«Η λιτανεία» του Ελπιδοφόρου Ιντζέμπελη
Προδημοσίευση από το μυθιστόρημα του Ελπιδοφόρου Ιντζέμπελη Η λιτανεία, που θα κυκλοφορήσει στις 12 Δεκεμβρίου από τις εκδόσεις Στοχαστής.
Ο δυνατός αέρας και ο θόρυβος στο μπαλκόνι τον έβγαλαν από τον βαθύ λήθαργο. Έτριψε τα μάτια να συνέλθει και ρίχνοντας κάτι πάνω του κατευθύνθηκε στο σαλόνι και άνοιξε την μπαλκονόπορτα. Μπροστά του χαλασμός – οι γλάστρες είχαν αναποδογυρίσει και λουλούδια και χώμα είχαν γίνει ένα, λες και κάποιος είχε εισβάλει με φούρια στο χώρο και τις είχε παρασύρει. Κοίταξε στο βάθος τον ουρανό που μαύριζε και μάζεψε όπως όπως ό,τι πρόλαβε, γιατί οι πρώτες στάλες της βροχής είχαν ήδη αρχίσει να πέφτουν και το κρύο τον έσπρωχνε μέσα. Στάθηκε και παρακολουθούσε τη δυνατή βροχή που μαστίγωνε τις σκοτεινές, σιωπηλές πολυκατοικίες. Όλοι φαίνονταν να κοιμούνται, κανένα φως πουθενά. Χάζεψε για λίγα λεπτά ακόμη και έπειτα τράβηξε την κουρτίνα και άνοιξε την τηλεόραση. Οι ειδήσεις δεν ήταν καλές. Βροχές σε όλη τη χώρα, Μακεδονία, Θεσσαλία, Ήπειρο, καταστροφές και πλημμύρες. Τόνοι τα νερά μέσα στα σπίτια και τα χωράφια να κολυμπούν στα λασπόνερα. Βλέμματα τρομαγμένα, φωνές απελπισίας, άνθρωποι σε απόγνωση. «Αν συνεχιστεί για λίγο ακόμη η βροχή», έλεγε ο δημοσιογράφος, «η κατάσταση θα είναι πια εκτός ελέγχου». Ο Δημήτρης δεν άντεχε όλη αυτή τη δυστυχία, πάτησε το τηλεκοντρόλ και πήγε στο κρεβάτι του. Δεν χρειάστηκε να ζοριστεί ιδιαίτερα, με το που έκλεισε τα μάτια ο Μορφέας τον τύλιξε βυθίζοντάς τον σε έναν μακάριο ύπνο. Για πολλές ώρες μέσα στο δωμάτιο το μόνο που ακουγόταν ήταν η βαριά ανάσα του, μέχρι που το ξυπνητήρι διατάραξε τη μονότονη σιωπή ειδοποιώντας τον ότι έπρεπε να σηκωθεί για τη δουλειά.
Στο γραφείο χρειάστηκε έναν διπλό καφέ για να συνέλθει. Με το φλιτζάνι στο χέρι το μυαλό του έτρεχε σε χίλια δυο πράγματα, ξαφνικά το κουδούνισμα του τηλεφώνου τον επανέφερε στην πραγματικότητα. Είδε στην οθόνη το νούμερο και με σοβαρό ύφος έσπευσε να απαντήσει «αμέσως». Για πότε έκλεισε την πόρτα πίσω του και βρέθηκε στον όροφο με τα γραφεία σύνταξης ούτε που κατάλαβε. Στην είσοδο του γραφείου του αρχισυντάκτη στάθηκε για λίγο, πήρε βαθιά ανάσα, συγκεντρώθηκε στον εαυτό του και χτύπησε ευγενικά την πόρτα. Πέρασε μέσα και περίμενε να δει τι τον θέλουν.
Καλημέρα, Δημήτρη, τον υποδέχτηκε ο αρχισυντάκτης.
Ο αρχισυντάκτης, ο Βασίλειος Μπίρμπας , είναι ένας καλοστεκούμενος άντρας γύρω στα εξήντα. Φορά γυαλιά και έχει ένα διεισδυτικό βλέμμα που σε γοητεύει από την πρώτη στιγμή. Γύρισε προς τον Δημήτρη και του είπε:
– Συγγνώμη που σε φώναξα τόσο νωρίς αλλά είναι μεγάλη ανάγκη. Άκουσες φαντάζομαι για τις πλημμύρες και τις καταστροφές που έπληξαν τη χώρα, έγινε μεγάλη ζημιά. Το σπουδαιότερο όμως είναι ότι έπεσε ένα μνημείο, το περίφημο πέτρινο γεφύρι της Πλάκας στην Άρτα. Για εμάς αυτή είναι η σημαντικότερη είδηση και αυτό θα προβάλουμε το επόμενο διάστημα. Θα ξεκινήσουμε λοιπόν με μια επιτόπια έρευνα, ένα δυνατό, αναλυτικό ρεπορτάζ για τις βαθύτερες αιτίες των παθογενειών συνολικά της περιοχής. Σκεφτήκαμε εσένα. Προσωπικά σε γνωρίζω πολλά χρόνια, σε εμπιστεύομαι και εκτιμώ τη δουλειά σου, γι’ αυτό και σε πρότεινα ως τον πλέον κατάλληλο γι’ αυτή την αποστολή. Όσον αφορά όμως τη συγκεκριμένη περίπτωση θα σε συμβούλευα να προσέξεις τις ισορροπίες. Η Ήπειρος συγκεντρώνει το ενδιαφέρον ορισμένων πολιτικών και πιθανόν κάποιοι να ενοχληθούν από τις κινήσεις σου. Εδώ είναι που εσύ θα δείξεις το ταλέντο και τη διπλωματία σου. Θέλω μια καλή δουλειά αντάξια της φήμης και του κύρους της εφημερίδας μας. Σου υπόσχομαι μάλιστα πως ένα μέρος της θα το παρουσιάσουμε και τηλεοπτικά. Έτσι στο μέλλον μπορεί να έχεις καλύτερη τύχη, να ανέβεις στην κλίμακα του συγκροτήματος. Μην ξεχνάς άλλωστε πως κι εγώ κάπως έτσι ξεκίνησα. Βέβαια, θα χρειαστεί να φύγεις σήμερα, θα έλεγα και τώρα αμέσως αν γίνεται.
Ο αρχισυντάκτης σηκώθηκε από την καρέκλα του, πλησίασε τον Δημήτρη, του έσφιξε το χέρι, ενώ με το άλλο τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη, καρφώνοντάς τον ταυτόχρονα στα μάτια. Το μήνυμα ήταν σαφές, μια νέα υπόθεση στην οποία επένδυαν πολλά οι εργοδότες του έπρεπε να διεκπεραιωθεί από τον έμπειρο δημοσιογράφο Δημήτρη Μελά.
Ο Δημήτρης, χωρίς άλλη καθυστέρηση, έφυγε για να ετοιμαστεί. Με το που έφτασε σπίτι του τηλεφώνησε αμέσως στη Χαρά. Την ενημέρωσε ότι θα απουσιάσει λίγες μέρες στην Ήπειρο σε δημοσιογραφική αποστολή και την παρακάλεσε να αποφεύγει να του τηλεφωνεί συχνά, καθώς αυτή τη φορά πρόκειται για πολύ σημαντική υπόθεση που χρειαζόταν όλο το χρόνο και την προσοχή του. Tη διαβεβαίωσε ότι την αγαπά και ότι θα τη σκέφτεται και έκλεισε το τηλέφωνο. Σε ένα σακβουαγιάζ άρχισε να ρίχνει μέσα τα απαραίτητα για το ταξίδι. Δεν του πήρε πολύ χρόνο. Λίγα ρούχα, το χοντρό του πανωφόρι και οπωσδήποτε τα άρβυλα, τη φωτογραφική μηχανή, το παλιό δημοσιογραφικό κασετόφωνο καλού κακού, μήπως και στραβώσει κάτι με την κάμερα, και βέβαια τον φορητό υπολογιστή του. Έριξε μια τελευταία ματιά στο χώρο, κλείδωσε την πόρτα και κατέβηκε δυο-δυο τα σκαλιά της πολυκατοικίας.
Με το που βρέθηκε στο δρόμο όπου είχε παρκάρει το αμάξι του ένιωσε πως η αποστολή του είχε ήδη ξεκινήσει. Έλεγξε τη βενζίνη και πάτησε το γκάζι. Το ραδιόφωνο θα του κρατούσε συντροφιά, η μουσική θα τον ηρεμούσε και θα άκουγε κιόλας τις ειδήσεις. Ο Δημήτρης είχε πολλά χρόνια να ταξιδέψει στην Ήπειρο.
