«Η επίγνωση του φοίνικα» του Χρήστου Αρμάντο Γκέζου
Ι.
Και ξέρεις κάτι;
έσπασα.
Κάποτε είχα γράψει ψέματα
είμαι άτρωτος
αλλά άκου με λίγο:
έσπασα.
Πλέον έχω κάτι από την επίγνωση
του φοίνικα
το γεγονός ότι ανασταίνεται
δεν κάνει τίποτα μπροστά στην ανάμνηση
του κάθε φορά θανάτου του
των όσων προηγήθηκαν.
Η ζωή επανέρχεται
αλλά η μνήμη μένει.
ΙΙ.
Κι είναι που ήξερε πόσα βουνά
που είχε πάνω τους πετάξει
είχαν σβηστεί και γίνει ένα με το χώμα.
Κι είναι που ήξερε πως τα λουλούδια κάτω του
θα ζούσαν για λίγες μέρες μοναχά
όσο όμορφα κι αν ήταν.
Θα μπορούσε κι αυτός κάποτε έτσι να τελειώσει
θεαματικά, να μην ξαναφουντώσει απ’ τις στάχτες
να τον σκεφτεί ένα μικρό λουλούδι
σαν κάτι όμορφο που χάθηκε
κυρίως: να πάψει να κουράζεται
χωρίς να ξέρει το γιατί
το πού πηγαίνει.
Όμως δεν μπορεί.
Ξέρει και νιώθει πως πρέπει ο κύκλος να μην σπάσει
πρέπει να συνεχίσει να γδέρνει τον αέρα με τα νύχια
και να βλέπει τον κόσμο από κάτω να πεθαίνει
αυτός
σαν να του έλαχε από κάπου να τραβάει με τις φτερούγες του
το αντίβαρο στον θάνατο.
Τόση ζωή δεν τη βαστώ
σκέφτεται
καθώς ετοιμάζεται για την επόμενη φωτιά.
Φωτογραφία: Κυριάκος Συφιλτζόγλου
Ο Χρήστος Αρμάντο Γκέζος γεννήθηκε στη Χιμάρα το 1988 και μεγάλωσε στη Σκάλα Λακωνίας. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή Ανεκπλήρωτοι φόβοι (εκδόσεις Πολύτροπον, 2012 –Κρατικό Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα 2013–, 2η έκδοση: Μελάνι, 2016), το μυθιστόρημα Η λάσπη (Μελάνι, 2014) και τη συλλογή διηγημάτων Τραμπάλα (Μελάνι, 2016).
