κάμερα

Τρυπώνω στον φακό της κάμερας και πάω
περνώ βουνά σύνορα και φράχτες.
Άνθρωποι με ελαφρά μπουφάν στο ψύχος
το χιόνι κάτω παγωμένο
η μάνα εξαθλιωμένη, μαντίλα στο κεφάλι, βήχει
κι αυτή στην αγκαλιά της – πόσων μηνών; – ανήσυχη,
τεράστια μάτια απ’ την αδυναμία, λερωμένη,
της δίνω ένα μπιμπερό
κοιτάζει γύρω έκπληκτη
κι ανθίζει το πιο όμορφο χαμόγελο
μέσα στο οδυνηρό σκοτάδι.

…–…

σαν τύψη

Ποδίτσες παιχνιδιάρικες και τρυφερά φορμάκια
ζακετούλες ροζ, με φιόγκο, με ζεστή επένδυση.

Εκείνα, όμως,δεν έχουν
μόνο θυμούνται
αυλές και γέλια και παιχνίδια
βλέπουν γονείς στραγγισμένους
ή τους χάνουν
δεν ονειρεύονται
γιατί το μέλλον μικρή κουκίδα
χωρίς χρώματα χωρίς διαστάσεις

σεντονάκια της αθωότητας
μη μου γίνετε τύψη.

…–…

φύλλα ευκαλύπτου

Αναπαυτική πολυθρόνα σε κήπο οπωροφόρων, και ρεμβάζω.
Έρχεται ξαφνικά από πίσω,
μου αρπάζει το δαντελένιο σάλι,
ξεφλουδίζεται το σώμα μου, κομμάτια, σαν φλοιός δέντρου.
Τότε, τρέχει εκείνη να της κουμπώσω το πέδιλο,
μου δίνει μια ανθοδέσμη αγριολούλουδα
με τα μικρά της χέρια
σκεπάζει τη νωπή σάρκα μου με φύλλα ευκαλύπτου,
να θρέψουν οι πληγές προστατευμένες.

Η Κούλα Αδαλόγλου γεννήθηκε στη Βέροια. Σπούδασε φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Εδιμβούργο και πήρε διδακτορικό δίπλωμα από το Α.Π.Θ. Εξέδωσε εφτά ποιητικές συλλογές, τελευταία η Εποχή αφής, εκδόσεις Σαιξπηρικόν 2016˙ τη συλλογή διηγημάτων Βγήκε ένας ήλιος χλωμός, εκδόσεις Ταξιδευτής 2012˙ επίσης, τη μελέτη Η γραπτή έκφραση των μαθητών, εκδόσεις Κέδρος 2007.

Twitter