μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ

Γαμήλια δεξίωση της κόρης του Προέδρου, στην κουζίνα. Η Μαρί αποκεφαλίζει γαρίδες· ο Σοφέρ ρουφάει τα κεφάλια.

Σοφέρ: Κάνουμε πολλές διαδρομές μαζί. Πολλά χιλιόμετρα, πολλές επικίνδυνες στροφές, πού και πού κανένα λάστιχο. Καταλαβαινόμαστε πια και χωρίς να πούμε λέξη. Τις προάλλες, που γυρίζαμε από τη Βαρκελώνη, ένιωσα άσχημα κι εκείνος το πρόσεξε. Χωρίς να του πω τίποτα, κατάλαβε ότι δεν ήμουνα καλά. Και μου λέει: «Αφήστε, θα οδηγήσω εγώ». Στον πληθυντικό, γιατί στον πληθυντικό μου μιλάει. Σταμάτησα το αυτοκίνητο, αλλάξαμε θέσεις και έτσι φτάσαμε στη Μαδρίτη, αυτός στο τιμόνι κι εγώ να του εξηγώ πώς θα έλυνα το ζήτημα της Καταλονίας. Στην αρχή βέβαια δεν ήταν έτσι. Στην αρχή ήταν και μ’ εμένα όπως με όλο τον κόσμο. Ψυχρός. Απόμακρος. Στην αρχή ούτε που με κοίταζε. Τώρα πια δεν παίρνει καμία σημαντική απόφαση χωρίς να με συμβουλευτεί. Λένε ότι δε συζητάει τα προβλήματα με κανέναν, ότι δεν ακούει κανέναν. Χα. Εγώ ξέρω με ποιον τα συζητάει. Πολλές φορές, μου λέει: «Εγώ κουμαντάρω το κράτος, αλλά στο δρόμο κάνετε κουμάντο εσείς». Εγώ κάνω κουμάντο στο δρόμο.

Όταν το είπε αυτό, έδωσε άλλον αέρα στη σχέση μας. Μου λέει ξαφνικά: «Ποιο νομίζετε πως είναι το πιο ανησυχητικό πρόβλημα στους δρόμους;» Μου κάνει πάντα την ίδια ερώτηση. «Ποιο νομίζετε πως είναι το πιο ανησυχητικό πρόβλημα στους δρόμους;» Του λέω αυτό που σκέφτομαι και σε λίγες μέρες ακούω στο ραδιόφωνο αυτά που λέει εδώ κι εκεί και καταλαβαίνω ότι τον επηρεάζω. Δε λέω βέβαια ότι τα κάνω όλα εγώ, γιατί ξέρω ότι στην πολιτική μετράει και το πώς τα λες, κι αυτό, το ύφος, το παραδέχομαι, το ύφος είναι όλο δικό του. Εγώ του δίνω μια ιδέα κι εκείνος την εκφράζει με τον τρόπο του. Κι έπειτα την κάνει πράξη, πολύ δύσκολο κι αυτό, να κάνεις την ιδέα πράξη. Όπως όταν του είπα: «Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει γιατί αυτός που τον έπιασαν να κλέβει ένα αυτοκίνητο σε δύο μέρες κυκλοφορεί πάλι ελεύθερος». Μόλις του το είπα, Αναθεώρηση του Ποινικού Κώδικα. Αυτό με κάνει να νιώθω υπεύθυνος. Δεν είναι σαν να μιλάς στο μπαρ, εδώ μιλάς και ξέρεις πως ό,τι λες θα γίνει. Υπάρχει συντονισμός μεταξύ μας. Μοιραζόμαστε κάθε μέρα και περισσότερα: ένα βιβλίο, μια συμβουλή, ένα μυστικό. Ούτε η γυναίκα του δεν τον ξέρει όπως εγώ. Όταν τον βλέπω λυπημένο, ξέρω πώς να τον κάνω να χαμογελάσει. Και σ’ εμένα χαμογελάει όπως δε χαμογελάει σε κανέναν. Φυσικά και στον Αμερικάνο, κι αυτόν τον πάει. Και να δεις που στην αρχή ο Αμερικάνος τού φερόταν όπως φερόταν κι εκείνος σ’ εμένα. Ούτε που τον κοίταζε ο άλλος στην αρχή. Τώρα όμως ο Αμερικάνος δεν παίρνει την παραμικρή απόφαση αν δεν τον συμβουλευτεί. Κι έτσι σιγά σιγά επιβάλλεται παντού η γνώμη μου. Εγώ δηλαδή του λέω μια ιδέα, αυτός τη λέει στον Αμερικάνο, και σε λίγο γίνεται πραγματικότητα. «Εσείς ποιο πιστεύετε πως είναι το σημαντικότερο πρόβλημα στους δρόμους;» Εγώ σκέφτομαι και του λέω: «Ότι γέμισαν λαουτζίκο. Στο τέλος η πλέμπα θα φτάσει στο τραπέζι μας. Πρέπει να φάνε ένα γερό μπερντάχι για να καταλάβουνε ποιος κάνει κουμάντο. Προληπτικά. Χτυπάς πριν σε χτυπήσουν. Εγώ το λέω προληπτικό μπερντάχι. Είναι δικός μου όρος». Εκείνος με ακούει πολύ προσεχτικά και μου λέει: «Αν ήταν στο χέρι μου… Αλλά βλέπετε, σ’ αυτή τη χώρα ο κόσμος δεν ξέρει τι θέλει. Από τη μια θέλει τους δρόμους καθαρούς· από την άλλη, ανοιχτά σύνορα, στέγη και ψήφο για όλους. Πειράζεις ένα λαθρομετανάστη, που είναι απόλυτα βέβαιο πως θα δημιουργήσει προβλήματα, ακουμπάς μια τρίχα του, και γίνεται χαμός». Τότε εγώ σκέφτομαι και του λέω: «Υιοθετήστε ένα νεγράκι». Αυτός πιάνει αμέσως το νόημα. Καταλαβαίνει αμέσως πως έτσι θα στείλει ένα μήνυμα στον κόσμο. Το μήνυμα λέει: δε θα επιτρέψουμε να φοβούνται οι έντιμοι πολίτες αυτής της χώρας να βγουν στους δρόμους, ούτε όμως θα επιτρέψουμε σε κανέναν να μας πει ρατσιστές, γιατί δεν είμαστε ρατσιστές. Όλα αυτά τα μαντεύει εκείνος τη στιγμή που εγώ του λέω: «Μην το πολυσκέφτεστε, Πρόεδρε. Υιοθετήστε ένα νεγράκι». Υπάρχει συντονισμός μεταξύ μας. Γι’ αυτό, όταν ακούω ότι διάδοχός του θα ’πρεπε να είναι ο ένας ή ο άλλος, κατουριέμαι απ’ τα γέλια. Γιατί ο φυσικός του διάδοχος είμαι εγώ. Και δεν το λέω με πικρία, δεν έχω άλλες φιλοδοξίες, έκλεισα πια τον κύκλο μου, ό,τι είχα να δώσω στην πολιτική το έδωσα. Εγώ δεν κάνω πολιτική για να με γράψουν τα βιβλία της Ιστορίας, ούτε για να βάλουν το όνομά μου σε κανένα δρόμο, ούτε για να μου κάνουν άγαλμα. Εγώ δεν έχω ανάγκη από τις ευχαριστίες του κόσμου. Ό,τι έχω κάνει εγώ γι’ αυτή τη χώρα είναι ένα μυστικό ανάμεσα στον Πρόεδρο και σ’ εμένα.

[Απόσπασμα από το σπονδυλωτό έργο Αλέξανδρος και Άννα: τα παραλειπόμενα από τη γαμήλια δεξίωση της κόρης του Προέδρου. Αναφέρεται στη δεξίωση που έδωσε ο πρώην πρωθυπουργός της Ισπανίας Αθνάρ για το γάμο της κόρης του.]

Twitter