Τέσσερα ποιήματα της Ελένης Χωρεάνθη

Ζοφώδης τε και ασέληνος

Ο ζόφος ουρλιάζει από άγρια χαρά
πέφτει το βράδυ
σμίγουν τα πάθη στο χάος των οικτιρμών
των δακρύων στερεύει ο ρους
βαθαίνοντας της αβύσσου η ένδεια

Στενεύουν
οι δρόμοι του ανώνυμου πλήθους
τελειώνουν
στ’ ανήμερα του πόντου νερά
ίσαμε τ’ απόκρημνα μονοπάτια της θλίψης

Πίσω
γέρνοντας στον καιρό η απόφαση
σε νύχτας ζοφώδες τε
και ασέληνο σκότος
σε άπατο
δίχως έρμα βουλιάζει κενό
βυθομετρώντας το νυν
και αεί
και το αύριο

Νυξ ολοή
ζοφώδης τε
και ασέληνος

30-10- 2015 πρώτη γραφή
Ανάπλαση 20-12-2015

Ο θρήνος των νυχτερινών ωρών

«…Φωνή εν Ραμά ηκούσθη,
θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς.
Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής
Και ουκ ήθελε παρακληθείναι, ότι ουκ εισίν».
(Κατά Ματθαίον 2:18)

Τη φονική νύχτα του τρόμου
σέρνονταν στις αιματοβαμμένες γειτονιές
ψυχές αθώων δολοφονημένων
Φωνές και θρήνοι και αλαλαγμοί
αιμάτων σταλαγμοί κι ολοφυρμοί
λυγμοί και δάκρυα ποταμοί
χαράκωναν την πληγωμένη άσφαλτο

Οι δρόμοι της μεγάλης πολιτείας ματωμένοι
θλιβεροί φρουροί και μουδιασμένη οιμωγή
οχλοβοή τυλίγει με πυκνή ομίχλη την αιθρία
Ο θρήνος των νυχτερινών ωρών
αιμάτινη πληγή στο μέτωπο της ιστορίας

Η ζοφερή ώρα του τρόμου
καλύπτει με ταχύτητα φωτός τον απολιθωμένο κόσμο
Οι τύχες των λαών
παίζονται με των ισχυρών τα ζάρια
στην τράπεζα των μισερών διαπραγματεύσεων

Η αιχμηρή λεπίδα της εκδίκησης
ζυγιάζεται πάνω απ’ την κλίνη των εφησυχαζόντων
Φόβος την έπαρση διακατέχει
διαβρώνει την αφυδατωμένη άσφαλτο
διαμελίζει την ασύλληπτη έκταση του χρονο-χώρου
σερπετό
φωλιάζει στην ακατοίκητη μνήμη
των τρομερών δυνάμεων του σκότους
ακυρώνοντας τη δικαιοσύνη της ημέρας
σαρκοφάγος το πέλαγος
καταπίνει τα βρέφη του έαρος ανελεήμον.

Πίσω από το πεποικιλμένο πρόσωπο της Εξουσίας
χρωματιστό πολύπρισμα η Δύναμη
σπάει σε γραμμές τρόμου τεθλασμένες
στο ρημαγμένο πρόσωπο της Οικουμένης
πάλαι τε και νυν και αεί

Αναφέρεται στα ολοκαυτώματα: Αθήνα, 17 Νοεμβρίου 1973 /
Ν. Υόρκη, 11 Σεπτεμβρίου 2001 / Παρίσι, 13-14 Νοεμβρίου, 2015 /
Βερολίνο, 19-Δεκεμβρίου-2017

Εν συντομία

Είναι η ζωή μας
μια μικρή ιστορία
από τον λίκνο
ως την εξώπορτα
αν δεν βρεθεί
ενδιάμεσα
εξώστης
για ένα
ηρωικό
–θα το έλεγες–
άλμα
εις βάθος
Εν συντομία

Π. Φάληρο, Οκτώβρης 2014

Τα βήματα της σιωπής

Στο σταυροδρόμι της ζωής
στο μεταξύ του εδώ και του επέκεινα
ακούω τα βαριά βήματα της σιωπής
στην ερημιά
να γυροφέρνουνε
στο Τώρα
στο Αεί
και στο Ποτέ
Νιώθω να σέρνεται στην άμμο της διαφυγής
να με κυκλώνει το κενό
Βλέπω το χάος να με διαπερνά
να με συνέχει
να με κατοικεί
να με ενώνει με το σύμπαν
Ολόγυρά μου ένας κόσμος θλιβερός
βουλιάζει στο κενό
στην άγνοιά του
Τρώει τις σάρκες του με νύχια και με δόντια
Ρουφάει ηδονικά το αίμα
των βρεφών του λογισμών
κι από την τέφρα του σταυραετός ξαναγεννιέται