Η Μαρινέλλα Βλαχάκη, γεννημένη στην Κρήτη, όπου εξακολουθεί να ζει και να εργάζεται, έχει μια διακριτική και πολύπλευρη παρουσία στο χώρο των γραμμάτων και της τέχνης γενικότερα, κατά τα τελευταία είκοσι χρόνια. Ποίηση, παραμύθι, διήγημα και μυθιστόρημα συμπεριλαμβάνονται στη συγγραφική της συγκομιδή, ενώ έχει εργαστεί ως ηθοποιός στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Το μυθιστόρημά της, Σιλάνς Σιλβουπλέ, εκδόθηκε πρώτη φορά το 2006 από τις Εκδόσεις Κέδρος και επανακυκλοφόρησε αναθεωρημένο από τις Εκδόσεις Μετρονόμος το 2011.

Το 2000, ιδρύει την εταιρεία τέχνης «Βιολέττα» και μέσα απ’ αυτήν οργανώνει πολιτιστικές εκδηλώσεις και, κυρίως, θεατρικές παραγωγές που βασίζονται σε λογοτεχνικά κείμενα. Η τελευταία εργάσιμη αποτελεί και την τελευταία της συλλογή από δεκατρία σύντομα διηγήματα, όπου ο αναγνώστης θα διακρίνει σε πλήρη ωρίμαση τις γνώριμες αρετές της γραφής της – ευαισθησία, τρυφερότητα, αμεσότητα και, πάνω απ’ όλα, ανθρωπιά. Είναι ολοφάνερο πως η Μαρινέλλα Βλαχάκη αγαπά τους ήρωές της και τους περιβάλλει με στοργή και φροντίδα, είτε αναφέρεται σε ανθρώπους –όπως στην ηλικιωμένη κυρία, στην τράπεζα, που κάνει συλλογή από κουμπιά και εξομολογείται στην αφηγήτρια: «...Δεν ήρθα εδώ για δουλειά... έρχομαι καμιά φορά τις κρύες μέρες για να ζεσταθώ λιγάκι», ή όπως στην κυρία Αφροδίτη, που απ’ τη μια αγαναχτεί με τον Καργιάτζουλα, το δεκάχρονο μαύρο πιτσιρίκι που συνέχεια τριγυρνάει στον κήπο της και ύστερα της πουλάει στο δρόμο τα δικά της τριαντάφυλλα, και απ’ την άλλη «...έχω την έγνοια του, μήπως κι έπαθε κάτι κακό. Βλέπεις έχουν αγριέψει πολύ τα πράγματα, άκουσα πως εδώ πιο κάτω σακάτεψαν κάμποσους μετανάστες. Κι εκείνο το έρμο είναι μαύρο κατράμι και θα τους μπαίνει εύκολα στο μάτι...»–, είτε αναφέρεται σ’ ένα κουτσό σπουργίτι, όπου σε έναν de profundis μονόλογο, μεταξύ άλλων, θα του εξομολογηθεί: «...Λοιπόν, για να τελειώνουμε, πιστεύω ότι είσαι κοντά μου μόνο επειδή με χρειάζεσαι κι αυτό μ’ ενοχλεί. Πρέπει να ξέρεις ότι έχω βαρεθεί τις σχέσεις που στηρίζονται στην ανάγκη. Είχα πολλές τέτοιες στη ζωή μου, με απομύζησαν, με κούρασαν και τώρα με θλίβουν. Από καιρό κρατώ μοναχά αυτές που ξεχωρίζουν από γενναιοδωρία αισθήματος, που είναι ανιδιοτελείς, αληθινές, ουσιαστικές, αμοιβαίες».

Πόσο αληθινά είναι όλα αυτά στη σημερινή Ελλάδα, που σπαράσσεται καθημερινά, όταν οι άνθρωποι αναγκάζονται να καταφεύγουν «Στα νοσοκομεία για λίγο φαγητό – Πολλοί άστεγοι αναζητούν ζέστη στις αίθουσες αναμονής. Καθημερινή 13-1-2013», όταν στον απάνθρωπο τρόπο της σύγχρονης ζωής αναζητούμε, συχνά χωρίς ανταπόκριση, σχέσεις γενναιοδωρίας αισθήματος κι όταν πλήθος κόσμου γύρω μας ταλαντεύεται συνειδησιακά ανάμεσα στη συμπόνια και την ανάγκη προσωπικής επιβίωσης.

Στα διηγήματα της συλλογής αυτής, που αποτελεί την ωριμότερη, κατά τη γνώμη μου, πεζογραφική κατάθεσή της, η Μαρινέλλα Βλαχάκη θίγει θέματα οδυνηρά, που τα χειρίζεται με σεβασμό και ευγένεια. Οι ήρωές της, ως επί το πλείστον, άνθρωποι γνώριμοι του καθημερινού μόχθου. Η νοσταλγία και η αθωότητα αναβλύζουν μέσ’ απ’ τα κείμενά της, όπου συχνά η μοναξιά δρα λυτρωτικά και καταλυτικά. Όταν τελειώνεις την ανάγνωσή τους, νιώθεις μια γλυκύτητα και μια ψυχική ανάταση, μια φιλευσπλαχνία και μια βαθιά αγάπη για την αενάως δοκιμαζόμενη ανθρώπινη φύση, αισθήματα που μόνο η τέχνη μπορεί να εμπνεύσει.

Η τελευταία εργάσιμη
Μαρινέλλα Βλαχάκη
Μετρονόμος
80 σελ.
Τιμή € 8,52

Twitter