μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ

Δεξίωση γάμου της κόρης του Προέδρου, στην κουζίνα. Η Μαρί και η Πέτρα εκτελούν εκεί μια μονότονη εργασία: η Μαρί δίνει ένα βρόμικο πιάτο στην Πέτρα, η οποία, με τη βοήθεια μιας κουτάλας, αδειάζει τα υπολείμματα του φαγητού σε μια σακούλα σκουπιδιών. Η κίνηση επαναλαμβάνεται ένα εκατομμύριο φορές. Η Μαρί και η Πέτρα διακόπτουν την εργασία μόνο κάθε φορά που γεμίζει η σακούλα. Τότε η Μαρί την κλείνει και ανοίγει άλλη σακούλα μπροστά στην Πέτρα και ξαναρχίζει. Τα πιάτα –άδεια, μισογεμάτα ή γεμάτα– έρχονται με την προβλεπόμενη σειρά του μενού, για παράδειγμα: Χαμόν και χοιρινό φιλέτο πρώτης ποιότητας, καναπεδάκια με φουά γκρα και Οπόρτο, σουβλάκια από φιλέτο πάπιας και ανανά, ωμά λαχανικά,

ντοματάκια γεμιστά, ταρτάκια με σαλάτα καραβίδας, ρολάκια σολομού, κρέπες με χαβιάρι, κρέπες με τυρί, ρολά λαχανικών, μπρικ από λουκάνικο, μπουκίτσες με ισπανική ομελέτα, μπουτάκια ορτυκιού με σάλτσα σόγιας, ταρτάκια με αυγά και μανιτάρια, σουβλάκι σουπιάς, ταρτάκια με μπακαλιάρο, σαλάτα με λαβράκι και καραβίδες, γεμιστή πέρδικα με άρωμα φραμπουάζ, διάφορα γλυκάκια και, για φινάλε, μιλφέιγ από καραμελωμένα αμύγδαλα με κρέμα μασκαρπόνε.

Πέτρα: Μια μέρα ένα αρνάκι παρουσιάζεται στον Θεό για να παραπονεθεί για την τύχη του: «Κύριε, όλα τα πλάσματα της Δημιουργίας θέλουν να με φάνε. Το θεωρείς δίκαιο;» Ο Θεός τού απαντά: «Αν το θεωρώ δίκαιο; Τι να σου πω, αρνάκι μου; Αφού κι εγώ ακόμα, μόλις σε δω, μου τρέχουνε τα σάλια». Είναι ένα ινδικό λαϊκό παραμύθι. Αλλά υπάρχει κι ένα κινέζικο. Κι ένα εβραϊκό κι ένα αραβικό. Είναι ένα λαϊκό παραμύθι που υπάρχει παντού· σε όλα τα μέρη του κόσμου λένε την ιστορία του Θεού με το αρνάκι. Και ξέρεις γιατί; Γιατί παντού οι άνθρωποι είναι ίδιοι. Εσύ λες: «Τι αδικία να πετάνε το φαγητό, με τόση πείνα που υπάρχει στον κόσμο, τι αδικία όλο αυτό το χαμόν να πηγαίνει στα σκουπίδια ενώ πεινάνε τόσα παιδιά, τι αδικία». Ο κόσμος πεθαίνει της πείνας κι εμείς οι δυο εδώ, να πετάμε στα σκουπίδια πιάτα μισογεμάτα, μερίδες που δεν τις έχουν καν δοκιμάσει, κοίτα αυτά τα αστακουδάκια, κοίτα αυτές τις καραβίδες! Εσένα σου φαίνεται άδικη αυτή η σπατάλη. Και βέβαια είναι άδικη. Ο κόσμος είναι άδικος. Η ζωή είναι άδικη. Αλλά έτσι είναι η ζωή. Η διαφορά ανάμεσα σ’ εσένα και σ’ εμένα, η διαφορά ανάμεσα σ’ αυτούς που είναι της Αριστεράς και αυτούς που είναι της Δεξιάς είναι πως εμείς, της Δεξιάς, αντί να παραπονιόμαστε, λέμε: «Έτσι είναι η ζωή». Σου φαίνεται παράξενο που είμαι με τη Δεξιά. Πού και πού μου το πετάς κιόλας: «Τι χαζομάρα, να ’σαι φτωχή και να’ σαι δεξιά». Με περνάς για χαζή, επειδή είμαι φτωχή και δεξιά, αλλά εγώ δεν είμαι καθόλου χαζή. Εσύ μάλιστα, εσύ είσαι χαζή. Όλοι οι αριστεροί είστε χαζοί. Δεν ξέρετε τι είναι η ζωή. Ή μάλλον ξέρετε, αλλά κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε. Εγώ είμαι δεξιά, γιατί ξέρω πώς είναι η ζωή και δεν κάνω πως δεν καταλαβαίνω. Εγώ ξέρω πώς είναι οι άνθρωποι. Ο ένας τρώει τον άλλον. Οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι. Οι άνθρωποι είναι κακοί. Κι εδώ και παντού. Γι’ αυτό, την ιστορία με το αρνάκι, την καταλαβαίνουν σε όλο τον κόσμο, ακόμα και τα μωρά την καταλαβαίνουν. Είναι ένα παραμύθι της Δεξιάς και το καταλαβαίνουν παντού. Γιατί, κατά βάθος, όλος ο κόσμος είναι δεξιός, παρόλο που κάποιοι δε θέλουν να το παραδεχτούν, τους βολεύει να γκρινιάζουν για την αδικία που υπάρχει στον κόσμο. Στην πραγματικότητα, όμως, όλοι είμαστε δεξιοί, κι εσύ ακόμα. Ξέρεις τι θα πει: είμαι δεξιός; Θα πει πως ξέρω ότι οι άνθρωποι είναι κακοί και ότι ο κόσμος χωρίζεται στα δύο: στους φίλους σου και στους εχθρούς σου. Για πες μου λοιπόν: ποιοι είναι οι φίλοι σου; Αν γινόταν ένας πόλεμος, εσύ ποιος θα 'θελες να νικήσει, αυτοί που είναι εκεί μέσα και πετάνε τα φαγητά ή οι πεινασμένοι του κόσμου, που θέλουν να σου αρπάξουν κι αυτό το λίγο που έχεις; Εγώ αυτό το ξεκαθάρισα: οι φίλοι μου είναι αυτοί που είναι εκεί μέσα και πετάνε τα φαγητά. Ο κόσμος είναι σε πόλεμο και πρέπει να ξέρεις να ξεχωρίζεις: είτε φίλοι είτε εχθροί. Αυτό θα πει να είσαι δεξιός, κι εγώ είμαι δεξιά. Και κατά βάθος κι εσύ είσαι, αλλά της κυρίας της αρέσει πιο πολύ να πέφτει σε κατάθλιψη, να αγανακτεί για το πού πάει ο κόσμος, προπαντός σε μέρες σαν τη σημερινή· σήμερα η κυρία είναι πολύ εκνευρισμένη. «Με το φαγητό που πετάξαμε σήμερα μόνο, θα χόρταινε ολόκληρο χωριό. Κοίτα τι ωραίο φιλέτο, κοίτα αυτά τα μπουτάκια ορτυκιού». «Είναι έγκλημα», λες. Δεν είναι έγκλημα, ηλίθια. Το να πετάς το φαΐ δεν είναι έγκλημα, είναι επίδειξη δύναμης. Πετάνε το φαΐ γιατί αυτοί διατάζουν· όταν σταματήσουν να το πετάνε, τότε να αρχίσεις να τα κάνεις πάνω σου. Κι εσύ και όλοι της Αριστεράς. Γιατί τη μέρα που αυτοί θα σταματήσουν να πετάνε το φαΐ, ο κόσμος μας θα πάει κατά διαόλου, μαζί με όλους εμάς, αλλά και με όλους εσάς, της Αριστεράς. Εσύ ποιος προτιμάς να είσαι, ο Θεός ή το αρνάκι; Το παραμύθι με το αρνάκι το καταλαβαίνουν παντού, και παντού γελάνε με το αρνάκι, που το καημένο πάει να ζητήσει απ’ τον Θεό μια στάλα δικαιοσύνη και ο Θεός το γράφει στα παλιά του τα παπούτσια. Ο Θεός είναι δεξιός. Ο κόσμος είναι δεξιός. Η ζωή είναι δεξιά. Εγώ είμαι δεξιά. Εσύ είσαι αριστερή, και τι κέρδισες; Να είσαι όλο το βράδυ και να κοιτάς αυτά τα γλυκά, να κοιτάς αυτή την τούρτα, που την πετάμε ολόκληρη στα σκουπίδια, με τόση πείνα που υπάρχει; Να είσαι όλη τη μέρα φαρμακωμένη, αυτό κέρδισες που είσαι αριστερή; Άμα γινόσουνα δεξιά, θα γλίτωνες πολλές στενοχώριες. Όλοι οι αριστεροί είστε βλάκες. Και πικραμένοι. Αυτό είστε εσείς οι αριστεροί: πικραμένοι βλάκες. Εγώ τουλάχιστον γελάω και καμιά φορά. Και πότε πότε, τρώω και καμιά γαρίδα!

Παίρνει μια γαρίδα, την καθαρίζει, την τρώει και συνεχίζει να αδειάζει τα πιάτα με την κουτάλα.

[Απόσπασμα από το σπονδυλωτό έργο Αλέξανδρος και Άννα: τα παραλειπόμενα από τη γαμήλια δεξίωση της κόρης του Προέδρου. Αναφέρεται στη δεξίωση που έδωσε ο πρώην πρωθυπουργός της Ισπανίας Αθνάρ για το γάμο της κόρης του.]

Twitter