«Μετά τη φωτιά» της Πέννυς Μηλιά
Ομηρικό
Υπάρχουν δυο άνθρωποι σ’ όλο τον κόσμο.
Ο ένας, αιώνια ψάχνει τη φύση του και απορεί.
Ο άλλος, πλήρως την αποδέχεται και την απολαμβάνει.
Ο δεύτερος
πληρώνει
τον ποιητή
να του τραγουδά
τα κατορθώματα
του πρώτου.
Τύμβος
τι θα μας χωρέσει;
τις σφαγιασμένες ελπίδες
το ασθενοφόρο δεν φάνηκε
ούτε το πρωί
κι ένας σκύλος
βρήκε ένα κόκκαλο
ήταν η φωνή μας
που ακόμα τραγουδούσε
το έγλειψε ευχαριστημένος
γυρνούσε γύρω στην πεσμένη πύλη
και τραγουδούσε κι αυτός
στο τέλος
αποκοιμήθηκε
στα αίματα
τον νανούρισαν οι μπότες
και οι ειδήσεις των τηλεοράσεων
το φεγγάρι
έπεσε πάνω μας
μια βόμβα από σκοτάδι
Σπατάλη
Έφαγα τον χρόνο μου
ανασταίνοντας πεθαμένα μυαλά.
Τώρα μόνο σκοτώνω.
Τέτοιους θεούς προτιμούν οι άνθρωποι.
Τραγούδι
Είμαι ο ήλιος
είμαι κελάηδισμα
είμαι ένα ζωντανό τρένο
που ενώνει τους πεθαμένους
κάτω απ’ το χώμα
Είμαι χθες
είμαι τώρα
θα είμαι
το παντοτινό ημερολόγιο
η μουσική που δεν ξεχνιέται
Είμαι χλωρό
είμαι μια ξερή σανίδα
πιασμένη στον τοίχο σου
με χίλια καρφιά
Είμαι το αβγό
που κλωσάνε χίλιες σκέψεις
το εξορισμένο πριγκιπόπουλο
η πιο παλιά σου μητέρα
Είμαι η λέξη
πριν το στόμα
κάθε πρωί
Είμαι πενήντα χέρια πιασμένα
το δόκανο της καρδιάς
Είμαι μια φυλακή για το φως
είμαι ο λαιμός του πολέμου
ο ήλιος σου.
Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή Μετά τη φωτιά
Φωτογραφία: Ηλίας Λιατσόπουλος
Η Πέννυ Μηλιά γεννήθηκε στην Αθήνα το 1976. Σπούδασε μετάφραση και ασχολείται με το θέατρο και τη μουσική. Έχει βραβευτεί από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών (2007) και την Ένωση Συγγραφέων-Λογοτεχνών Ευρώπης (2009). Ποιήματά της συμπεριλαμβάνονται στις συλλογικές εκδόσεις Υπέρ ονειρίας (εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2012) και Ομάδα από ποίηση (εκδόσεις Γαβριηλίδη, 2010). Ζει στην Αθήνα.
