Έγραψα ένα βιβλίο πάνω στο θέμα της τρομοκρατίας. Για το θέμα έχουν γραφτεί πολύ λίγα πράγματα. Η απουσία αναφορών και «πεπατημένης» λειτούργησε σαν πρόκληση για μένα. Μου αρέσουν άλλωστε τα δύσκολα πράγματα και απεχθάνομαι τις ευκολίες, την προχειρότητα και τα συνώνυμά τους…

Αφετηρία αποτέλεσε σίγουρα η πρώτη ύλη της δικηγορίας. Η εμπειρία μου από τη θέση του συνηγόρου στις δίκες της εγχώριας τρομοκρατίας , αλλά και η εν γένει ενασχόλησή μου με το ποινικό δίκαιο. Είχα προνομιακή αφετηρία, που θα γινόταν βαρίδι αν αντί της μακράς λογοτεχνικής αναζήτησής μου στο θέμα αποτύπωνα-παρέθετα απλά τη δικηγορική ζωή μου, τη θέση-θέαση του συνηγόρου στο πλάι του πελάτη του, τρομοκράτη. Δεν μου αρκούσε αυτό. Γιατί επιπλέον με προκαλεί το θέμα της κοινωνικής βίας. Βουτάω από παιδί σχεδόν μέσα του. Και λόγω της διπλής μου ιδιότητας (συνηγόρου-συγγραφέα) παρακολουθώ εκ του σύνεγγυς αυτή τη μεταβολή του ανθρώπου, τον πολίτη να γίνεται οπλίτης, γιατί δεν είναι τόσο απλό, και δεν είναι μόνο αναγραμματισμός… Και δεν μπορώ σαν συγγραφέας να μένω θεατής στην παρωδία της απονομής της Δικαιοσύνης, σαν γίνεται τιμώρηση, στη «μετατροπή» της επανάστασης και της ταξικής σύγκρουσης σε ανθρωποκτονία…

Με προκαλεί επίσης η πρώτη ύλη του ανθρώπου, η εφηβεία του, οι καταβολές του και οι επιρροές του και καταπιάνομαι από το πρώτο βιβλίο μου, τον Νοματαίο, μαζί της.

Έφτιαξα λοιπόν μια ιστορία, μια μυθοπλασία όπου στο πλαίσιο της δράσης μιας τρομοκρατικής οργάνωσης, που ονομάζω Επαναστατική Οργάνωση των Οκτώ, επικεντρώνομαι στον πρωταγωνιστή μου, στο άτομο. Το συλλογικό κυλάει στο πλευρό του, μένει σε δεύτερο πλάνο. Γιατί με ενδιαφέρει το άτομο, η καταγωγική του πορεία, αλλά βέβαια και το «πεπρωμένο» του. Και γράφω, στην ουσία δημοσιεύω αυτό το βιβλίο σήμερα, γιατί το πρόβλημα της τρομοκρατίας ως κοινωνικό φαινόμενο είναι στην πρώτη γραμμή – ως η βίαιη επίλυση των κοινωνικών διαφορών. Στο πλάι του θέματος βλέπω τη σχέση πίστης και πολιτικού φανατισμού, το μεσσιανικό κοινό χαρακτηριστικό επαναστάτη – θρησκευτικού ινστρούκτορα. Τα βαθιά κοινά ιστορικά χαρακτηριστικά που μέσα σε κλειστές και απομονωμένες οργανώσεις απογειώνονται.

Και δεν μπορώ σαν συγγραφέας να μένω θεατής στην παρωδία της απονομής της Δικαιοσύνης, σαν γίνεται τιμώρηση, στη «μετατροπή» της επανάστασης και της ταξικής σύγκρουσης σε ανθρωποκτονία…

Η μουσική παίζει καθοριστικό ρόλο στο βιβλίο. Ο πρωταγωνιστής μου είναι και βιολιστής και κρατά στην άχαρη εντέλει –καίτοι ενίοτε υποδύεται τον Χάρο– ζωή του την ανάσα, την ελπίδα, την ουτοπία, τη μόνη σανίδα σωτηρίας, που αποδεικνύεται η μουσική!

Θα άξιζε να διαβάσει κανείς το βιβλίο, γιατί θα συναντηθεί με βαθιές αλήθειες, την ωμή βία και μια πραγματικότητα, που κάμποσες φορές δεν θα αρκούσε η συγγραφική φαντασία μόνο να την αποτυπώσει. Και γιατί μπορεί να νιώσει αυτό που ένιωσε ο Βασίλης Βασιλικός διαβάζοντάς το και μας το μετέφερε στην πρώτη παρουσίαση του βιβλίου:

«Ακούστε με: δεν πρόκειται να σας διηγηθώ τη συναρπαστική πλοκή του βιβλίου Καπνισμένα ερείπια. Εγώ το διάβασα δύο φορές. Και τις δυο φορές δεν μπορούσα να ξεκολλήσω. Όποιο τηλέφωνο ή οτιδήποτε άλλο με διέκοπτε από την ανάγνωση, το καταριόμουν. Γι’ αυτό τη δεύτερη φορά προτίμησα τα ξημερώματα και το μεσονύχτι. Για να είμαι ήσυχος…»

Καπνισμένα ερείπια
Βασίλης Κουνέλης
Εκδόσεις Καστανιώτη
384 σελ.
ISBN 978-960-03-6455-2
Τιμή €15,00

Twitter