«Με φόντο το πέλαγο σαν την ωραία Μυρτώ η Γιώτα να στέκει» της Ανθούλας Δανιήλ
Η Γιώτα Αργυροπούλου ανέβηκε στον Γολγοθά της γρήγορα. Δεν άφησε τον χρόνο να την παιδέψει. Ήταν καλή φιλόλογος, καλή συνάδελφος, τιμημένη ποιήτρια, άνθρωπος ευαίσθητος και πάντα γελαστή. Σαν να μην είχε ποτέ στεναχώρια, πίκρα, θλίψη, πρόβλημα.
Γιατί η Γιώτα ήταν ευτυχισμένη και χαρούμενη με την ποίηση, αλλά η ποίησή της δεν ήταν χαρούμενη ή μόνο χαρούμενη. Ήταν γεμάτη από τον πλούτο της ψυχής της, το αγαθό της ζωής και από ό,τι τα μάτια της είχαν αποθηκεύσει. Και η ποιητική της περιέργεια έβγαζε στο χαρτί ό,τι είχε δει κι είχε πονέσει. Ταξίδεψε στην ελληνική γη και θάλασσα, είδε τα όμορφα τοπία και νησιά, είδε το θαύμα της φύσης, ανάσανε τον καθαρό αέρα, επισκέφτηκε χώρους ιστορικούς και αποθησαύρισε θέματα και εικόνες καλλιτεχνικές για να διανθίσει τα ποιήματά της. Στο αρχαίο παιδικό νεκροταφείο της Αστροπαλιάς είδε τα αρχαία παιδιά και στη θάλασσα τη γαλανή και πανδέγμονα το πρόβλημα των καιρών, τα προσφυγόπουλα να άγονται και να φέρονται επί των κυμάτων. Στάθηκε με συλλογισμό πάνω στα αρχαία ψηφιδωτά και μελέτησε τις ωραίες ψηφίδες εξ ων συνετέθησαν οι εικόνες που έφαγε ο χρόνος και πίσω από αυτές τις ψυχές που χάθηκαν.
Η Αργυροπούλου έσκυψε με σεβασμό και αγάπη πάνω στα κείμενα. Άντλησε από την εμπειρία της, από τα βιβλία της και από τη γόνιμη φαντασία της το υλικό των στίχων της. Ο πρόωρος θάνατός της είναι πλήγμα για την υπέργηρη μητέρα της, τον αγαπημένο σύζυγό της τον Δημήτρη, που στάθηκε πάντοτε δίπλα της και την ενίσχυε στις προσπάθειές της, μοιραζόταν τις χαρές της και στις μεγάλες αγρύπνιες του τελευταίου δύσκολου καιρού, λαμπάδα αναμμένη κι ακατάλυτη. Κι ακόμα είναι πλήγμα για τη φιλολογική και ποιητική μας οικογένεια, γιατί έχασε μια ταλαντούχα ποιήτρια, αλλά –το σπουδαιότερο– γιατί όλοι μας χάσαμε μια γελαστή, χαρούμενη κοπέλα.
*
Τη γνώρισα στη Μυτιλήνη κάποια χρονιά που μαζί με την Τασούλα Καραγεωργίου, βραβευμένες ποιήτριες και οι δύο, προσκλήθηκαν να μιλήσουν σε παιδιά σχολείου. Εγώ και η Τασούλα την άλλη μέρα είχαμε επιμορφωτική συνάντηση με φιλολόγους. Η Γιώτα ήταν ένα κορίτσι γελαστό, γεμάτο αγάπη για τη ζωή, τη δουλειά και το σχολείο, τους ανθρώπους και την ποίηση. Ακούραστη, φιλότιμη, καλή καρδιά, γλυκιά και πρόθυμη πάντα να τρέξει να συμμετάσχει σε εκδηλώσεις, όπου διαβάζουν ποίηση. Αχόρταγη για Ποίηση, Ποίηση η ίδια. Τελευταία φορά, τα περασμένα Χριστούγεννα, στις Χριστουγεννιάτικες Αναγνώσεις του Γαβριηλίδη. Ήρθε από την Καλαμάτα, διάβασε κι έφυγε. Ήταν όπως πάντα χαρούμενη, έπαιρνε κι έδινε βιβλία, έκανε αφιερώσεις. Ήταν ευτυχισμένη.
Στη Μυτιλήνη μού έδωσε κι εμένα τα βιβλία της και τα παρουσίασα. Ήταν η Τοιχογραφία της άνοιξης και τα Νερά απαρηγόρητα. Ακολούθησαν οι συλλογές Διηγήματα έστω, Ποιητών και Αγίων Πάντων. Πέρυσι το καλοκαίρι ταξίδευε η συλλογή της Για Σίκινο, Ανάφη, Αμοργό. Και κάθε χρόνο ανελλιπώς ταξίδευε για το Σπίτι της Λογοτεχνίας στην Πάρο. Φέτος στην Πάρο δεν θα πάει. Θα την αγναντεύει από ψηλά.
Η Γιώτα έψαχνε το θαύμα. Στην αρχή ήταν εκείνος ο «αρραβωνιαστικός» στο ψηφιδωτό που του ’ριξε νερό να ξεδιψάσει. Μετά οι θάλασσες οι μακρινές· κι η φωνή του πατέρα: «Τόσες θάλασσες εδώ κοντά, πας και οργώνεις τα ξερονήσια./ Εκεί πηγαίνανε τους εξορίστους παλιά». Εκείνη όμως ήταν ελεύθερο πουλί, δεν άντεχε τη σκλαβιά. Κυνηγούσε τον καθαρό αέρα. Και το θαύμα του Αιγαίου, που έψαχναν τα μάτια της, το είδε. Ήταν το πλοίο που «το άρπαξε ο ουρανός/ στο φως» και αναλήφτηκε, ήταν τα δυο καράβια που συναντήθηκαν σαν σε «αντικριστή φιγούρα μπάλου», ήταν «Σίκινο-Ανάφη αναμεσίς (τα) δυο δελφίνια», σαν να ’φυγαν από το Ακρωτήριο της Θήρας, ήταν ο τόπος που «στρατολόγησε τις πέτρες του/ καταντικρύ στο φως», ήταν ο χρόνος το μικρό παιδί που «Μόνο να δει στο φεγγαρόφωτο το στήθος της» ήθελε, ήταν «στο αρχαίο βρεφικό νεκροταφείο της Αστυπάλαιας […] μια μαυροφόρα/ να κατεβαίνει προς τη θάλασσα καβάλα γυναικεία στο γαϊδούρι της».
Σημαδιακό το συναπάντημα. Μόνο που η Γιώτα δεν κατάλαβε πως με τη Μοίρα συναντήθηκε, δεν κατάλαβε πως με τη Μοίρα συναντήθηκε και το όμορφο κόκκινο φουστανάκι της είχε αρχίσει να το ξηλώνει ο άνεμος. Δεν κατάλαβε πως αυτό ήταν το τελευταίο της καλοκαίρι κι ότι άρχιζε σε λίγο τη δική της ανάληψη για τους Ποιητές κι Άγιους Πάντες της, που ποτέ και κανέναν δεν ξέχασε. Μόνο που βιάστηκε, λες και φοβήθηκε πως θα χάσει τη θέση της δίπλα τους.
Όμορφη Κόρη, που ξεκίνησες να δεις τον κόσμο με τα ποιητικά τα μάτια σου, που τα χώρεσες όλα κι αποφάσισες να φύγεις, γεμάτη στίχους και εικόνες, το δροσερό αεράκι, που φυσάει από χθες, ας σε σπρώχνει απαλά στους Κωνσταντίνους της Μεσσηνίας σου, στης αιωνιότητας τα χώματα και πελάγη. Στις 18 Ιουλίου 2018 εσύ έκανες το θαύμα σου. Κι εμείς, σαν σε αυταπάτη, με το θαύμα του ίντερνετ θα σε βλέπουμε να διαβάζεις ποίηση, πάντα νέα, χαρούμενη, γελαστή, γιατί ο χρόνος μόνο το φθαρτό σου τώρα πήρε, το αεί σου δεν κινδυνεύει από φθορά. Καλόν άνεμο στα φτερά σου… Γιώτα!
