Προδημοσίευση από το αστυνομικό μυθιστόρημα της Ευτυχίας Γιαννάκη Αλκυονίδες μέρες που θα κυκλοφορήσει στα μέσα Ιουνίου από τις εκδόσεις Ίκαρος.

Οι γυάλινες πόρτες του εμπορικού κέντρου έκλεισαν αιφνιδίως στις εννιά και τέταρτο το βράδυ.

Ένα κύμα από αγοραστές της τελευταίας στιγμής παγιδεύτηκε στο μεγάλο κουτί από μπετόν. Οι σακούλες και τα μπουφάν έμοιαζαν με βαρίδια στα κουρασμένα χέρια των καταναλωτών που με τη σειρά τους έμοιαζαν με δάσος από ανθρώπινες κρεμάστρες. Το εκνευρισμένο πλήθος στριμώχτηκε στην κεντρική έξοδο μπροστά στις κλειστές πόρτες που δεν το άφηναν να εγκαταλείψει το εμπορικό κέντρο, έτοιμο να επιτεθεί στους δύο αστυνομικούς που είχαν θέσει εκτός λειτουργίας τους αισθητήρες κίνησης όλων των εξόδων του κτιρίου.

Πάνω από τα κεφάλια τους κρεμόταν η φωτεινή επιγραφή Πρώτη Μέρα Εκπτώσεων, ανάμεσα σε πολύχρωμα εντυπωσιακά ποσοστά που ξεπερνούσαν το σαράντα τοις εκατό. Το καλωσόρισμά τους στο κτίριο υπήρξε αναμφίβολα πολλά υποσχόμενο κι αυτοί φρόντισαν να είναι συνεπείς στο ραντεβού τους με την αγορά που σε δύσκολους καιρούς τους είχε ανάγκη, αλλά τώρα έμοιαζε να τους αποχαιρετά μ’ ένα κακόγουστο αστείο. Δεν ήταν τρόπος αυτός να τους συμπεριφέρονται. Είχαν έρθει να αφήσουν τα ωραία τους χρήματα, να κυνηγήσουν ευκαιρίες, εντάξει, να στριμωχτούν και λίγο, αλλά όχι να ταλαιπωρηθούν τόση ώρα.

Το πιο εκνευριστικό ήταν ότι δεν υπήρχε ενημέρωση. Τα ηχεία εξακολουθούσαν να αναπαράγουν τη χαλαρή μουσική και τις διαφημίσεις του διαδικτυακού σταθμού του εμπορικού κέντρου σαν να μην τρέχει τίποτα. Η ηχογραφημένη φωνή φάνταζε εκτός τόπου και χρόνου, όσο εξακολουθούσε να τους ενημερώνει για τις καταπληκτικές προσφορές εσωρούχων στο υπόγειο μπαζάρ που είχε κατεβάσει ρολά εδώ και μισή ώρα. Οι πάντες είχαν καταλάβει ότι μπορούσαν να αγοράσουν τρία βρακιά και δύο φανέλες με είκοσι ευρώ αν ήταν ανοικτό το κατάστημα, αλλά τα καταστήματα είχαν κλείσει πλέον και η φωνή συνέχιζε να επαναλαμβάνει το ίδιο και το ίδιο βάζοντας σε δοκιμασία τα ήδη τεντωμένα νεύρα τους.

Ο Διευθυντής του Εμπορικού Κέντρου και ο Υπεύθυνος Διαχείρισης Εγκαταστάσεων υποδέχτηκαν τον Χάρη Κόκκινο, Τμηματάρχη του Πρώτου Τμήματος της Υποδιεύθυνσης Εγκλημάτων κατά της Ζωής, στο πρώτο επίπεδο του υπόγειου γκαράζ το οποίο είχε ομοίως αποκλειστεί. Μια μεγάλη ουρά αυτοκινήτων με αναμμένες μηχανές τυλιγόταν τώρα σαν φίδι γύρω από τις χοντρές κολόνες που στήριζαν το τεράστιο κτίριο. Η μυρωδιά του καυσαέριου έκανε την ατμόσφαιρα αποπνικτική και ο Χάρης αναγκάστηκε να ανοίξει το βήμα του καθώς κατευθύνονταν προς το ασανσέρ. Το δηλητηριώδες φίδι θα μπορούσε να τους σκοτώσει μέσα σε λίγα λεπτά. Απόρησε με την αντοχή των οδηγών που περίμεναν στην ουρά με ανοιχτά παράθυρα. Επρόκειτο για τον γνωστό παραλογισμό που κυριεύει τους βιαστικούς στα γκαράζ των φέριμποτ και των εμπορικών κέντρων. Είναι άραγε ένας παραλογισμός μιας αναίτιας αισιόδοξης προσέγγισης της ζωής που λέει ότι θα εγκαταλείψεις τον θάλαμο αερίων πολύ νωρίτερα απ’ όσο υπολογίζεις ή απλή βλακεία;αναρωτήθηκε ο Χάρης. Μάλλον το δεύτερο, υπέθεσε. Ο Υπεύθυνος Διαχείρισης Εγκαταστάσεων του υπέδειξε έναν γρήγορο τρόπο να ανέβουν στο γραφείο στον τέταρτο, μιας και τα τρία ασανσέρ παρέμεναν μπλοκαρισμένα από τους παγιδευμένους πελάτες που εξακολουθούσαν να βολτάρουν αναίτια μέσα στο κτίριο.

Η άνοδος από τις σκάλες διαφυγής σε περίπτωση κινδύνου δοκίμασε τόσο τις αντοχές του Χάρη, όσο και της Λίνας Λιάρου, της βοηθού του που είχε κάνει το λάθος να φορέσει τις καινούριες ψηλοτάκουνες γόβες που παζάρεψε σ’ ένα μαγαζί του κέντρου, τρεις μέρες πριν από την επίσημη έναρξη των εκπτώσεων. Τα παπούτσια τώρα τη χτυπούσαν και αναρωτιόταν αν είχε κάνει μια καλή αγορά ή αν έπρεπε να είχε αντισταθεί στη δελεαστική τιμή τους. Ο Χάρης άκουγε πίσω του τα τακούνια σε τιμή ευκαιρίας να χτυπούν στα μάρμαρα της σκάλας με δύναμη, καθώς ο Διευθυντής και ο Υπεύθυνος Διαχείρισης Εγκαταστάσεων τους παρακαλούσαν να χειριστούν το θέμα διακριτικά. Ήταν η πρώτη μέρα των εκπτώσεων και μια τέτοια είδηση ήταν ικανή να τινάξει την πολυαναμενόμενη εκπτωτική περίοδο στον αέρα.

Ένα πτώμα γυναίκας, στην τουαλέτα του πιο ακριβού εστιατορίου του τέταρτου ορόφου, ήταν αρκετό για να μην καταφέρουν να καλύψουν το ενοίκιό τους τον επόμενο μήνα τα διακόσια πενήντα καταστήματα που τα έσοδά τους συρρικνώνονταν αντίστοιχα με τις περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις των πελατών τους. Ο Χάρης κατάλαβε ότι οι δύο άντρες ήδη υπολόγιζαν τη χασούρα από αυτή την ιστορία. Τα νούμερα σφυροκοπούσαν το κεφάλι τους, ίσως με μεγαλύτερη δύναμη ακόμη και από αυτή που θα έβαλε ο δολοφόνος για να ακινητοποιήσει τη γυναίκα στην τουαλέτα. Το άγχος έκανε τις κινήσεις τους απότομες και οι κουβέντες τους ήταν λιγοστές σαν να ήθελαν να τελειώνουν με αυτή την ιστορία πριν ακόμη αρχίσει. Διαισθανόταν ότι η συνεννόηση με τους ανθρώπους της αγοράς θα ήταν δύσκολη, ωστόσο τους ακολούθησε στο διευθυντικό γραφείο, κρυμμένο πίσω από μια πόρτα στο χρώμα του τοίχου, στον τέταρτο όροφο.

Το γραφείο δεν είχε παράθυρο και τα φώτα της οροφής ήταν από νέον. Η μοντέρνα επίπλωση, αν και λιτή, έμοιαζε κάπως επιτηδευμένη, ενώ στον τοίχο κρέμονταν πολύχρωμες αφίσες από διαφημιστικές καμπάνιες του εμπορικού κέντρου. Το δωμάτιο μύριζε φαγητό και ο Διευθυντής έσπευσε να μαζέψει τα αποφάγια από το ξύλινο γραφείο του, ζητώντας συγγνώμη για την ακαταστασία. Τα δυσάρεστα νέα δεν του επέτρεψαν να ολοκληρώσει τη θερμιδοβόμβα του δείπνου του. Το ήμισυ ενός ζουμερού διπλού χάμπουργκερ προσγειώθηκε με φόρα στον κάλαθο των αχρήστων.

«Ευχαριστώ που δεν βάλατε μπρος τις σειρήνες», είπε ο Διευθυντής. «Κάτι τέτοιο θα προκαλούσε πανικό».

«Θα χρειαστεί να αποσυμφορήσουμε τις εξόδους καταγράφοντας γρήγορα τους εγκλωβισμένους στο κτίριο», πρότεινε ο Χάρης. «Ήδη έχει δημιουργηθεί ένταση και καλό θα είναι να αποφύγουμε τους καβγάδες στις εξόδους όσο μπορούμε».

«Ναι», έσπευσε να συμφωνήσει ο Διευθυντής σταυρώνοντας τα χέρια του, δίχως να έχει κάποιο άλλο σχέδιο για τη διαχείριση της κατάστασης. Ο Χάρης έκανε μια παύση για να του δώσει λίγο χρόνο μήπως σκεφτεί κάποια λύση. Ο Διευθυντής βυθίστηκε στη μαύρη δερμάτινη καρέκλα του και κάρφωσε το βλέμμα του στο δικό του. Ήταν το βλέμμα που ρίχνει ένας μποξέρ στον άλλον στην αρχή ενός αγώνα επειδή ο προπονητής του τον έπεισε ότι αυτό το απειλητικό βλέμμα αύξανε τις πιθανότητες να κερδίσει τον αγώνα. Βλακείες. Δεν επρόκειτο να κερδίσει τίποτα. Ο Χάρης συνειδητοποίησε ότι όσο χρόνο κι αν του έδινε θα πήγαινε χαμένος.

«Ένα κλιμάκιο του Τμήματός μας θα είναι εδώ από λεπτό σε λεπτό, με εντολή να καταγράψει όλα τα στοιχεία ταυτότητας των ανθρώπων που εγκαταλείπουν το κτίριο», του είπε αποφασιστικά. «Εγώ έδωσα τηλεφωνική εντολή να αποκλειστούν οι έξοδοι του κτιρίου, προκειμένου να γίνουν όλα όπως πρέπει. Τα πράγματα είναι δύσκολα όταν έχεις να ερευνήσεις ένα περιστατικό χωρίς μάρτυρες. Σε έναν χώρο όμως με εκατοντάδες πιθανούς μάρτυρες, η κατάσταση είναι ακόμα πιο περίπλοκη». Ο Χάρης υπολόγιζε ότι κάποιοι από τους πελάτες θα είχαν περάσει δίπλα από τον δολοφόνο. Ορισμένοι θα τον είχαν κοιτάξει ασυναίσθητα. Κάποιος μπορεί να του μίλησε. Υπήρχε επίσης η πιθανότητα ο δολοφόνος να βρίσκεται ακόμη μέσα στο κτίριο, λίγα μέτρα μακριά τους. Προσπάθησε να υπολογίσει το πλήθος και πόση ώρα χρειάζονταν για να συγκεντρώσουν τα στοιχεία τους. Τον έπιασε ίλιγγος.

«Αναρωτιόμουν αν θα μπορούσαμε ν’ αποφύγουμε την ταλαιπωρία των πελατών μας», είπε ο Διευθυντής ξεφυσώντας. «Υποθέτω ότι ο δολοφόνος θα είχε την ευφυΐα να εγκαταλείψει το κτίριο πριν από την άφιξή σας».

«Αυτό δεν είμαστε σε θέση να το γνωρίζουμε», τον διέκοψε ο Χάρης που ένιωθε ότι ο Διευθυντής διέθετε το απαραίτητο θράσος που του επέτρεπε να μπαίνει σε ξένα χωράφια. Άλλωστε αυτή είναι η δουλειά των Διευθυντών, να χώνουν τη μύτη τους παντού. Το κτίριο ήταν το τσιφλίκι του και δεν θα παρέδιδε τα κλειδιά αμαχητί. «Εκτός κι αν έχετε κάποια άλλη πληροφορία την οποία εμείς αγνοούμε», συμπλήρωσε ο Χάρης, εκφράζοντας τη δυσαρέσκειά του.

«Όχι, βέβαια… Τι πληροφορία να έχουμε; Σας περιμέναμε», σχολίασε ο Διευθυντής, υπονοώντας ότι είχαν ήδη καθυστερήσει.

«Η συνάδελφός μου, η Λίνα Λιάρου, θ’ αναλάβει να συντονίσει την καταγραφή των στοιχείων των πελατών. Αν μπορείτε να δώσετε εντολή στους υπεύθυνους της εταιρείας σεκιούριτι να συνεργαστούν μαζί μας, θα επισπεύσουμε τη διαδικασία».

«Θα δω τι μπορώ να κάνω», είπε απρόθυμα ο Διευθυντής, κοιτάζοντας την αστυνομικό που έσκυβε κάθε τόσο για να βολέψει τα πόδια της στις εντυπωσιακές ομολογουμένως γόβες της. «Δεν είναι στις αρμοδιότητές τους και θα δημιουργηθεί πρόβλημα με την αλλαγή της βάρδιας η οποία έπρεπε να έχει γίνει ήδη».

«Είμαι σίγουρος ότι οι πελάτες σας θα το εκτιμήσουν, αν καταφέρετε να τους γλιτώσετε έστω κι από ένα δεκάλεπτο αναμονής», τόνισε ο Χάρης κάπως ειρωνικά, αντιλαμβανόμενος ότι μόλις είχε αγγίξει μια ευαίσθητη χορδή του. Οι πελάτες ήταν πάντα πάνω απ’ όλα στο μυαλό αυτού του μεσόκοπου στελέχους που είχε περάσει το μεγαλύτερο μέρος των τελευταίων χρόνων της ζωής του κλεισμένος σε αυτό το δωμάτιο μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή του, μελετώντας πίνακες, ποσοστά, πιθανότητες και περίπλοκες εξισώσεις που προέβλεπαν τα κέρδη ή τις ζημιές του επόμενου εξαμήνου. Αυτός ο πενηντάρης δεν ζούσε ποτέ στο παρόν. Το κοντινότερο ενδιαφέρον του βρισκόταν πάντα στο τέλος του επόμενου εξαμήνου. Ο Χάρης τον φαντάστηκε να χωρίζει ακόμη και την προσωπική του ζωή σε εξάμηνα. Τον είδε να εκπλήσσεται κάθε φορά αντικρίζοντας τη γυναίκα του μετά από μισό χρόνο, προσπαθώντας να επιβεβαιώσει τις προβλέψεις του. Μια καινούρια ρυτίδα, ένα νέο από κάποιον οικογενειακό φίλο, ο θάνατος κάποιου συγγενούς, τα σχέδια για ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Κάθε φορά συμπληρώνονταν έξι μήνες χωρίς να ανταλλάξουν κουβέντα, αλλά μετά το εξάμηνο, μετά το πρωινό της παρουσίασης των αποτελεσμάτων της δουλειάς του στα αφεντικά του, το ίδιο βράδυ, η γυναίκα του θα του παρουσίαζε τη ζωή τους. Πριν να την συναντήσει θα βούλιαζε στη δερμάτινη καρέκλα του και θα απολάμβανε ένα ποτήρι ουίσκι με τα πόδια πάνω στο γραφείο, ικανοποιημένος που είχε καταφέρει για μια ακόμη φορά να πέσει μέσα στις προβλέψεις του. Μετά θα ήταν έτοιμος να ακούσει τι είχε συμβεί στην προσωπική του ζωή τον τελευταίο καιρό. Τότε μόνο θα επέστρεφε στο σπίτι με ένα πλατύ χαμόγελο, έτοιμος να μάθει τα νέα του εξαμήνου.

Μπροστά λοιπόν στον κίνδυνο να ανατραπούν οι προβλέψεις του εξαμήνου εξαιτίας του απρόβλεπτου περιστατικού, ο Διευθυντής υποχώρησε κι άρχισε τα απαραίτητα τηλεφωνήματα. Την ίδια στιγμή ο η Λίνα έσπευδε να συντονίσει την καταγραφή των στοιχείων των πελατών, ενώ ο Υπεύθυνος Διαχείρισης Εγκαταστάσεων άπλωνε τα σχέδια του κτιρίου στο τραπέζι μπροστά του. Η Λίνα έκανε δυο παράξενους μορφασμούς πριν να εγκαταλείψει το δωμάτιο. Τότε μόνο ο Χάρης πρόσεξε ότι περπατούσε κουτσαίνοντας, αλλά δεν είχε πια χρόνο να τη ρωτήσει τι είχε συμβεί. Τα σχέδια ήταν απλωμένα μπροστά του.

Twitter