μετάφραση: Ράνια Μπουμπουρή

Όπως ο ήλιος ο λαμπρός,

κι αν αγαπάει τη σελήνη δεν το δείχνει

χρυσές αχτίδες μες στο πρόσωπο της ρίχνει

και λάμπει, την τυφλώνει, και μακριά τη διώχνει

στ’ απόκοσμο μπαλκόνι, όπου ούτε ένα αηδόνι

ποτέ δεν κελαηδά.

Έτσι κι εγώ.

Με χείλια σφαλιστά από την ομορφιά σου

να τραγουδήσω δεν μπορώ έν’ άσμα στην καρδιά σου.

Όπως το παγερό τ’ αγέρι,

που αχάραγα φυσάει φρενιασμένα

και τα φιλιά σκορπά τα λυσσασμένα

στων καλαμιών τη ράχη, μα σπάει το ένα

εκείνο που παρήγε την ηχώ του

κι έβγαζε το τραγούδι το δικό του.

Έτσι κι εγώ.

Τρέφω για σένα πάθος μανιασμένο

μα απ’ την πολλή μου τη λατρεία βουβαμένο.

Και σίγουρα θα το ’δες, στα μάτια μου θα διάβασες

και ξέρεις το γιατί.

Γιατί η απώτατη σιωπή μού έχει επιβληθεί

και το λαούτο της ψυχής μου

τις νότες δεν μπορεί να βρει.

Μα αν δεν κατάλαβες, τότε καλύτερα να φύγεις

σε χείλια με γλυκύτερο τραγούδι να προσφύγεις.

Κι εγώ θα μείνω εδώ, να κανακεύω αγόνως

άσματα ανεπίδοτα, φιλήματα αφίλητα, βουβός, μακριά σου μόνος.

Ο Oscar Wilde (Δουβλίνο, 1854 – Παρίσι, 1900) είναι ίσως εξίσου γνωστός για τα έργα του (θεατρικά – Η σημασία τού να είναι κανείς σοβαρός, μυθιστόρημα – Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι, διηγήματα –Το έγκλημα του λόρδου Άρθουρ Σάβιλ, ποίηση – Η μπαλάντα της φυλακής του Ρίντιγκ, παιδικά – Ο εγωιστής γίγαντας) όσο και για την προκλητική, για τα δεδομένα της εποχής, ζωή του.

Twitter