μετάφραση: Δημήτρης Τάρλοου

Η Κέιτ σκέφτεται. Κατόπιν σηκώνεται και ψάχνει ολόγυρα, με το μωρό στην αγκαλιά. Βλέπει το περίστροφο στο χέρι του Στρατιώτη και το κοιτάζει έντονα αρκετή ώρα.
ΙΑΝ: Το βρήκες;
ΚΕΪΤ: Όχι.
Παίρνει το περίστροφο από τον Στρατιώτη και το περιεργάζεται. Το ανοίγει και κοιτάζει απλανώς τις σφαίρες. Τις αφαιρεί και κλείνει το όπλο.
ΙΑΝ: Αυτό είναι;
ΚΕΪΤ: Ναι.
ΙΑΝ: Μου το δίνεις;
ΚΕΪΤ: Δεν νομίζω.
ΙΑΝ: Κέιτι.
ΚΕΪΤ: Τι;
ΙΑΝ: Έλα τώρα.
ΚΕΪΤ: Μη μου λες τι να κάνω.
ΙΑΝ: Δεν σου λέω τι να κάνεις, αγάπη μου. Μπορείς να κάνεις αυτό το μωρό να σωπάσει.
ΚΕΪΤ: Δεν σ' ενοχλεί. Πεινάει.
ΙΑΝ: Όλοι είμαστε τρελά πεινασμένοι, αν δεν αυτοπυροβοληθώ θα πεθάνω από την πείνα.
ΚΕΪΤ: Είναι λάθος να αυτοκτονείς.
ΙΑΝ: Δεν είναι.
ΚΕΪΤ: Δεν θ' αρέσει στο Θεό.
ΙΑΝ: Δεν υπάρχει Θεός.
ΚΕΪΤ: Πού το ξέρεις;
ΙΑΝ: Ούτε Θεός. Ούτε Αϊ-Βασίλης. Ούτε νεράιδες. Ούτε Νάρνιες. Ούτε τίποτα, ρε πούστη, δεν υπάρχει.
ΚΕΪΤ: Κάτι πρέπει να υπάρχει.
ΙΑΝ: Γιατί;
ΚΕΪΤ: Γιατί αλλιώς δεν βγαίνει νόημα.
ΙΑΝ: Μην είσαι ηλίθια, ρε γαμώτο, αφού νόημα δεν βγαίνει έτσι κι αλλιώς. Δεν υπάρχει λόγος να υπάρχει Θεός μόνο και μόνο επειδή θα 'τανε καλύτερα για μας αν υπήρχε.
ΚΕΪΤ: Νόμιζα πως δεν ήθελες να πεθάνεις.
ΙΑΝ: Δεν βλέπω.
ΚΕΪΤ: Ο αδερφός μου έχει τυφλούς φίλους. Μην τα παρατάς.
ΙΑΝ: Γιατί;
ΚΕΪΤ: Δείχνει αδυναμία.
ΙΑΝ: Ξέρω ότι θέλεις να με τιμωρήσεις, γι' αυτό προσπαθείς να με κάνεις να ζήσω.
ΚΕΪΤ: Καθόλου.
ΙΑΝ: Φυσικά και θέλεις, ρε πούστη, κι εγώ το ίδιο θα 'κανα. Υπάρχουν άνθρωποι που θα γούσταρα τρελά να υποφέρουν αλλά δεν υποφέρουν, πεθαίνουν μια κι έξω.
ΚΕΪΤ: Κι αν κάνεις λάθος;
ΙΑΝ: Δεν κάνω.
ΚΕΪΤ: Ναι, αλλά αν.
ΙΑΝ: Έχω δει πεθαμένους. Είναι πεθαμένοι. Δεν είναι κάπου αλλού, είναι πεθαμένοι.
ΚΕΪΤ: Κι αυτοί που 'χουνε δει φαντάσματα;
ΙΑΝ: Ε, τι να σου πω γι' αυτούς; Το φαντάστηκαν. Ή το επινοούν ή εύχονται ο άνθρωπος αυτός να ζούσε ακόμα.
ΚΕΪΤ: Διάφοροι που πέθαναν και ξαναγύρισαν λένε ότι είδαν σκοτεινές σήραγγες και φως...
ΙΑΝ: Δεν γίνεται να πεθάνεις και να ξαναγυρίσεις. Αυτό δεν είναι θάνατος, είναι λιποθυμία. Όταν πεθαίνεις, τέρμα.
ΚΕΪΤ: Εγώ πιστεύω στο Θεό.
ΙΑΝ: Όλα έχουν μια λογική εξήγηση.
ΚΕΪΤ: Όχι.
ΙΑΝ: Δώσ' μου το όπλο μου.
ΚΕΪΤ: Τι θα κάνεις;
ΙΑΝ: Δεν θα σου κάνω κακό.
ΚΕΪΤ: Το ξέρω.
ΙΑΝ: Τέλειωσέ το. Πρέπει, Κέιτ, είμαι άρρωστος. Απλώς το επιταχύνουμε λίγο.
ΚΕΪΤ: (Σκέφτεται έντονα.)
ΙΑΝ: Σε παρακαλώ.
ΚΕΪΤ: (Του δίνει το όπλο.)
ΙΑΝ: (Παίρνει το όπλο και το βάζει στο στόμα του. Το ξαναβγάζει.)
Μη σταθείς πίσω μου.
Ξαναβάζει την κάννη στο στόμα του. Τραβάει τη σκανδάλη. Το όπλο είναι άδειο. Ξανατραβάει. Και ξανά και ξανά και ξανά. Βγάζει την κάννη από το στόμα του.
ΙΑΝ: Άι γαμήσου.
ΚΕΪΤ: Η μοίρα, βλέπεις. Δεν ήταν θέλημα. Ο Θεός...
ΙΑΝ: Το μουνί.
(Πετάει απελπισμένος το όπλο μακριά.)
ΚΕΪΤ: (Νανουρίζει το μωρό κοιτάζοντάς το.)
Αχ, όχι.
ΙΑΝ: Τι;
ΚΕΪΤ: Πέθανε.
ΙΑΝ: Τύχη βουνό το μπασταρδάκι.
ΚΕΪΤ: (Ξεσπάει σε γέλια, αφύσικα, υστερικά, ασυγκράτητα. Γελάει ασταμάτητα.)
Σκοτάδι.

Ήχος έντονης χειμωνιάτικης βροχής.

Απόσπασμα από το Blasted – Ερείπια της Sarah Kane, που παίζεται στο θέατρο Πορεία από την Πέμπτη 27/03, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, με τους Ακύλλα Καραζήση, Λένα Παπαληγούρα, Μιχάλη Αφολάνιο.
Θέατρο Πορεία, Τρικόρφων 3 & 3ης Σεπτεμβρίου 69, Πλ. Βικτωρίας. Τηλ.: 2108210991, 2108210082, http://www.poreiatheatre.com/gr/theatro/
Ημέρες παραστάσεων: Τετάρτη-Κυριακή, ώρα 21.00

Twitter