Γιάννης Μπερούκας

Λένε πως η πατρίδα του καθενός είναι τα παιδικά του χρόνια, και τα γυμνασιακά χρόνια στο Αίγιο –εκεί γεννήθηκα, τον Νοέμβριο του 1952– ήταν από τα καλύτερα. Θάλασσα και βουνό δίπλα δίπλα, ζωή απλή, ανέμελη, που φυσικά δεν ξεχνιέται. Κάθε απόγευμα, διάβαζες στα γρήγορα τα μαθήματα της αυριανής μέρας κι έβγαινες στη γειτονιά, που είχε πάρει φωτιά από το παιδομάνι. Τότε, στη δεκαετία του ’60, υπήρχαν γειτονιές, που σε καλούσαν να βγεις έξω να παίξεις, κι αυτή ήταν η ομορφιά των χρόνων εκείνων, δεν υπήρχε χρόνος για κάτι άλλο. Τώρα, αν κάποιοι ισχυρίζονται πως σε ηλικία 6-7 χρονών έγραψαν τα πρώτα τους ποιήματα, άλλοι τα πρώτα τους διηγήματα και άλλοι δεν ξέρω τι, να μας εξηγήσουν απλά τι θέλουν έμμεσα να δηλώσουν.

Το εξωσχολικό διάβασμα της εποχής εκείνης αφορούσε περιοδικά όπως Κλασσικά εικονογραφημένα, ο Μικρός ήρωας, η Μάσκα και άλλα πολλά που τώρα δεν θυμάμαι, και μ’ όλα αυτά μεγαλώσαμε. Στο σχολείο η πρώτη επαφή με τη λογοτεχνία ήταν ο Βιζυηνός, o Παλαμάς, o Δροσίνης και άλλοι κλασικοί ποιητές και συγγραφείς. Μαθητής ακόμη στην Έκτη Γυμνασίου, ο πατέρας μου πέθανε σε ηλικία 57 χρονών και η μητέρα ανέλαβε τα δύσκολα. Έφυγα από το Αίγιο για Αθήνα, όπου σπούδασα οικονομικά στο Καποδιστριακό και εργάστηκα μετέπειτα ως οικονομολόγος στον ιδιωτικό τομέα.

Η πρώτη επαφή με το γράψιμο ήταν ποίηση, κατά την περίοδο των φοιτητικών χρόνων, αλλά δεν επιχείρησα ποτέ κάποια έκδοση. Άλλωστε αργότερα, όταν ξαναείδα τα ποιήματα, δεν μου άρεσαν και πολύ. Στην πορεία και πολύ αργότερα προέκυψε η συγγραφή, λόγω του ότι η καθημερινή πολύωρη εργασία, μετέπειτα η οικογένεια και γενικά η επιβίωση δεν σου άφηναν και πολύ χρόνο ελεύθερο. Και ενώ η ποίηση είχε τον πρωτεύοντα ρόλο, εντούτοις το πρώτο βιβλίο που εκδόθηκε ήταν το μυθιστόρημα Μοίρα γραμμένη.

Παρ’ όλα αυτά, μέχρι σήμερα έχω εκδώσει έξι ποιητικές συλλογές και τρία μυθιστορήματα, τα οποία έτσι απλά προέκυψαν, με την ποίηση να έχει πάντα τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ένα μικρό απόσπασμα από την τελευταία ποιητική συλλογή, Ακροβάτες της επόμενης μέρας:

Στην ακροποταμιά, κόκκινο φεγγάρι
αγχόνης αιώρημα
τη χαμένη σου δύναμη θυμίζει
που μέσα από τις δικές σου αδυναμίες
κάποιοι άλλοι απέκτησαν.
Με τη γέννηση και τον θάνατο
ποια αυγή, ποιοι απόκρυφοι ψίθυροι
ποια αλήθεια άραγε θα λύσει το αίνιγμα
όταν εσύ μονάχος πια
θα ψάχνεις για την αιωνιότητα.