Το Μυστικό συστατικό είναι μια πολυβραβευμένη μαύρη κωμωδία του Γκιόρτσε Σταβρέσκι για δύο άντρες – έναν πατέρα και τον γιο του.

Ο Βέλε παράτησε το κολέγιο για να βρει δουλειά ως μηχανικός στο αμαξοστάσιο των τρένων, ώστε να μπορεί να φροντίσει τον πατέρα του, Σάζντο, ο οποίος έχει καρκίνο. Ο Σάζντο παραδίδεται στην ασθένεια, αλλά η περιφρόνησή του για τη ζωή χρονολογείται από τότε που έχασε τη γυναίκα του και τον μεγαλύτερο γιο του σε αυτοκινητικό δυστύχημα.

Ο Βέλε βρίσκεται σε απόγνωση, επειδή δεν είναι σε θέση να αγοράσει τα ακριβά φάρμακα που χρειάζεται ο πατέρας του. Έτσι, κλέβει ένα πακέτο μαριχουάνας από κάποιους επικίνδυνους εγκληματίες στο αμαξοστάσιο και προσπαθεί να το πουλήσει, αλλά αποτυγχάνει. Απελπισμένος και καταβεβλημένος, φτιάχνει ένα κέικ μαριχουάνας για τον πατέρα του με την ελπίδα ότι θα ανακουφίσει τον πόνο του, λέγοντάς του ψέματα ότι είχε προετοιμαστεί από έναν μυστηριώδη θεραπευτή.

Καθώς περνούν οι μέρες, η υγεία του Σάζντο βελτιώνεται, αλλά τα προβλήματα του Βέλε δεν σταματούν εκεί. Οι συνταξιούχοι στη γειτονιά ακούν για τη θαυμαστή ανάκαμψη του πατέρα του και αρχίζουν να ζητούν το κέικ. Ένας από αυτούς χρειάζεται βοήθεια για την απώλεια της ακοής του, άλλος ελπίζει ότι μπορεί να κάνει την ανάπηρη ανιψιά του να περπατήσει πάλι και ένας τρίτος θέλει να «θεραπεύσει» τον εγγονό του, που είναι γκέι.

Ελπίζοντας ότι τα πράγματα θα ηρεμήσουν και, ταυτόχρονα, προσπαθώντας να φέρει αντιμέτωπο τον πατέρα του με το οδυνηρό παρελθόν τους, ο Βέλε αποφασίζει να πάρει τον Σάζντο στην κατασκήνωση όπου περνούσαν τις διακοπές τους πριν από το θανατηφόρο τροχαίο. Όμως, οι εγκληματίες δεν αργούν να ανακαλύψουν τα ίχνη τους…

Μυστικό συστατικό
ΠΓΔΜ-Ελλάδα, 2017, Έγχρωμη, 104’
Σκηνοθεσία: Gjorce Stavreski
Σενάριο: Gjorce Stavreski
Διεύθυνση φωτογραφίας: Dejan Dimeski
Μοντάζ: Martin Ivanov
Ήχος: Igor Popovski
Μουσική: Branislav Nikolov, Pece Trajkovski, Goce Jovanoski
Καλλιτεχνική διεύθυνση: Simo Branov
Κοστούμια: Rade Vasilev
Μακιγιάζ: Mojca Gorogranc

Ηθοποιοί: Blagoj Veselinov, Anastas Tanovski, Aksel Mehmet, Aleksandar Mikic, Miroslav Petkovic, Dime Iliev, Simona Dimkovska

Παραγωγή: Fragment Film
Παραγωγός: Gjorce Stavreski
Συμπαραγωγή: Graal SA
Συμπαραγωγοί: Κωνσταντίνα Σταυριανού, Ειρήνη Βουγιούκαλου
Διανομή: Filmcenter Τριανόν
Πρεμιέρα: Πέμπτη 19 Ιουλίου 2018

Με την υποστήριξη του Κινηματογραφικού Οργανισμού της ΠΓΔΜ, του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και του Κινηματογραφικού Δικτύου Νοτιοανατολικής Ευρώπης SEE Cinema Network

Βραβεία:
Βραβείο Κοινού – Ματιές στα Βαλκάνια, Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, 2017
Βραβείο Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας Μεγάλου Μήκους – Santa Barbara Film Festival, 2018
Βραβείο Καλύτερης Ταινίας – Bergamo Film Meeting, 2018
Βραβείο Καλύτερης Ταινίας– Aubagne Film Festival, 2018
Εύφημος Μνεία Σεναρίου – Bruxelles Mediterranean Film Festival, 2017
Εύφημος Μνεία, Βαλκανικός Διαγωνισμός – Sofia Film Festival, 2018
Εύφημος Μνεία – Francofilm Rome, 2018

Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Γκιόρτσε Σταβρέσκι, σημειώνει:

«Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές ανάλγητου νεοφιλελευθερισμού, έχω γίνει μάρτυρας του αγώνα του απλού λαού της χώρας μου για αξιοπρεπή ζωή. Οι ανθρώπινες αξίες περιορίστηκαν στην αρπαγή όσο το δυνατόν περισσότερων χρημάτων και δύναμης “και τα υπόλοιπα ας πάνε στο διάολο”.

»Οι ασθενείς πέθαιναν, τα φάρμακα ήταν περιορισμένα, ενώ τα ιδιωτικά νοσοκομεία έκαναν τεράστια κέρδη ξεζουμίζοντας κάθε δεκάρα από άρρωστους και απελπισμένους. Οι άνθρωποι στράφηκαν στην αστρολογία, τις θεωρίες συνωμοσίας και τα στοιχήματα. Εκλέχτηκαν απατεώνες, ο αέρας μολύνθηκε και οι κομπογιαννίτες πολλαπλασιάστηκαν. Οπλισμένοι με θαυματουργά λευκαντικά χάπια, έξυπνα νερά και “διαστημικά κέικ”, δεν πρόσφεραν τίποτα για λιγότερα χρήματα. Αλλά το λίγο είναι πολύ, όταν η καταβολή του μισθού έχει καθυστερήσει.

»Κατά ειρωνικό τρόπο, το χιούμορ χρησίμευσε ως αντίδοτο στην γκρίζα πραγματικότητά μας. Χρησιμοποιώντας ένα είδος “πνευματικού τζούντο”, οι άνθρωποι έμαθαν να γελούν με τον πόνο, ώστε να μπορούν να αντέχουν τη ζοφερή τους ζωή. Και έτσι γεννήθηκε η ιστορία μου. Σελίδα τη σελίδα στο σενάριο, όπως δύο πλοία που κατευθύνονται προς μια σύγκρουση, το χιούμορ και ο πόνος πάλευαν σε μια μάχη. Το χιούμορ έμοιαζε περισσότερο με ένα υποβρύχιο, που βγαίνει στην επιφάνεια όταν δεν το περιμένεις κι επιτίθεται βίαια στον αυτάρεσκο πόνο, που απέπλευσε με αυτοπεποίθηση και περηφάνια στα άγρια νερά της αδικίας της ζωής.

»Έλκομαι, επίσης, από την αδύναμη θέση του βασικού χαρακτήρα. Ανέκαθεν με γοήτευαν οι άνθρωποι που κινούνται ενάντια στο ρεύμα και καταφέρνουν να πετύχουν ενάντια σε όλες τις πιθανότητες. Όποιος κι αν είναι ο στόχος τους –να φτάσουν σε μια ψηλότερη κορυφή, να σώσουν τον πατέρα τους από τον θάνατο ή απλά να γυρίσουν μια ταινία στις πιο δύσκολες συνθήκες– εφόσον είναι αληθινοί με τον εαυτό τους...

»Θα φάνε ένα κομμάτι από το κέικ, όπως τους συνταγογράφησε ο θεραπευτής τους, και θα απολαύσουν την τρέλα».

Twitter