Δύο ποιήματα της Ελένης Λιντζαροπούλου
Ιερουσαλήμ
Γιατί με έλκει
Και κάνει την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά
Η θέα –και μόνον– του τόπου Σου;
Βλέπω τις πέτρες
Τους υπόσκαφους
Τάφους
Κι ανακαλώ την πατρίδα μου στην μνήμη
Και τότε βλέπω Εσένα
Που δεν αγάπησες καμιά
Πατρίδα
Μόνο και μόνο για να έχω εγώ
Όλη την Γη
Δική μου
Και μέσα εκεί να χαίρομαι
–Παίζοντας–
Τον έρωτά Σου
…–…
Έμπνευση
Ας μείνουμε στις παλιές μας
Λέξεις
Μέχρι νεωτέρας
Ας μην είναι άναρθρα
Τα χτυπήματα
Του ουρανού στα βλέφαρά μας
Εξάλλου
Ξέρουμε
Αποκαμωμένοι
Θα τυλιχτούμε
Την συνήθεια
Μιας ζωής
Κι επίσης
Ξέρουμε
Πως ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσάφι
Από ετούτες τις κοινοτοπίες
Ωστόσο
Θα μας σώσει
Ο φόβος
Πως το ποίημά μας
Έτσι
Αποθνήσκει
Πριν γραφτεί
