες θα σε κρατήσουν, θα σε καθηλώσουν και θα σε περιορίσουν σε χαμηλές πτήσεις, σε συμβιβασμούς και σε υποχωρήσεις, και τα πρώτα σύννεφα στην αφίσα του ταξιδιωτικού γραφείου, της διαφήμισης του παραθεριστικού προορισμού θα παιχνιδίσουν λευκόγκριζα και θα βαρύνουν γκριζόμαυρα κι εσύ θα καταλάβεις πως δεν πρόκειται για σύννεφα μα για ρωγμές στο χαρτόνι της διαφημιστικής αφίσας που από πίσω της αποκαλύπτονται κομμάτια από τη σταθερή, μόνιμη και αναλλοίωτη επιφάνεια της πλατωνικής σπηλιάς, που σποραδικά και υπαινικτικά σου υπενθυμίζει τη στιβαρή και αναπόδραστη παρουσία της και μετά τις πρώτες μέρες αρχίζουν να σε κατατρέχουν όλο και συχνότερα οι αισθήσεις, τα οράματα, οι αναμνήσεις και οι προαναγγελίες των συγκεκριμένων χώρων και περιβαλλόντων μπροστά στα οποία ζεις, κινείσαι, εργάζεσαι, διασκεδάζεις και των συγκεκριμένων, προσδιορισμένων, περιχαρακωμένων τρόπων με τους οποίους το κάνεις όλο τον υπόλοιπο καιρό και βλέποντας ότι η μία ή οι δύο ή οι τρεις βδομάδες δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα είναι όπως τις είχες φανταστεί και η μόνη κατάληξη θα είναι η επιστροφή στην καθημερινή συντριβή χωρίς, αυτή τη φορά, την υπόσχεση και την προσμονή μιας, έστω και σύντομης, προσωρινής απεμπλοκής πριν, τουλάχιστον, από την 28η Οκτωβρίου ή τις γιορτές των Χριστουγέννων, απογοητεύεσαι και πεισμώνεις και παίρνεις την απόφαση να μην ξαναπρογραμματίσεις διακοπές, εξορμήσεις και περιπέτειες, να μην επενδύσεις ξανά τις ελπίδες για υπέρβαση σε μια τόσο περιορισμένων δυνατοτήτων διαδικασία και απλώς σφίγγεις τα δόντια και κοιτάς να περάσεις και να αντιμετωπίσεις και να ευχαριστηθείς ό,τι έχεις κι ό,τι συναντήσεις για όσο καιρό σού μένει, ώσπου ο καιρός περνά και φτάνουν οι τελευταίες/α ημέρες/α και οι προετοιμασίες της αναχώρησης και ανακαλύπτεις πως, κοιτάζοντας πίσω, σου άρεσε αυτό που έζησες, συνήθισες, αγάπησες και δέθηκες με τη νέα ολιγοήμερη ρουτίνα, πέρασες και όμορφες στιγμές και είναι τελικά αυτές μόνο, οι όμορφες στιγμές, απομονωμένες, αποθησαυρισμένες και αποδελτιωμένες, οι όμορφες φωτογραφίες με τα χαμόγελα και τα τοπία και τις πόζες, κορνιζαρισμένες, οι στιγμές οι εξιδανικευμένες που θα χρησιμεύσουν για τη δημιουργία του αποθέματος των αναμνήσεων που θα αποτελέσει το «στήριγμά» σου στη διάρκεια του έτους και θα σχηματίσει τη μαγιά, την κρίσιμη μάζα για την ωρίμανση της επιθυμίας για τις επόμενες διακοπές ενώ όλες οι δυσκολίες, τα εμπόδια και οι απογοητεύσεις που συνάντησες, μετασχηματισμένες, διασκευασμένες, εμπλουτισμένες και διακωμωδημένες για να γίνουν πιο λειτουργικές αφηγηματικά, θα χρησιμεύσουν για να διανθίσουν τις συζητήσεις με φίλους, σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους, στα σπίτια και στις εξόδους, στη μακριά περίοδο της αναμονής.

Twitter