fbpx
Πάολα Καπριόλο: συνέντευξη στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη

Πάολα Καπριόλο: συνέντευξη στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη

Η Πάολα Καπριόλο γεννήθηκε στο Μιλάνο το 1962. Ξεκίνησε να γράφει το 1988. Ύστερα από μια επιτυχημένη διαδρομή στη λογοτεχνία ενηλίκων, τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τη νεανική λογοτεχνία. Τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε πολλές χώρες κι έχουν κερδίσει διακρίσεις.

Ποια ήταν η αφορμή για να γραφεί το μυθιστόρημα Με τα μάτια του άλλου;

Η εξάπλωση ενός νέου ρατσισμού στην Ευρώπη, και ιδιαιτέρως στη χώρα μου, όπου η ξενοφοβία έγινε μέχρι και πολιτικό πρόγραμμα μερικών οργανώσεων. Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να βοηθήσουμε να μη μολυνθούν οι νέες γενιές από αυτή τη νοσηρή προκατάληψη.

Στο μυθιστόρημα από πού αρχίζει η φαντασία και πού συναντάμε την πραγματικότητα;

Η πραγματικότητα είναι η αφορμή, δυστυχώς, γιατί στην Ιταλία συνέβη το εξής περιστατικό: μια συμμορία νέων πυρπόλησε έναν άστεγο που κοιμόταν στο παγκάκι ενός πάρκου. Αυτή η απάνθρωπη πράξη έγινε σημείο αναφοράς αργότερα για άλλες παρόμοιες πράξεις. Στην περιγραφή συμπεριφορών και εκφράσεων κατά των ξένων αναφέρθηκα έχοντας στον νου μου τις φράσεις που συχνά ακούγονται σε καφενεία, σε καταστήματα ή στον δρόμο. Όλα τα υπόλοιπα είναι προϊόν φαντασίας.

Έχουμε έναν έφηβο που είναι κλειστός και δε λέει αυτά που αισθάνεται. Δε νομίζετε ότι υπάρχει μια έλλειψη επικοινωνίας;

Νομίζω ότι ένα από τα πιο αρνητικά φαινόμενα των καιρών μας είναι όντως η έλλειψη επικοινωνίας ανάμεσα στις γενιές. Σχεδόν πάντα οι έφηβοι ζουν σε έναν αποκλειστικά δικό τους κόσμο, όπου δεν επιτρέπουν την πρόσβαση των ενηλίκων, μιλάνε ακόμα και μια δικιά τους γλώσσα. Αυτό κάνει πιο δύσκολη τη μετάδοση των ανθρώπινων εμπειριών από τους μεγάλους στους νέους.

Η πράξη αυτή που έκαναν οι γνωστοί του Λούκα είναι απάνθρωπη. Περιέλουσαν με βενζίνη έναν μετανάστη και με ένα σπίρτο τού έβαλαν φωτιά. Γιατί άραγε έκαναν αυτή την πράξη;

Ακριβώς για τον λόγο αυτό: το μίσος εναντίον του άλλου, του «διαφορετικού», αλλά και για το απάνθρωπο, σχεδόν κτηνώδες, ένστικτο, που ζει μέσα σε πολλούς από εμάς και μας ωθεί συχνά να ξεσπάμε πάνω στους πιο αδύναμους. Στα νέα παιδιά αυτό το ένστικτο δεν ισορροπείται ακόμη από την ηθική και από τη συμμόρφωση στους κοινωνικούς κανόνες του πολιτισμένου βίου, και αυτό το ένστικτο εκρήγνυται πιο εύκολα και είναι η αίτια τέτοιων εξτρεμιστικών πράξεων.

Ο Λούκα θέλει να βοηθήσει και σκέπτεται πώς θα διορθώσει το κακό που έκανε. Μπορείς όμως να διορθώσεις μια τέτοια άσχημη πράξη;

Το βιβλίο μου προσπαθεί να δείξει ακριβώς αυτό – ότι η αλληλεγγύη, έστω και εκ των υστέρων, μπορεί να νικήσει το κακό.

Πρέπει να τιμωρούνται τέτοιες πράξεις;

Πρώτα απ' όλα τέτοιες πράξεις θα έπρεπε να τιμωρηθούν από τους ανθρώπους, από τους νόμους των ανθρώπων, όπως ευτυχώς συμβαίνει συχνά. Όμως η μεγαλύτερη τιμωρία για αυτά τα παιδιά είναι ότι οι ίδιοι είναι ακριβώς αυτό που είναι: δε νομίζω ότι μπορεί να υπάρχει ευτυχία και ομορφιά σε ζωές όπου επικρατούν το μίσος και η βία.

Οι σελίδες όπου αναφέρετε ότι ο Λούκα κάνει τη δουλειά του μετανάστη είναι εκπληκτικές. Δείχνουν τον ρατσισμό σε όποιον έχει άλλο χρώμα. Γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο σκληροί;

Μάλλον γιατί φοβούνται. Αυτό αληθεύει ιδιαιτέρως σε κοινωνίες όπως οι δικές μας, όπου στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών γκρεμίστηκαν οι πεποιθήσεις πολλών ανθρώπων μαζί με την ευημερία τους. Το μίσος για τον άλλον κρύβει συχνά τον φόβο για το άγνωστο, για το μέλλον, στον οποίο φόβο αντιδρούμε προσπαθώντας με σπασμωδικό τρόπο να γαντζωθούμε από μια υποτιθέμενη «ταυτότητά» μας.

Ο Λούκα ντύθηκε με φτωχά ρούχα, έβαψε το πρόσωπό του μαύρο και προσπάθησε να πουλήσει τριαντάφυλλα. Στην πραγματικότητα μπορείς να πάρεις τη θέση του «άλλου» για να καταλάβεις τη δυσκολία του εγχειρήματος;

Είναι βεβαίως πολύ δύσκολο, αλλά γι' αυτό ακριβώς μας δόθηκε το χάρισμα της φαντασίας. Μιλάω ως συγγραφέας, γιατί το να δημιουργήσεις ένα μυθιστόρημα σημαίνει να «μπεις στη θέση των άλλων», όπως κάνει και ο Λούκα με κάποιον τρόπο.

Από τη συζήτηση στο νοσοκομείο διαπιστώνουμε ότι ο μετανάστης έχει μια ιδιαίτερη ευαισθησία και αγάπη για τους συνανθρώπους του. Γιατί νομίζουμε πως μόνο στην Ευρώπη οι λαοί μας έχουν υψηλή εκπαίδευση και όλοι οι άλλοι λαοί είναι αγράμματοι κα απολίτιστοι;

Εξαιτίας της άγνοιας, γιατί επικρατεί εδώ και πολλά χρόνια η ευρωκεντρική προκατάληψη που θεωρεί τον «πολιτισμό» μας σαν να είναι «ο πολιτισμός», ο ένας και μοναδικός.

Όταν αποκαλύπτεται ότι ο Λούκα είναι συμμέτοχος στην αποτρόπαιη πράξη της πυρπόλησης, τότε ο Ράντζιβα νιώθει σαν να έχει πέσει μέσα στο βάραθρο. Και όμως στο τέλος τον συγχωρεί. Υπάρχει λοιπόν ακόμη η μεγαλοψυχία;

Νομίζω πως ναι, και προσπάθησα να περιγράψω ένα τέτοιο παράδειγμα στο πρόσωπο του Ράντζιβα. Υπάρχει η συμπόνια, υπάρχει και η συγχώρηση. Αν δεν είχαμε διατηρήσει τουλάχιστον στη συνείδησή μας αυτές τις αξίες, δε θα μπορούσαμε να ονομαζόμαστε άνθρωποι.

Η αγκαλιά της Σούζι είναι το βάλσαμο γιατί τον βοηθά να ωριμάσει. Αν την είχε πλησιάσει νωρίτερα, δε θα μπορούσε να αποφύγει όλες τις απρόοπτες καταστάσεις;

Ναι, ίσως, αλλά για να ξαναβρεί τη Σούζι, ο Λούκα έπρεπε να βαδίσει ακολουθώντας τον δικό του δρόμο προς την ωριμότητα, και έπρεπε να το κάνει μόνος του.

Κλείνοντας το βιβλίο σας ομολογώ ότι συγκλονίστηκα. Γιατί οι απλές καθημερινές ιστορίες εξακολουθούν να μας δίνουν εξαιρετικά ερεθίσματα;

Γιατί νιώθουμε ότι αυτές οι ιστορίες είναι πιθανό να συμβούν, δηλαδή αληθοφανείς.

Θα μπορούσατε να προτείνετε στους αναγνώστες μας κάποιους συγγραφείς από τη χώρα σας;

Στην Ιταλία υπάρχουν καλοί συγγραφείς παιδικής λογοτεχνίας. Ανάμεσα στους πολλούς που μου έρχονται στον νου είναι η Beatrice Masini και ο Roberto Piumini.

Έχετε επισκεφτεί την Ελλάδα; Ποια είναι η γνώμη σας για τους Έλληνες;

Ναι, επισκέφτηκα πολλές φορές την Ελλάδα, αλλά πριν από πολλά χρόνια και γι' αυτό δε γνωρίζω παρά μόνο από τα δημοσιεύματα του Τύπου την τωρινή κατάσταση της χώρας . Για εμένα, πάντως, που ακολούθησα κλασικές σπουδές, η Ελλάδα είναι σαν ιδιαίτερη πατρίδα, ένας χώρος της ψυχής. Αναρωτιέμαι αν χρησιμοποιείται ακόμη η ωραία έκφραση «Una faccia, una razza» που κάποτε έλεγαν πολλοί Έλληνες όταν γνώριζαν Ιταλό. Μήπως τελικά θα ήταν αυτό που θα έπρεπε να λέμε πάντα όλοι μας, όταν συναντάμε έναν άλλον άνθρωπο;

(Ευχαριστίες για τη μετάφραση στην κυρία Graziella Del Freo, καθηγήτρια ιταλικής γλώσσας)

Με τα μάτια του άλλου Πάολα Καπριόλο μετάφραση: Δήμητρα Δότση ΚαλέντηςΜε τα μάτια του άλλου
Πάολα Καπριόλο
μετάφραση: Δήμητρα Δότση
Καλέντης
112 σελ.
Τιμή € 9,00


 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ > ΞΕΝΟΙ
Lidija Dimkovska: συνέντευξη στην Αγγελική Δημοπούλου

Η ποιήτρια, συγγραφέας και μεταφράστρια Λίντια Ντίμκοφσκα γεννήθηκε το 1971 στη Βόρεια Μακεδονία και ζει στη Σλοβενία. Έχει εκδώσει επτά ποιητικές συλλογές, τέσσερα μυθιστορήματα και μία συλλογή...

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ > ΞΕΝΟΙ
Viivi Luik: συνέντευξη στην Αγγελική Δημοπούλου

Η ομορφιά της ιστορίας είναι ένα μυθιστόρημα που αναπαριστά γλαφυρά τη ζωή στα Βαλτικά κράτη κατά τη διάρκεια της σοβιετικής κυριαρχίας. Με αφορμή την κυκλοφορία του στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Βακχικόν,...

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.