Εικαστικό: Κλεοπάτρα Μουρσελά

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΛΗΞΗΣ
Προϊόν ληγμένο
στο ντουλάπι.
Ανάμεσα σ’ άλλα
αντικείμενα
πακεταρισμένο.

Αγορά πολύτιμη.
Χρυσοπληρωμένη,
απ’ τα λίγα
που σου περισσεύουν.
Τα μετρημένα.

Το πόθησες.
Στερήθηκες,
για να τ’ απολαύσεις.
Μ’ αρκεί που
το απέκτησες.

Και τόση
που έκανες χαρά,
για μια στιγμή
μονάχα ήταν.
Η ώρα της κτήσης.

Κορεσμένος
απ’ τα πολλά
σου θέλω.
Ως πάντα κάνεις,
παίρνεις
και ξεχνάς.

Είναι φορές
αυτά που σου δίνουν
στερεύουν, χαλούν.
Σκουπίδια γίνονται.
Για πέταμα.

Αδηφάγο ον.

Σε κυρίευσε πάλι
η αχαριστία.
Μάθε πια να δίνεις.
Πριν κι εσένα
κάπου σε στοιβάξουν
και ρημάξεις.

ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ
Υποφέρεις.
Όσο πονάς
η καρδιά μου σκίζεται.
Ψέματα σου λέω.
Η λογική το επιβάλλει.
Οι πληγές δεν επουλώνονται.
Η χημεία δεν επιδρά.
Μα ούτε η αγάπη
τα καταφέρνει…

Ανήμπορος
τον πόνο να διαγράψεις
απ’ όλα τα λεξικά.
Η ψυχή να αγαλλιάσει.
Από ποιον έρχεται
η βοήθεια;
Ικεσία για λύτρωση
να κάνω.
Σε βωμό, θυσία να γίνω.

Ξαγρυπνάς.
Νύχτες ατελείωτες.
Κουρασμένες.
Η ησυχία παραπεταμένη
ανάμεσα σε τόσες λέξεις.
Πώς να σε γαληνέψω;

Άτιμε πόνε.
Δεν σέβεσαι τις καρδιές,
το σώμα, τις ψυχές.
Καραδοκείς,
ανελέητα το χτύπημά σου
άξαφνα ρίχνεις.

Το μονοπάτι σου θενά βρω.
Θαμμένο είναι.
Κάτω από τσουκνίδες, ζιζάνια
και αγριόχορτα.
Σκεπασμένο με λάσπες.

Με σκισμένα χέρια
τον δρόμο για το αύριο
θ’ ανοίξω.
Περίμενέ με. Φυλάξου.
Τώρα εσύ θα αισθανθείς
όσα σ’ άλλους δίνεις.

ΣΤΡΟΦΗ
Κέρμα στον αέρα.

Ώσπου να πέσει χάμω,
εικόνες φιλμ νουάρ
περνούν από μπροστά μου.
Μυριάδες,
για στιγμή
που φαντάζει αιωνιότητα.

Αποφάσισα.

Στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών
στον μέχρι τώρα
σταθερό άξονά μου.
Δεύτερη όψη.
Άλλη σκοπιά.

Στο σκοτάδι
να χαράξει φως.
Η λύπη
στάζει δάκρυα χαράς.
Οι εφιάλτες
μελένια όνειρα κάνουν.

ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ
Τα μάτια άνοιξε,
σηκώθηκε απ’ το
κρεβάτι,
με βήματα βαριά.
Έσυρε το κορμί της
μπροστά στον
καθρέπτη.
Την όψη της να δει.
Τι βλέπουν
οι άλλοι να καταλάβει.

Σώμα βελούδινης υφής.
Κύκνειος λαιμός
όλο χάρη καμωμένος.
Ακροδάχτυλα καλλιτέχνη,
που παίζουν τα πλήκτρα
ενός πιάνου, απαλά.
Πρόσωπο
όμορφο, αψεγάδιαστο
ως Αφροδίτης θεάρεστο έργο.
Βλέμμα έντονο,
σαγηνευτικό σε όποιον τ’ αντικρίζει.
Κι εκείνο το αέρινο φόρεμα
που στης θάλασσας τα κύματα μοιάζει.

Μα εκείνη πουθενά…

Η Ουρανία Βασσιλάτου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1978. Σπούδασε ανθοκομία και μελισσοκομία, και τώρα είναι καθηγήτρια αγγλικών.

Twitter