ΕΞΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟ της Ελένης Χωρεάνθη
ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗ
Τι να τα κάνεις τα λειψά τα προσιτά,
τα τετριμμένα, τα πεζά, τα αδιέξοδα,
ξοδεύοντας καιρό στα περιττά,
στο βόλεμα, στους τύπους, στα ανέξοδα.
Μας παίζει άσχημα παιγνίδια ο καιρός,
χάσαμε τον ρυθμό στο αναμέτρημα.
Ο κόσμος έγινε άγριος, βλοσυρός
και μείναμε μεσοστρατίς στο ενδιαίτημα.
Ο παιδεμένος χρόνια στοχασμός
σκοντάφτει ανήμπορος σε κάθε κίνημα
κι ακολουθεί του ονείρου μισεμός.
Κι όμως, ήταν γενναίο το ξεκίνημα.
ΑΡΧΙΛΟΧΟΥ ΑΠΟΗΧΟΣ
Στην Κατερίνα Ραγκούση
Ο τόπος μας είναι μικρός,
η θάλασσα μεγάλη και πλατιά,
στους κόρφους της νησιά μεγάλα και μικρά,
νησιά πανάρχαια, μυθικά
θηλάζουν την αρμύρα και το φως·
αλήτες πολυώνυμοι άνεμοι
διαβρώνουν την αιωνιότητα της πέτρας
άναρχο το αιγαίο φως, ασύλητο
επουλώνει τις πληγές των λαβωμένων βράχων.
Ο ήλιος –δίκης οφθαλμός–
μάρτυς παθών πολλών και παθημάτων,
θανάτων κι αμνημόνευτων θαυμάτων,
δωροδοκεί τις μέρες των θνητών και τεθνεώτων.
Πάνσεπτη αργυρή Σελήνη
στάζει ασήμι τη δροσιά
στα έργα και τις μέρες των ανθρώπων
κι ανθούν στα πλάγια οι βραγιές του μόχθου.
Ίαμβοι και τροχαϊκοί αλώβητοι
ηχούν στις αμμουδιές του Αρχιλόχου,
το κάλλος μεγαλύνουν το αρχαίο
και λάμνει στ' αρμυρά πελάγη
η δικαιοσύνη του αρχαίου νόστου.
Όρθια βουνά,
γυμνά βουνά, γρανίτες,
δωρισμένα του αιγαίου φωτός,
από ανέμους και δρολάπια δαμασμένα,
κατοικημένα από θεούς και ημιθέους
σηκώνουν κάστρα και λαούς αγρυπνημένους.
Στα πλάγια κάνουνε λημέρια
άοκνα του πελάγου τα μελτέμια.
Μάρμαρο πελεκώντας με λοστούς και με καλέμια,
υπομονετικά των μαρμαράδων χέρια
θεούς πανάρχαιους, ήρωες και ημιθέους
από της γης τα σπλάχνα ανασταίνουν.
Σκάβουν με ηλιοκαμένα μάτια
ιδροκοπώντας άμισθοι ξωμάχοι·
οργώνουν, σπέρνουν και θερίζουν·
και «η ζωή τραβάει την ανηφόρα»
με αξίνες, με λοστούς και με καλέμια,
με ψαρόβαρκες και με βαπόρια
και καράβια ποντοπόρα αρμενίζουν μακρινούς,
άξενους και ειρηνικούς ωκεανούς.
Καιροί και μέρες αλησμόνητες,
μνήμες και δόξες αμνημόνευτες,
φευγάτες εποχές αλλοτινές
κι αλαργινές αγάπες ανερμήνευτες·
έρωτες ξεχασμένοι στ' ανεμοδαρμένα βράχια
τον όρθρο των αιώνων ιστορούν
κι αγρυπνισμένες οι ψυχές των τεθνεώτων
καλημερίζουν την καινούργια εποχή κάθε αυγή.
Κάθε αυγή ανθεί νέα ζωή,
βλασταίνουν τα θαμμένα όνειρα
κι εκείνα που ταξίδεψαν άλλους καιρούς
με ούριους κι αληγείς ανέμους για άλλους τόπους,
γι' άλλα λιμάνια και σταθμούς ονειρικούς,
για πολιτείες μακρινές, για αλλόθροους ανθρώπους,
ο νόστος την επιστροφή τους να ευλογήσει.
ΙΝΤΕΡΜΕΔΙΟ
Στον Μάκη Τσίτα
Έχει άπειρα πρόσωπα και προσωπεία ο καημός,
σκαμπανεβάσματα κι ανθίσματα
και εξανθήματα ο κόσμος και πληγές.
Γυρίζει μύλος ο καιρός
κι αλέθει και συνθλίβει τους θνητούς,
σμιλεύει κάστρα,
γλύφει, πιλατεύει τα νησιά,
σκήτες πουλιών και ερπετών,
βουνά βορά του ανέμου και του ήλιου,
αρχαίες πελαγίσιες κι ανεμοδαρμένες γαίες,
θρεμμένες με αρμύρα και με φως,
λόφοι στεγνοί,
γυμνή η ανάσα των βουνών,
μόχθος αιώνων ξεχασμένος στα λιμάνια
όλος ο χρόνος κι ο καημός σταματημένος στα ακρωτήρια.
ΛΥΡΩΔΩΝ ΑΠΟΗΧΟΣ
Διαβάτη, στάσου
το θάμβος των αιώνων σε προστάζει.
Εδώ μπορείς ν' αναπαυτείς,
ν' αφουγκραστείς τους αναστεναγμούς της γης,
τον ήχο των νερών
και των τρελών ανέμων τους ρυθμούς
που δόξα άφθαρτων θεών,
ηρώων και ημιθέων διηγούνται.
Της λύρας του Αρχίλοχου να νιώσεις τον απόηχο
στη μελωδία των διαβατικών πουλιών,
στο θρόισμα των δακρυσμένων φύλλων.
Ν' ακούσεις τις φωνές των νοσταλγών αμαδρυάδων
στων άστρων περιηγητών την ευλαμπία,
να δεις το φως που αναδίνουνε τα χώματα
στην πρώτη επαφή τους με τον άνθρωπο.
Εωθινός να μυηθείς κι εσπερινός
στων γλάρων μπιστικών την ικεσία,
να συναντήσεις άφθαρτο
το αιγαίο άναρχο φως στη γένεσή του,
αιθέριο να προβάλλει θαλερό,
γενναίο και γενναιόδωρο
από την καταχνιά την αυγινή του πόντου.
Να δεις τον ήλιο που ανατέλλει λαμπερός την πάσα μέρα
και δύει νωχελικά κι αποκοιμιέται
πάνω στην ίσαλη γραμμή του πεπρωμένου
εκεί που σμίγει θάλασσα και ουρανός,
εκεί που η ζωή κι ο θάνατος φιλιώνουν.
Στάσου εδώ προσκυνητής,
σε τούτη την αρχαία ζωοδότρα Γαία,
γεννήτρα ποιητών και υμνωδών,
εξέδρα λυρικών και ραψωδών,
να μυηθείς στα μυστικά των μυστηρίων.
Εδώ, μ' όποιους καιρούς
και μ' όσους αληγείς ανέμους να τη δέρνουν,
αιώνια θα βλασταίνει ένα σπυρί ζωής
κι ένα στον ήλιο φύτρο θα ψηλώνει,
κάποιος ολύμπιος θεός θα ανασταίνεται
να διαφεντεύει τους ανέμους,
αιγίοχος νεφεληγερέτης Ζευς ή ενοσίχθων Ποσειδών ή
Lefkes Village πανδοχεύς,
μνήμης συλλογικής ανάδοχος και κομιστής,
συντηρητής του αρχαίου μόχθου,
σηματωρός και φύλακας προστάτης,
τον δρόμο της επιστροφής θα δείχνει
προς τους απολεσθέντες παραδείσους της ψυχής.
Η ΘΑΛΑΣΣΑ
Ο τόπος μας είναι μικρός και ανοιχτός,
η θάλασσα μεγάλη και πλατιά
γλύφει και αγκαλιάζει τις στεριές,
ζώνει και πιλατεύει,
ποτίζει αρμύρα τα νησιά,
ανοίγει δρόμους στους ωκεανούς,
ενώνει και χωρίζει τις στεριές,
οριοθετεί τη μνήμη των λαών, το όσιο δείπνο των ανέμων.
ΦΑΟΣ ΑΜΕΡΑΣ
Ετούτες τις στεριές, την καθαγιασμένη ζωοδότρα γη,
το άφθαρτο αιγαίο άσπρο φως,
λευκό κατάλευκο φάος αμέρας των λυρικών,
ανέσπερο αρχαίο φως των ζουλαπιών, των ερπετών και των ανέμων,
ποιος θα παρηγορήσει αύριο, μεθαύριο,
όταν το βλέμμα αποστρέψετε απ' τον κόσμο,
Κρόνιε Ζευ,
Γαία, Ρέα, Μάτερ μεγάλα,
θεοί μακαρισμένοι των Ελλήνων;
[Λεύκες Πάρου, 6 Αυγούστου 2013
Π. Φάληρο, 27 Νοεμβρίου 2013]
