Μαρία Δριμή
Η ζωή είναι ένα continuum, ένα συνεχές ανθρώπων σε χώρο και χρόνο, οι οποίοι διάγουν βίους παράλληλους ή τεμνόμενους, έχοντας την ψευδαίσθηση πως είναι μοναδικοί. Όμως το σενάριο της ζωής καθενός έχει ξαναπαιχτεί στο παρελθόν και θα ξαναζωντανέψει και στο μέλλον με άλλα πρόσωπα, άλλο cast. Όπως λέει ο Σαίξπηρ, όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή και οι άνθρωποι ηθοποιοί που μπαίνουν και βγαίνουν παίζοντας, καθένας στην ώρα του, ρόλους πολλούς.
Αυτή είναι η κεντρική ιδέα πίσω από το Continuum, το πιο ιδιότροπο, κατά μία έννοια, θεατρικό έργο μου. Όλα τα προηγούμενα, από το πρωτόλειο Εν τόπω χλοερώ, το Garamond 12, που σύντομα θα δει τα φώτα της σκηνής του θεάτρου Πορεία, την κωμωδία Ξέρξης, μέχρι τις μεταγενέστερες Ψόφιες μύγες, κινούνται σε απόλυτα ρεαλιστικό περιβάλλον. Στο Continuum ο ρεαλισμός διαδέχεται το παράλογο σε μια φαινομενικά σκηνοθετημένη αλληλουχία. Δύο ζευγάρια διασταυρώνονται σε μια κομβική στιγμή, το διαζύγιο του ενός, και συνειδητοποιούν μαζί με τον θεατή ότι οι ζωές τους μοιάζουν με ρόλους που μπορούν κάλλιστα να αλλάξουν διανομή. Ακόμα και οι κουβέντες τους, οι διάλογοι, οι ατάκες αλλάζουν χείλη, χωρίς κανέναν αντίκτυπο στη ροή των πραγμάτων γύρω τους. Το σκηνικό παραμένει αμετάβλητο, φιλοξενώντας αλληλοδιάδοχα τους εναλλασσόμενους ρόλους.
Στον πυρήνα της έμπνευσης του Continuum υπάρχει η πνοή του εμβληματικού έργου Ο κυκλισμός του τετραγώνου του Δημήτρη Δημητριάδη (2006). Το 2013 είχα δει στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών τη συγκλονιστική παράσταση του έργου σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά. Το Continuum συνομιλεί με το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη σε πιο ρεαλιστική βάση και, βέβαια, με τη δική μου συγγραφική ματιά.
Το μεγαλύτερο όμως μέρος της έμπνευσης προέρχεται από την καθημερινή παρατήρηση των ανθρώπων και των γεγονότων γύρω μας. Από τον καιρό που καταπιάστηκα, στo πλαίσιo της επιστημονικής έρευνας, με τη στατιστική και τις πιθανότητες, άρχισα να καταγράφω τις αστείες ή τραγικές συμπτώσεις που συμβαίνουν στις ζωές μας. Γεγονότα απίθανα, συναντήσεις απρόσμενες, παιχνίδια με αριθμούς, σαν κάποιος να διασκεδάζει με τις ζωές μας. Η δουλειά μου, σε μονάδα εντατικής θεραπείας, έχει εκ των πραγμάτων να κάνει με ακραίες καταστάσεις, ασθενείς που βρίσκονται στα σύνορα με τον θάνατο και οικογένειες που βιώνουν αφόρητη αγωνία και μια αναμονή απολύτως τρομακτική και εξουθενωτική. Ακόμα και σε αυτές τις σκληρές συνθήκες, αν κάποιος τρίτος εξετάσει ψύχραιμα και εξονυχιστικά τα πρόσωπα και τα γεγονότα, αποκλείεται να μην πέσει πάνω σε συμπτώσεις, συσχετίσεις και παράδοξα που θα τον εκπλήξουν. Λες και κάποιος αόρατος σκηνοθέτης μάς δίνει ρόλους και οδηγίες, παρακολουθώντας μας με ειρωνική διάθεση να δίνουμε καθημερινά παράσταση.
Για μένα, η πεζογραφία είναι μια βαθιά, σταθερή αγάπη και η θεατρική γραφή μια σειρά από κεραυνοβόλους έρωτες.
Γράφω ρεαλισμό. Ακόμα και τα όποια δυστοπικά στοιχεία παρεισφρέουν στις αφηγήσεις μου, πεζογραφικές ή θεατρικές, εντάσσονται πάντα σε ένα ευρύτερο ρεαλιστικό πλαίσιο. Δεν μου άρεσε ποτέ η επιστημονική φαντασία. Υπάρχουν τόσα παράδοξα στην πραγματική ζωή που μπορούν να ενταχθούν σε μια αληθοφανή ιστορία. Αρκεί κανείς να παρατηρεί τον κόσμο μας στις λεπτομέρειές του.
Έγραψα το πρώτο θεατρικό μου έργο στην Ε’ δημοτικού. Μου είχε αναθέσει ο δάσκαλός μας να βρω ένα έργο, όμως έγραψα το δικό μου. Δεν θυμάμαι ούτε τον τίτλο, ούτε καν ακριβώς την υπόθεση. Αφορούσε δύο αδέλφια που χωρίστηκαν στα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης. Παραστάθηκε στη γιορτή της 25ης Μαρτίου σε δική μου σκηνοθεσία(!), σκηνογραφία και κοστούμια. Θυμάμαι να πασαλείβω με κόκκινη μπογιά τον συμμαθητή μου που έπαιζε τον πρωταγωνιστικό ρόλο, σε μια σκηνή όπου εμφανιζόταν λαβωμένος από τον γενίτσαρο αδελφό του.
Η θεατρική γραφή δίνει στον συγγραφέα το ανεκτίμητο δώρο της ενσάρκωσης των ηρώων, αν ένα έργο φτάσει να παρασταθεί. Έχω την τύχη να περιμένω μια τέτοια στιγμή. Μοιάζει με τη χαρά της πρώτης εγκυμοσύνης. Το Garamond 12 είναι το πρώτο έργο μου που θα παρασταθεί, και μάλιστα στην αγαπημένη σκηνή του θεάτρου Πορεία.
Για μένα, η πεζογραφία είναι μια βαθιά, σταθερή αγάπη και η θεατρική γραφή μια σειρά από κεραυνοβόλους έρωτες. Με μερικά έργα έζησα σαν ερωτευμένη, όπως η κωμωδία Ξέρξης και ένα τελευταίο που ολοκλήρωσα στο τέλος του 2022. Για το θεατρικό συγγραφικό μου σύμπαν οφείλω πολλά στον Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, στον Θανάση Τριαρίδη και στην εξαίρετη ομάδα συνοδοιπόρων, με τους οποίους συνυπήρξαμε δύο χρόνια στη Σχολή Πυροδότησης Θεατρικής Γραφής του θεάτρου Πορεία.
Εύχομαι και το Continuum να αγαπηθεί και να φτάσει στο σανίδι. Περισσότερο ακόμα, να βρει το νεοελληνικό θέατρο τη θέση που του πρέπει, στις θεατρικές σκηνές και όχι στα συρτάρια των συγγραφέων.
Continuum
Μαρία Δριμή
Εκδόσεις Βακχικόν
σ. 68
ISBN: 978-618-5733-21-6
Τιμή: 10,60€
