Αποχαιρετισμός

Ένοικος τώρα
αυτού του σπιτιού,
γαυγίζω τρελό σκυλί του
τη νύχτα, ξέρω να σημαδεύω
μ’ έμαθες από νωρίς,
το κορμί μου είναι σημάδι
το λαρύγγι μου είναι σημάδι
η αγάπη μου είναι σημάδι
αλλά δεν έχω παρά
αυτό το σημάδι που γαυγίζω,
σε γαυγίζω σφιχτά σφιχτά μητέρα
παιδί του στήθους γίνομαι
αερικό του λώρου
για να με φτάσεις.
Κι απλώνεις την αγκαλιά σου
μες στο σκοτάδι
κόμπος του νόστου είναι η αγάπη,
χνάρι που βύθιζε ολοταχώς η λίμνη
τρελό σκυλί ούρλιαζε μέσα μας.

Περί φυσικών καταστροφών

Μια φυσική καταστροφή
συντελείται εδώ.
Βοούν οι τοίχοι,
τα τσέρκια τρίζουν,
απ’ τις κασέλες
των αποχωρισμένων λίκνων
αυτή η φωνή
αναθρώσκει.
Σιγουρέψου ότι είναι
το βαπόρι της νύχτας.
Σιγουρέψου ότι είναι
ο αχός της λήθης.
Βρες της αφέντη.

Η κυρία Λήθη

Εμφανίζεται συνήθως
με το τελευταίο φως,
ασαφής αν και οριστική,
απαλλαγμένη από κάθε όνειρο
σκόνης.
Κι όμως είναι καλή
αυτή η κυρία.
Καθαρίζει, σκουπίζει, νοικοκυρεύει,
εξαφανίζει όλα τα ίχνη
από τους κήπους που λατρέψαμε,
και διασφαλίζει ότι θα κυλούν
πάντα οι δείκτες μας
ανάποδα.

Το κουρδιστάκι

Εν δυο, εν δυο
εσείς κι εγώ
με περίσσεια χάρη
θα παραταχθούμε
στον ψεύτη καιρό
εν δυο
με το μέσα πλήθος
θα αναμετρηθούμε,
εν δυο, εν δυο
σα στρατιώτης που είμαι
σα γενναίος
σας μιλώ,
κουρδιστάκι του χάους
χωρίς γυρισμό.


Ποιος φυλάει το μέσα σπίτι;

Είπαν –εκ των υστέρων–
έπρεπε να υπάρχει φύλακας,
άνθρωπος εμπιστοσύνης δηλαδή,
να τον φοβούνται οι βοσκοί
να ‘χουν ίσκιο καρδιάς τα πρόβατα.
Μάνα πού πας
δεν υπάρχει άνθρωπος δικός μας εδώ.
Τα λούκια των ανέμων
φυλούν το έξω σπίτι.



Η Άννα Λιανού γεννήθηκε το 1967 στην Αθήνα. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία και εργάζεται στο χώρο της εκπαίδευσης. Δημοσιεύει ποιήματά της για πρώτη φορά.

Twitter