«So long, Marianne – Ποιήματα στη Μαρία» του Σταύρου Σταυρόπουλου

Και μετά ήρθες ξανά
Και αγκάλιασες
Εκείνες τις νεκρές ώρες
Με μια πυρκαγιά αδιάσειστη
Τότε άλλαξαν πολλά πράγματα

Τα χρώματα έγιναν ετικέτες χρυσού
Ο αναπνευστήρας έσπασε
Και από μια μεγάλη οθόνη
Στο νότιο μέρος του χρόνου
Που ανακαινιζόταν
Προβάλλονταν διαρκώς
Οι ειδήσεις σου
Συγκινημένες

Είχαν μέλλον
Και μάτια που έσταζαν
Ύπνους παιδιών

Για μια στιγμή νόμισα
Ότι έκαναν τον κόσμο
Να γυρίζει με τριαντάφυλλα
Σε κοίταξα
Και οι λέξεις μου βγήκαν στο φως

Χωρίς εσένα
Δεν ξέρω να ζω

Δεν υπάρχει μάλλον και άλλος τρόπος

II.

Θα σε ξαναδώ
Στο βαθύ κόκκινο μιας νύχτας
Αποκλειστικής
Για να πλύνω τα μάτια μου
Με την ανήθικη ομορφιά σου

Και να πεθάνω αθώος

III.

Σε παντρεύτηκα αργά σιωπηλά αιώνια
Παντρεύτηκα τα οστά σου που έκαιγαν
Πήρα την οδύνη που έπεφτε απ’ το δέρμα σου
Σε μπάλες χιονιού
Και την ζέστανα μαλακά
Με τη γλώσσα μου

Παντρεύτηκα τις ρωγμές των μελών σου
Την άνοιξη εκείνων των γενναίων μαλλιών
Το κίτρινο καμπαναριό της ψυχής
Και την τρύπα που είχε ανοίξει ο χρόνος

Έφτασα αμίλητος έως τα νύχια
Τα άναψα
Και πέρασα εκεί
Στα μικρά σου χάλκινα δάχτυλα
Δύο εκκωφαντικές βέρες

Η μία έγραφε σήμερα
Η άλλη αύριο
Εσύ μου είπες ποτέ

Και κατάλαβα ότι ήταν για πάντα

IV.

Με σένα
Επισκεύασα μέσα μου
Το όνειρο του θεού
Σε όλες του τις θρησκείες
Ευλογήθηκα
Όταν σε κοίταξα για πρώτη φορά

Τώρα που εσύ δεν βλέπεις
Κι εγώ έμεινα εδώ
Να σε εύχομαι
Θέλω να είμαι σίγουρος ότι ξέρεις
Πως αγαπήθηκες
Από έναν άγιο

Το ξέρω
Έγινες τραγούδι
Αλλά κάποιοι στίχοι
Περίσσεψαν
Και τους γράφω εδώ

Για να μείνουν
Στο χώμα

Σαν σπόρος

Για όσους θα έρθουν μετά
Να κατοικήσουν

Σ’ αυτή την άγνωστη γη.