S’ Arraval 69, Mahón, España

Μικρά πρέπει να ’ναι τα πράγματα, νοικοκυρεμένα.
Σα μικρές ελβετικές κωμοπόλεις
σα σπιτάκια με γρίλιες στη λίμνη Prášilské παπουτσάκια flat κοριτσιών
σημειωματάρια οκτώ κόμμα πέντε επί δώδεκα, με γραμμές –
δια-
χει-
ρί-
σι-
μα.

*

Μικροί ήμασταν κι εμείς όταν ήρθαμε στην καταλανική τους οικεία, νοικοκυρεμένοι.
Μας δέχτηκε η Πολωνίδα οικοδέσποινα με μεράκι
μας έδειξε τα πάνω δωμάτια με τ’ ανοιχτά παράθυρα,
και τ’ ανοιχτά στόματα
μας άνοιξε τα σώματα μ’ αλλόκοτα κλειδιά,
σα να μας βοήθησε να ξεδιψάσουμε το γέλιο της, κι ο γιος της
σα μετενσαρκωμένη γάτα που έγλειφε το λείο υγρό της νιότης μας
κι αυτός βοήθησε ν’ ανοίξουν οι ρωγμές στο σώμα μας
νά,
κάπως έτσι
γλαφυρά
ένρινα
υπεριωδώς
μέσα από διαζεύξεις
άνοιγαν μέσα μας οι ρωγμές,
οι εαυτοί μας σα διάτρητες λέξεις
όπου είχε αρχίσει να μπαίνει από παντού όλο
(α)φ(τ)ως.

*

Νοικοκυρεύτηκες κι εσύ – έγινες ένα με τις σκιές, αλλά, σου λέω,
το είδος μας το χαρακτηρίζει μια έλξις, σου λέω,
για το φως.
Κι αν πια δε με πιστεύεις
έτσι που χάλασα σ’ εκείνο το σπιτάκι στο νησί
εκείνο το αστρολογικό πρωινό
πες μου – πού ευδοκιμούν καλύτερα
τα όνειρα:
στο φως

ή
στο σκοτάδι;

Χαιρετισμούς, σου γράφω, στη μαμά σου.

*

Τρελάθηκα κι εγώ εκείνες τις μέρες, ίσως ήταν ο άκρατός τους γυμνισμός
ο φωτεινός τους μιθριδατισμός
τα ισπανικά σταφύλια, εκείνος ο σταθμός που πήγαινε ώς τη Βαρκελώνη
κάθε σου λέξη ολοένα μέσα μου κρυώνει
από τότε, ναι, από τότε με θαμπώνει η σκιά σου, τα είπα όλα, φίλε, αλλά
τρελάθηκες κι εσύ, τρελάθηκε κι η αγαπημένη σου
μαχαιρώνεται

τεμαχίζει

σα σασίμι

μάκι

τεμάκι

Kaurismaki

τ’ ωμό της αιδοίο
και δεν πονά
διαθέτει πλέον την ανώδυνη αμνηστία των μαγισσομανάδων της.

*

Σε βρίσκω απόψε στο λιμάνι της Menorca ζωντανό.
Βαθύ και βαρύ
το βράδυ,
βραχύ και βραδύ,
ποσοτικό,
για χειρώνακτες
μόνο.
Θα χύσουμε, λέω, θα εκβάλουμε
σε μια θάλασσα εκ νέου σκοτεινή, όλοι οι ήλιοι
κάποια μέρα
επιθήλιοι
θα κρυώσουν πάνω στα βρεγμένα μας κόκαλα
ξέρω ότι είσαι πεινασμένος άνθρωπος κι εσύ, Eno, μου λες,
και γω είμαι,
μα χαμογέλα περισσότερο
(μας βλέπουν).

…–…

Albanian Sodomy

Σκαιά γυναίκα,
καθισμένη στο περβάζι οκλαδόν,
μας ονειρεύτηκε, δεν της ξεφύγαμε.
Το ραδιόφωνο να παίζει
ένα ιριδίζον σήμα από μια αντένα σκουριασμένη,
σκουριασμένη καθώς ήταν η ζωή της πλάι στον βιτσιόζο αντάρτη,
σκουριά πυρακτωμένη
που ’χε σχεδόν τυφλώσει τα παιδιά της που βγήκαν, ακατανόητα, όλα με μάτια ουράνιο τιρκουάζ
σαν από άλλη σπορά.

Εφηύρε επιμελώς τον μύθο μας,
επακριβώς,
σαν αστρολάβος ή γυροσκόπιο που ρίζει
και γυρίζει
τριγυρίζει
σε θερίζει
ώσπου η περιστροφική ορμή του μετουσιώνεται. Σε σάρκα.

Για όλα έφταιγε εκείνο το ραδιόφωνο, λοιπόν,
η μπάσα, νωχελική φωνή που απλωνόταν στον μπαγιάτικο αμπελώνα,
κρασί στις αρτηρίες της,
κόκκινο, με γεύση μούρων, με άρωμα κέδρου, όξινο, μεταλλικό –
αληθινή λεπίδα,
ένα αιχμηρό πανόραμα της ζωής μας στην ακτή

καθώς φιλιόμαστε,
μεταγενέστεροι δεκαετίες,
τα χείλη μας να συλλαβίζουν το όνομα ενός άναρθρου φετίχ
που ίσως είχε

δυο αγοριών

το λευκό καμπαναριό της Αγίας Παρασκευής
κι οι μαργαρώδεις μιναρέδες του τζαμιού

όπως μπαίνουν το ένα μέσα στο άλλο μέσα στον ουρανό και σπέρνουν
ακατανόητα τιρκουάζ γονίδια.

Ο Ένο Αγκόλλι γεννήθηκε το 1994 στην Αλβανία και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου και στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ. Έχει εκδώσει μία ποιητική συλλογή, το Ποιητικό αίτιο (εκδόσεις Εντευκτηρίου 2015), το οποίο απέσπασε το Βραβείο Βαρβέρη 2016. Ποιήματά του έχουν εμφανιστεί και σε λογοτεχνικά περιοδικά όπως ο Χρόνος, το Φρέαρ, το Andro, το λ_ink, το Εντευκτήριο κ.ά.

Twitter