μετάφραση: Χριστίνα Μπάμπου-Παγκουρέλη

ΜΑΪΚΛ: Κάποτε πίστευα ότι τα μωρά τα βρίσκουν κάτω από τα λάχανα. Είχα ακούσει ότι τα φέρνουν οι πελαργοί, τα ρίχνουν προσεχτικά μέσα από τις καμινάδες για να προσγειωθούν λευκά χνουδωτά δεματάκια. Και κάποτε πίστεψα ακόμα και ότι ερχόμαστε σε αυτό τον κόσμο με το θαύμα της σύλληψης, της κυοφορίας και της γέννησης, τώρα όμως ξέρω ότι δεν είναι έτσι. Σαν τα μανιτάρια, τα μωρά φυτρώνουν στα σκουπίδια. Δημιουργούνται από τα σαπισμένα φύλλα, τα άδεια κουτιά της κόκα κόλας, τις σύριγγες και τις άδειες σακούλες από γαριδάκια και περιμένουν τους γονείς τους να τα βρουν. Ξέρω ότι αυτή είναι η αλήθεια. Γιατί βρήκα ένα.

Δίπλα μου αυτός ο ήχος σαν θρόισμα, ένα θρόισμα δίπλα μου, στο σκοτάδι, μυρωδιά, ένα θρόισμα, ήμουν ακόμη ιδρωμένος, κρυμμένος, και δίπλα μου αυτό το θρόισμα στο, στο σκοτάδι και κοιτάζω κάτω σε μια αχτίδα από το φως του δρόμου, από τη χαραμάδα της πόρτας αναγκάστηκα να σπρώξω την πόρτα να ανοίξει για να αφήσει μια αχτίδα από το φως του δρόμου για να μπορέσω να δω, που χώθηκε στα σκουπίδια και φώτισε ένα, ένα χέρι, ένα πολύ μικρό χέρι. Ένα πολύ μικρό χέρι. Ένα πολύ μικρό μωρό. Ήταν ένα πολύ μικρό μωρό στα σκουπίδια.

Απλώνω το χέρι μου, απλώνω το χέρι μου και σπρώχνω παραπέρα κουτιά από σκόνη πλυσίματος και γυναικεία καλσόν και βγάζω ένα πολύ μικρό μωρό, πράσινα κολλημένα στο κεφάλι του, καφετιά σκεπάζουν τα χέρια του, και βγάζω ένα πολύ μικρό μωρό και το σηκώνω ψηλά, ένα πολύ μικρό γυμνό παγωμένο μωρό, ένα αγόρι, ένα αγοράκι, και βγάζω ένα πολύ μικρό παγωμένο γυμνό μωρό, ένα αγόρι, το αγόρι μου, βγάζω το αγόρι μου.

Αυτό που συνέβη μέσα μου ήταν πως ένα όργανο μέσα στο στήθος μου διαλύθηκε, μεταβιβάστηκε από μένα, μέσα μου, έξω μου, μετατράπηκε σε χιόνι, σε ζεστασιά, σε χρυσό αίμα που όρμησε μέσα στις φλέβες μου και μετέτρεψε το μυαλό μου σε φωτιά, το σώμα μου σε φλογισμένη κραυγή, γέλιο, δεν ήξερα τι – το ένστικτο κλότσησε, μέσα μου, το ένστικτο έκαιγε σε όλο μου το σώμα σαν αδρεναλίνη, σαν τζιν, έκαιγε σε όλο μου το σώμα καταστρέφοντας το μυαλό μου σε ένα δευτερόλεπτο, σαν αστραπή, σφραγίζοντας με τη σκιά του το εσωτερικό του κρανίου μου και αντικαθιστώντας το με κάτι άλλο, κάτι καινούργιο, κάτι εντελώς διαφορετικό, ένα καινούργιο, ένα καινούργιο…

Ήταν εντελώς παγωμένο. Πέθαινε. Πέθαινε. Κάθισα εκεί καμιά ώρα, ήμουνα εκεί καμιά ώρα, καθόμουνα στα σκουπίδια των άλλων με ένα μωρό που πέθαινε στην αγκαλιά μου, το κουνούσα πέρα δώθε και ήμουνα ευτυχισμένος, ω ναι, ήμουνα ευτυχισμένος. Το κοιτάζω, τα χείλη του είναι σαν – μαραίνονται, η ζωή του είναι – γυμνοσάλιαγκες, τα χείλη του σαν μικροσκοπικοί γκρι γυμνοσάλιαγκες – ασπρίζουν, τα χείλη του κινούνται ελαφρά, τα χέρια του κάνουν μικρούς κύκλους στον αέρα που μας περιβάλλει, ταλαντεύονται γύρω μας, μικροσκοπικά παγάκια, ήταν παγωμένο και με το πουκάμισό μου, και άνοιξα το πουκάμισό μου και το έκρυψα πάνω μου, άνοιξα το πουκάμισό μου γιατί τώρα πια με πιέζει ο πανικός, είχα αρχίσει να πανικοβάλλομαι γιατί να βρεις και μετά να χάσεις, άνοιξα λοιπόν το πουκάμισό μου, το έκρυψα πάνω μου, το τύλιξα μέσα μου, το τράβηξα μέσα μου, μέσα στην αγάπη μου, κουνώντας το, κοντά στην καρδιά μου, οι κύκλοι μικραίνουν τώρα καθώς εξασθενεί, αν και άρχισε η ζεστασιά, μπορεί να ήταν πολύ αργά πια, έβλεπα τα χείλη-γυμνοσάλιαγκες, στα χείλη του αδυναμία, πείνα να στραγγίζει το κρύο του, να στραγγίζει μέσα του, τη ζωή του να στραγγίζει, τις κινήσεις του να γίνονται, να το εγκαταλείπουν, και το τράβηξα κοντά μου και το κουνούσα όλο και πιο πολύ γιατί τι άλλο μπορούσα να κάνω;

Και με κάποιο τρόπο

Βρίσκει το δρόμο προς το στήθος μου.

Ουρλιάζει καθώς το μωρό τον δαγκώνει. Του κόβεται η ανάσα από τον πόνο και την αγωνία, κρατάει ακόμη το μωρό, σφαδάζει αλλά δε θέλει να το ενοχλήσει. Αρχίζει να συνηθίζει και σκύβει να κοιτάξει το μωρό.

Και άρχισε να τρώει από το στήθος μου. Όχι γάλα, αίμα. Πίνει αργά αργά όποια ζωή μπορεί από τη μικροσκοπική θηλή μου, τα γκρίζα χείλη του γίνονται κόκκινα, το χέρι του γνέφει, κι εγώ αισθάνομαι σαν κύμα αυτή την αίσθηση να σκάει πάνω στο στήθος μου ξανά, πλημμυρίζοντας το σώμα μου, το μυαλό μου. Είναι αγάπη. Δεν είναι; Είναι αγάπη. Κοιτάζω το αγόρι μου, το γιο μου, το… το… να τρώει εκεί, τη… τη… ζωή να χτυπάει πάλι μέσα του, το… το… Σκουπίδι; Ερείπιο; Κουρέλι. Ωραίο όνομα. Σαν ιταλικό. Θα το στείλω και σε ακριβό σχολείο με τέτοιο όνομα. Το Κουρέλι μου. Το Κουρέλι μου.

[Απόσπασμα από το Κουρέλι (2003) του Ντένις Κέλι που θα κάνει πρεμιέρα στις 15 Μαρτίου 2013 στη Νέα Θεατρική Σκηνή του FAUST, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου, με τους Θύμιο Κούκιο και Ελίνα Ρίζου]

Ο Dennis Kelly είναι Βρετανός συγγραφέας ιρλανδικής καταγωγής γεννημένος στο Λονδίνο το 1970. Το Κουρέλι [Debris] είναι το πρώτο του έργο κι ανέβηκε στο Λονδίνο το 2003. Και άλλα έργα του, όπως τα DNA, Τα ορφανά, Οσάμα ο ήρωας και Μετά το τέλος, έχουν παιχτεί με επιτυχία στην Ελλάδα. 

Twitter