Νίκος Σταματόπουλος: συνέντευξη στον Γιώργο Φερμελετζή
Ο Νίκος Σταματόπουλος είναι απόφοιτος της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής του Πειραϊκού Συνδέσμου (2004). Έχει κάνει σπουδές κλασικού και σύγχρονου χορού. Από το 2000 έως και σήμερα έχει συνεργαστεί ως ηθοποιός / βοηθός σκηνοθέτη / κινησιολόγος με τους σκηνοθέτες Κοραή Δαμάτη, Κατερίνα Πολυχρονοπούλου, Νανά Νικολάου, Θοδωρή Κωνσταντόπουλο, Νίκο Δαφνή, Κατερίνα Μπιμπή, Δημήτρη Αδάμη, Γιάννη Καλατζόπουλο, Ανδρέα Παπασπύρου, Μαίη Σεβαστοπούλου, Θωμά Γκαγκά, Γιώργο Γιαννακόπουλο κ.ά. Κάποιες παραστάσεις όπου έχει πάρει μέρος είναι οι: Οιδίποδας Τύραννος, Αγαμέμνων, Ο Βασιλικός, Ξενοδοχείο ο Παράδεισος, Δον Κιχώτης, Ευγένα, Ο κύκλος με την κιμωλία, Ερωτόκριτος, Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας, Η γραμμή κ.ά. Είναι ιδρυτής των θεατρικών εργαστηρίων Actistas. Η παράσταση Μετά τη βροχή του Σέρτζι Μπελμπέλ στο Θέατρο Κάτω απ’ τη Γέφυρα, όπου υπογράφει τη σκηνοθεσία και παίζει, μας έδωσε την αφορμή για την ακόλουθη συνέντευξη.
Ποιο είναι το κοινό στοιχείο ταύτισης των ηρώων στο έργο του Σέρτζι Μπελμπέλ Μετά τη βροχή;
Το κενό! Το ρεαλιστικό κενό, αυτό που όταν βρίσκεσαι στην άκρη ενός ψηλού κτιρίου κοιτάς κάτω και σκέφτεται εάν έπεφτες τι θα γινόταν… Είναι μια σκέψη που σχεδόν όλοι την κάνουμε αυθόρμητα στη θέα του κενού.
Πόσο δύσκολο είναι να σκηνοθετείς και να παίζεις στην ίδια παράσταση;
Το μάτι του σκηνοθέτη είναι το μάτι του θεατή. Όταν στήνεις ένα έργο, βλέπεις γεωμετρίες, ισορροπίες, σχέσεις, διαφορές, θέσεις, αντιθέσεις, επίπεδα, ρυθμό, κίνηση, λόγο… κατευθύνεις, οδηγείς και κινείς τον ηθοποιό προς μια κατεύθυνση… Εύκολο! Όταν χρειάζεται όμως να είσαι παράλληλα και πάνω στη σκηνή, τότε μπερδεύεται το πράγμα γιατί όλα αυτά τα προηγούμενα πρέπει να τα κάνεις και για σένα χωρίς εσένα… μπαινοβγαίνεις ανάμεσα στον σκηνοθέτη και στον ηθοποιό όλη την ώρα… Πανεύκολο! Για εμένα τουλάχιστον είναι δύσκολο αρκετά.
Είχατε βιώματα που σας βοήθησαν να προσεγγίσετε τους ρόλους;
Στο συγκεκριμένο έργο λίγο-πολύ όλοι μας έχουμε περάσει από παρόμοιες καταστάσεις. Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Ένα εργασιακό περιβάλλον μπορεί να είναι από ιδανικό έως πολύ τοξικό. Ανάλογα λοιπόν με το τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε, ελισσόμαστε και προσπαθούμε να παραμείνουμε όσο γίνεται πιο υγιείς. Αυτό κάνουν και οι ήρωές μας, παλεύουν για την επιβίωσή τους.
Με ποιον από τους ρόλους ταυτίζεστε περισσότερο;
Νομίζω με αυτόν που κάνω, τον Κούριερ. Είναι ο πιο ισορροπημένος και ο πιο καθαρός ανάμεσα στους άλλους. Δε ζητάει πολλά από τη ζωή του, δε θέλει να νιώσει αρνητικά για κανέναν και βλέπει τα πράγματα ρεαλιστικά. Παρ’ όλα αυτά, δε διστάζει να ρισκάρει κιόλας.
Ανάλογα με το τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε, ελισσόμαστε και προσπαθούμε να παραμείνουμε όσο γίνεται πιο υγιείς.
Μια ατάκα από το έργο που σας εκφράζει;
«Ήρθανε λοιπόν τα δυο πουλιά κι έχτισαν μαζί μια φωλιά, για να ζήσουνε μαζί…»
Σας βρίσκουμε κάπου αλλού φέτος;
Είμαι στον Μάγο του Οζ του Φρανκ Μπάουμ σε σκηνοθεσία Νίκου Δαφνή και μουσική Μίμη Πλέσσα, μια παραγωγή του Θεάτρου Κάτω απ’ τη Γέφυρα, ένα μιούζικαλ για μικρούς και μεγάλους φίλους, κάθε Κυριακή στις 12:00. Καθώς και στην παράσταση Το πράσινο δε μένει πια εδώ, σε κείμενο και σκηνοθεσία επίσης του Νίκου Δαφνή, που ήταν στο πρόγραμμα του «Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός», μια παράσταση φτιαγμένη ώστε να έρχονται τα σχολεία στο θέατρο με σκοπό την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των παιδιών για το περιβάλλον, και συγκεκριμένα για τη μόλυνση των υδάτινων πόρων.
Ποια η δική σας σχέση με τη λογοτεχνία;
Προσπαθώ να διαβάζω όσο περισσότερο γίνεται. Είναι εργαλείο της δουλειάς μας.
Ποιο βιβλίο που έχετε διαβάσει θα προτείνατε στους αναγνώστες μας;
Της Κύπριας συγγραφέα Γαβριέλλας Κασουλίδου Σίβυλλα Ηροφίλη, η χιλιόχρονη προφήτισσα.
Περισσότερα για την παράσταση μπορείτε να δείτε εδώ.
